ତା’ର ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ

ବାହାରେ ବର୍ଷାର ମର୍ମସ୍ପର୍ଶୀ ବିଳାପ ଏକ ମାନସିକ ସଙ୍ଗୀତ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷା ବିନ୍ଦୁ ଯେପରି ମୋ ଅନାବିଳ ସ୍ମୃତିଗୁଡ଼ିକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରି ଚାଲିଥିଲା । ଝରକା ଦେଇ ଭିତରକୁ ଝରି ପଡ଼ୁଥିବା ବର୍ଷାର ଧାରା ଯେପରି ଅଶ୍ରୁର ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ନଦୀ ଥିଲା, ଯାହା ମୋ ହୃଦୟର ଗଭୀରତାରେ ବହି ଯାଉଥିଲା । ଭିତରେ ଥିଲା ମୋର ଏକାକୀ ଜୀବନର ନୀରବ ସଂଗୀତ - ଏକ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଛନ୍ଦ ଯାହା ସମୟର ସହିତ ମିଶି ଏକ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟମୟ ଶୂନ୍ୟତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା । ଏହି ଶୂନ୍ୟତା ଥିଲା ଏକ ସଜୀବ ସତ୍ତା ପରି, ଯାହା ମୋ ଚାରିପାଖରେ ଘନୀଭୂତ ହୋଇ ମୋତେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଲୋକକୁ ନେଇ ଯାଉଥିଲା । ନିଦ୍ରାର ଅଦୃଶ୍ୟ ନଈରେ ଭାସି, ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କଲି ଏକ ଅଜଣା ଲୋକରେ, ଯେଉଁଠି ସମୟ ଆଉ ସ୍ଥାନର ସୀମା ଲୋପ ପାଇଯାଇଥିଲା । ସେହି ଲୋକଟି ଥିଲା ମୋ ମନର ଗୋପନୀୟ କକ୍ଷ, ଯେଉଁଠାରେ ବାସ୍ତବତା ଏବଂ କଳ୍ପନା ମିଶି ଏକ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟମୟ ସ୍ୱପ୍ନ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲେ । ଏହା ଥିଲା ଏକ ଅସୀମ ଲୋକ, ଯେଉଁଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଵପ୍ନ ଏକ ସତ୍ତା ପାଇଥିଲା ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଳ୍ପନା ଏକ ବାସ୍ତବ ରୂପ ଧାରଣ କରିଥିଲା ।

ସକାଳର ସୁବର୍ଣ୍ଣିମା ଭଦ୍ରକ କଲେଜ ଛକରେ ଯେପରି ଏକ ଜୀବନ୍ତ ଚିତ୍ରକଳା ରଚନା କରୁଥିଲା । ମା' ତାରିଣୀ ମନ୍ଦିରର ଶ୍ୱେତ ଶିଖର ଉପରେ ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ ଖେଳୁଥିଲା, ଯେପରି ଦେବୀ ନିଜ ହାତରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଆଲୋକ ବୋଳି ଦେଉଥିଲେ । ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣର ପୁରାତନ ବଟବୃକ୍ଷଟିର ଡାଳେ ଡାଳେ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର କୋଳାହଳ, ଆଉ ଦୂରରେ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀମାନଙ୍କର ଉତ୍ସାହପୂର୍ଣ୍ଣ କଥୋପକଥନ - ସବୁ ମିଶି ଏକ ସଜୀବ ଛବି ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା ।

ସେହି ମନ୍ଦିର ପାଦଦେଶରେ ମୁଁ ବଟବୃକ୍ଷର ଛାୟାରେ ଠିଆହୋଇ ମୋ ସାଙ୍ଗ ରାକେଶକୁ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ହଠାତ୍ ଦେଖିଲି ତାକୁ । ସେ ମନ୍ଦିରର ପବିତ୍ର ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ଦେଇ ଅତିବାହିତ ହୋଇଚାଲିଥିଲା, ଯେପରି କୌଣସି ଦିବ୍ୟ ଶକ୍ତିର ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି । ତା'ର ଶରୀରଟି ଥିଲା ମୃଣାଳୀନ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଏକ ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମା - ଏକ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପଦ୍ମ ଯେପରି ପବିତ୍ର ଜଳରେ ଭାସିଚାଲିଛି । ତା'ର ପାଦଚାରଣର ଲୟ ଥିଲା ଏକ ଲୟବଦ୍ଧ ନୃତ୍ୟର ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ, ଯେପରି ପବନରେ ଦୋଳାୟମାନ ତୃଣରାଜି । ତା'ର ଆଖି ଯୋଡ଼ି ଥିଲା ଗଭୀର ନୀଳ ସାଗର ପରି, ଯେଉଁଥିରେ ମୁଁ ହଜିଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିଲି । ସେହି ଆଖିର କୋଣରେ ଖେଳୁଥିବା ଛାୟା ଯେପରି କୌଣସି ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ବ୍ୟଥାର କଥା କହୁଥିଲା । ଆଉ ତା'ର ହସଟି... ଓ ଭଗବାନ! ସେଇ ହସଟି ଥିଲା ଏକ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍ଗୀତ, ଯାହାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ୱର ମୋ ହୃଦୟର ଗୁପ୍ତ ତାରକୁ ଝଙ୍କାରିଦେଉଥିଲା । ଯେତେବେଳେ ସେ ହସୁଥିଲା, ତା'ର ଓଠର କୋଣ ଟିକେ ଉଠୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ କେବେ ଯେପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଫୁଟି ପାରୁନଥିଲା - ଯେପରି କୌଣସି ଗଭୀର ବେଦନା ସର୍ବଦା ତାକୁ ଅଟକାଇ ରଖୁଥିଲା ।

ମୁଁ ଚାହୁଁଥିଲି ତାକୁ କହିବାକୁ - "ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ, ତୁମର ଏହି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ମୋ ଜୀବନକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦେଇଛି ।" କିନ୍ତୁ ଭୟରେ ମୋ ଓଠ ଯେପରି ଥରି ଉଠୁଥିଲା । କାଳେ ସେ ମୋ ପ୍ରେମକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଦେବ, ଆଉ ମୋର ଏହି ନିର୍ବୋଧ ଭାବନା ତା'ର ହସର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେବ । ତେଣୁ ମୁଁ ଏକ ଗଭୀର ଶ୍ୱାସ ନେଲି ଯେପରି ସମୁଦ୍ରର ଗଭୀରତାକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି । ମୋ ପାଦ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ, ଯେପରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ ମୋ ଭାଗ୍ୟ ସହିତ ଖେଳୁଥିଲା । ମୋ ହାତଗୁଡ଼ିକ ଟିକେ କମ୍ପୁଥିଲା, ମୁଁ ସେଗୁଡ଼ିକୁ ପକେଟରେ ପୂରାଇ ଦେଇଥିଲି, କିନ୍ତୁ ତାହା ମଧ୍ୟ ମୋ ଅସ୍ଥିରତାକୁ ଲୁଚାଇପାରିଲା ନାହିଁ । ତା'ର ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋ ହୃଦୟଟି ଯେପରି ଛାତି ଭିତରେ ଧଡ଼ଧଡ଼ କରିଉଠିଥିଲା । ମୁଁ ମୋ କଣ୍ଠସ୍ୱରକୁ ସ୍ଥିର କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମ ଶବ୍ଦଟି ବାହାରିଲା ଅସ୍ପଷ୍ଟ, ଯେପରି କାଦୁଅରେ ଫସିଯାଇଥିବା ପାଦଚିହ୍ନ: "ହାଇ! ... ମୁଁ... ମୁଁ ଜଗନ୍ନାଥ"

ମୁଁ ତା'ର ଆଖିରେ ଚାହିଁଲି ଏବଂ ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ଦେଖିଲି ଯାହା ମୋ ହୃଦୟକୁ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରିଦେଇଥିଲା । ମୋ କଥା ଆଗେଇ ନେବା ପାଇଁ ସମସ୍ତ ସାହସ ଏକତ୍ରିତ କରି କହିଲି, "ତୁମର ନାମ...?"

ସେ ଟିକେ ସ୍ମିତ ହସିଲା, ଯେପରି ସକାଳର ପ୍ରଥମ ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ କୌଣସି ଫୁଲକୁ ସ୍ପର୍ଶକଲା । ତା'ର ଓଠ ଉପରେ ଖେଳିଥିବା ସେହି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସଟି ଯେପରି ଏକ ଅଧଖୋଲା ରହସ୍ୟ ଥିଲା । "ମୁଁ ନୀଳିମା," ସେ କହିଲା, ଆଉ ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଯେପରି ଦୂର ପର୍ବତରୁ ଭାସି ଆସୁଥିବା ଝରଣାର ମୃଦୁ ଗାନ ଥିଲା ।

ନୀଳିମା... ନାମଟି ତା'ର ଓଠରୁ ବାହାରି ଆସି ଯେପରି ବାୟୁରେ ଏକ ମନ୍ତ୍ର ସୃଷ୍ଟି କରିଦେଲା । ଏହା ଥିଲା ଏକ ସଙ୍ଗୀତମୟ ଉଚ୍ଚାରଣ, ଯେପରି କୌଣସି ପୁରାତନ କବିତାର ପଂକ୍ତି ଅନାବିଳ ଭାବେ ଉଚ୍ଚାରିତ ହେଲା । ମୁଁ ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱରରେ ହଜିଯାଇଥିଲି - ସେହି ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଯାହା ଯେପରି ମୋ ଚାରିପାଖର ବାୟୁକୁ ମଧ୍ୟ ସଙ୍ଗୀତମୟ କରିଦେଇଥିଲା । ମୋ ଚେତନା ଯେପରି ତା'ର ସ୍ୱରର ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଲହରୀରେ ଭାସି ଚାଲିଥିଲା । ସେହି କ୍ଷଣରେ ସମୟ ଅଟକିଯାଇଥିଲା, ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ଅର୍ଥହୀନ ହୋଇଯାଇଥିଲା, ଆଉ ବିଶ୍ୱର ସମସ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଯେପରି ଏକାଠି ହୋଇ ଏକ ନାମରେ ପରିଣତ ହୋଇଥିଲା - ନୀଳିମା । ମୁଁ ତା'ର ଆଖିରେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି, ଯେପରି ସେଗୁଡ଼ିକ ଦ୍ୱାରା ମୁଁ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଲୋକକୁ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି । ତା'ର ନାମଟି ମୋ ମନରେ ଗୁଞ୍ଜରିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା - ନୀଳିମା... ଯେପରି ଅନନ୍ତ ଆକାଶର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି, ଯେପରି ଗଭୀର ସାଗରର ଝଲକ । ଏହା ଥିଲା ଏକ ନାମ ଯାହା କେବଳ ଏକ ପରିଚୟ ନଥିଲା, ବରଂ ଏକ କବିତା, ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ, ଏକ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ୱର ନାମ ।

କିଛି ସେକେଣ୍ଡ ପାଇଁ ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଓ ନାମର ମାଧୁର୍ଯ୍ୟରେ ହଜିଯାଇଥିଲି । ମୋ ଚାରିପାଖର ଜଗତଟା ଯେପରି ଧୂସରିତ ହୋଇଯାଇଥିଲା, କେବଳ ତା'ର ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ଓ କଣ୍ଠସ୍ୱର ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ନଥିଲା । ମୁଁ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଅନୁଭୂତିରେ ଡୁବି ଯାଇଥିଲି, ଯେଉଁଥିରେ କେବଳ ତା'ର ଉପସ୍ଥିତି ଓ ସେହି ମନୋହର ନାମଟି ଥିଲା - ନୀଳିମା ।

ହୃଦୟର ଗଭୀରତାରୁ ଉଠିଆସୁଥିବା "ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ" ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ଯେପରି ଗଳାର ଗ୍ରନ୍ଥିରେ ଅଟକି ରହିଲା । ସେହି ଅକଥିତ ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ମୋ ହୃଦୟ ଭିତରେ ଯେପରି ପିଞ୍ଜରାରେ ବନ୍ଦୀ ପକ୍ଷୀର ଡେଣା ଭଳି ଫଡ଼ଫଡ଼ାଇ ରହିଲା,ଯେପରି ପଞ୍ଜରାରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇଥିବା ପ୍ରଜାପତି, ଯାହାର ରଙ୍ଗୀନ ଡେଣା ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଉଡ଼ିବାର ସାହସ ନଥିଲା । ମୋ ଆଖି ତା'ର ଆଖି ସହିତ ମିଳିତ ହୋଇଗଲା, ଆଉ ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ମୋ ସାହସକୁ ଯେପରି ବିଲୀନ କରିଦେଲା । 

ମୋ ଭିତରେ ଦୁଇଟି ସ୍ୱର ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥିଲା - ଗୋଟେ ସ୍ୱର କହୁଥିଲା "କହିଦେ ସବୁ", ଆଉ ଅନ୍ୟଟି କହୁଥିଲା "କାଳେ ସବୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ" । ଶେଷରେ ମୁଁ କହିଲି "କଣ ଆମେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇପାରିବା ?" ଏହି ସରଳ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଲୁଚିରହିଥିଲା ଅସଂଖ୍ୟ ଅକଥିତ କାମନା, ଯେପରି ଛୋଟ ନଦୀରେ ଲୁଚିରହିଥାଏ ସମୁଦ୍ରର ବିଶାଳତା ।

ସେ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ନୀରବ ରହିଲା, ଆଉ ସେଇ କ୍ଷଣଟି ମୋ ପାଇଁ ଅନନ୍ତ କାଳ ଭଳି ଲାଗିଲା । ଯେପରି ସେ ମୋ ମନର ଅସମାପ୍ତ କବିତାକୁ ପଢ଼ିପାରୁଥିଲା । ତା'ର ଓଠ ଉପରେ ଖେଳିଲା ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ, ଯାହା ଏବେ ଯେପରି ଅଧିକ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ହୋଇଉଠିଲା, ଯେପରି ସନ୍ଧ୍ୟାର ଶେଷ ଆଲୋକ ପର୍ବତର ଚୂଡ଼ାକୁ ସ୍ପର୍ଶକରେ ।

"ହଁ," ସେ କହିଲା, ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଯେପରି ପ୍ରଭାତର ପ୍ରଥମ ପକ୍ଷୀର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଭଳି ମିଷ୍ଟ ଥିଲା, "ଆମେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇପାରିବା ।" ଏହି ସରଳ ଉତ୍ତରଟି ମୋ ହୃଦୟକୁ ଏକ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଆନନ୍ଦରେ ଭରିଦେଲା । ତା'ର ସମ୍ମତି ଥିଲା ଏକ ସୁଗନ୍ଧିତ ଚାମେଲି ଫୁଲ ଭଳି, ଯାହା ମୋ ଜୀବନର ଶୂନ୍ୟତାକୁ ସୁରଭିତ କରିଦେଲା । ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୋ ଭିତରେ ଯେପରି ଏକ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି ଘଟିଗଲା - ଯେପରି ଶୁଷ୍କ ନଦୀଶଯ୍ୟାରେ ବର୍ଷାର ପ୍ରଥମ ଧାରା ପଡ଼ିଲା । ମୁଁ ଜାଣିଲି ଯେ ଏହା ପ୍ରେମ ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏହା ଥିଲା ଏକ ସୁନ୍ଦର ଆରମ୍ଭ, ଏକ ଅନନ୍ତ ସମ୍ଭାବନାର ଦ୍ୱାର । ତା'ର ସମ୍ମତି ଥିଲା ଏକ ନୂତନ ଗୀତର ପ୍ରଥମ ସ୍ୱର, ଯାହା ଆଜି ରଚିତ ହେଲା । 

ସେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ହୋଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ସେଇ ସାଙ୍ଗତା ଥିଲା ଏକ ମଧୁର ଅଭିଶାପ ପରି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆମ ମିଳନରେ ଯେପରି ଏକ ନୂତନ ଅଧ୍ୟାୟ ଖୋଲୁଥିଲା, ଆଉ ମୋ ପ୍ରେମ ଗଭୀର ହୋଇଚାଲୁଥିଲା ଯେପରି ବର୍ଷାର ଅବିରତ ଧାରାରେ ନଦୀ - ଧୀରେ ଧୀରେ, ଅବିଚ୍ଛିନ୍ନ ଭାବେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ବୁନ୍ଦା ସହିତ ଯେପରି ମୋ ହୃଦୟର ତଟ ଉପରେ ନୂତନ ଚିହ୍ନ ଛାଡ଼ିଯାଉଥିଲା ।

ମୁଁ ତାକୁ ମୋ ମନର ଗୁପ୍ତ କଥା କହିବାର ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କଲି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରତିଥର ମୋ ଓଠ ଶୁଖି ଯାଉଥିଲା, ଯେପରି ମରୁଭୂମିର ମୃତ୍ତିକା । ମନର ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ଗଳାରେ ଅଟକି ଯାଉଥିଲେ, ଯେପରି ଶିଶିରରେ ଅଟକି ଯାଇଥିବା ପକ୍ଷୀର ଗୀତ । ମୋ ଓଠ କମ୍ପୁଥିଲା, ମୋ ହାତ ଥରୁଥିଲା, ଆଉ ମୋ ହୃଦୟ ଯେପରି ଛାତି ଭିତରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶୃଙ୍ଖଳରେ ବନ୍ଧା ହୋଇରହିଥିଲା ।

ମୋର ଏକ ଗଭୀର ଭୟ ଥିଲା - ଯେ ମୋର ଏହି ନିର୍ବୋଧ ପ୍ରେମ ନିବେଦନ ଯଦି ତା'ର ହସକୁ ସ୍ପର୍ଶକଲା, ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସଟି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ମଳିନ ହୋଇଯିବ । ତା'ର ଆଖିର ସେହି ଅନାବିଳ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳତା ଯେପରି ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ଚନ୍ଦ୍ର ପରି ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହୋଇଯିବ । ସେ ଥିଲା ଏକ ସୁକୁମାର ସ୍ପର୍ଶମଣି - ଯେପରି କୌଣସି ପ୍ରଭାତର ଶୀଶିରବିନ୍ଦୁ, ଯାହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କଲେ ଛିନ୍ନ ହୋଇଯିବ । ମୁଁ ଭୟ କରୁଥିଲି ଯେ ମୋର କଠୋର ପ୍ରଣୟ ତା'ର ସୌକୁମାର୍ଯ୍ୟକୁ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ କରିଦେବ, ଯେପରି କୌଣସି ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପକୁ ଅସତର୍କ ହସ୍ତ ସ୍ପର୍ଶ କଲେ ତାହାର ପାଖୁଡାଗୁଡ଼ିକ ଝଡ଼ିପଡ଼େ ।

ତେଣୁ ମୁଁ ନୀରବତାକୁ ମୋର ସାଥୀ କରି ନେଲି, ତା'ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ହସ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୃଷ୍ଟି, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁହୁର୍ତ୍ତକୁ ମୋ ହୃଦୟର ଗୁପ୍ତ ଭଣ୍ଡାରରେ ସଞ୍ଚୟ କରି ରଖିଲି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ମୋ ପାଇଁ ଏକ ମଧୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଥିଲା - ତାକୁ ନିକଟରେ ପାଇବାର ସୁଖ ଆଉ ମନକଥା କହିବାର ଅସମର୍ଥତାର ବେଦନା ।

ଯେତେବେଳେ ସେ କଥା ହେଉଥିଲା, ମୁଁ କେବଳ ଶବ୍ଦ ନୁହେଁ, ବରଂ ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱରର ସଙ୍ଗୀତ ଶୁଣୁଥିଲି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶବ୍ଦ ଯେପରି ଏକ ସୁରଭି ପରିମଳ ଭାବେ ବାୟୁରେ ଭାସି ଆସୁଥିଲା, ଯାହା ମୋ ମନକୁ ଏକ ଅନନ୍ୟ ଆନନ୍ଦରେ ଭରିଦେଉଥିଲା । ତା'ର କଥାର ଲୟ ଓ ସ୍ୱର ମୋ ନିଶ୍ୱାସର ସହିତ ମିଶି ଯାଉଥିଲା । ଆଉ ଯେତେବେଳେ ସେ ହସୁଥିଲା, ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସଟି ଯେପରି ଏକ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଆଲୋକରେଖା ହୋଇ ମୋ ଚାରିପାଖକୁ ଆଲୋକିତ କରିଦେଉଥିଲା । ମୁଁ ତା'ର ହସର ଆଲୋକରେ ସ୍ନାନ କରୁଥିଲି, ଯେପରି ଶରତ୍କାଳୀନ ଚନ୍ଦ୍ରିକା ରାତ୍ରିରେ ନଦୀ ଚନ୍ଦ୍ରର ପ୍ରତିଫଳନରେ ସ୍ନାନ କରେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ହାସ୍ୟରେଖା ମୋ ହୃଦୟରେ ଏକ ଅମିଟ ଛାପ ଛାଡ଼ି ଯାଉଥିଲା । ସେ ଥିଲା ମୋ ନିଜସ୍ୱ ଚନ୍ଦ୍ର - ଏକ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଆଲୋକ ଯିଏକି ମୋ ଜୀବନର ଅନ୍ଧକାର ଗଳିକୁ ଏକ ମଧୁର ରୂପାଳୀ ଆଲୋକରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦେଉଥିଲା । ତା'ର ଉପସ୍ଥିତି ମୋ ଏକାକୀ ସନ୍ଧ୍ୟାଗୁଡ଼ିକୁ ଏକ ପୂର୍ଣ୍ଣତାର ଅନୁଭୂତିରେ ପରିଣତ କରିଦେଉଥିଲା ।

ଆମର ସାଧାରଣ ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ - କଲେଜ ପଡ଼ିଆରେ ଏକାଠି ବସିବା, କଲେଜ ଛକରେ ଏକାଠି ହୋଇ ବୁଲିବା, କଲେଜ ପଡ଼ିଆ ମଝିରେ ଥିବା ପୁରାତନ ବଟବୃକ୍ଷର ଛାୟାତଳେ ଅସଂଖ୍ୟ ଅସପ୍ଷ୍ଟ ସ୍ୱପ୍ନ ବୁଣିବା - ସବୁ ଏପରି ଜୀବନ୍ତ ଓ ସ୍ପର୍ଶମୟ ଲାଗୁଥିଲା ଯେପରି ଏକ ଜୀବନ୍ତ କବିତାର ପଂକ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟାର ସୁବର୍ଣ୍ଣିମା ଯେତେବେଳେ ଆମ ଉପରେ ଖେଳୁଥିଲା, ଆମ ଛାୟାଗୁଡ଼ିକ ଯେପରି ପଡ଼ିଆରେ ଦୀର୍ଘ ହୋଇ ମିଶି ଯାଉଥିଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ ସହିତ ଆମର ହୃଦୟଧ୍ୱନି ଯେପରି ଏକାଠି ମିଶୁଥିଲା, ଆଉ ନୀଳିମାର ହାସ୍ୟ ଯେପରି ସନ୍ଧ୍ୟାର ଶେଷ ଆଲୋକରେ ଝିଲିମିଲି କରୁଥିଲା ।

ସୋମବାର ଦିନ ଆମେ ଶିବ ମନ୍ଦିର ଯାଇଥିଲୁ, ଯେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟର ସୁବର୍ଣ୍ଣ କିରଣଗୁଡ଼ିକ ଶିବ ମନ୍ଦିରର ପୁରାତନ ଶିଖରକୁ ସ୍ପର୍ଶ କଲା, ସେହି ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନଟି ଯେପରି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଉଠିଲା । ମନ୍ଦିରର ଶ୍ୱେତ ପ୍ରସ୍ତରଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ଖେଳୁଥିଲା, ଯେପରି ଦେବତାଙ୍କ ହାତରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ରେଖାଟଣା ହୋଇଛି । ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ ଶୀତଳ ପବନ ଧୂପର ସୁଗନ୍ଧକୁ ନେଇ ଚାରିପାଖେ ବିଞ୍ଚି ଦେଉଥିଲା, ଆଉ ଦୂରରେ ଶଙ୍ଖ ଓ ଘଣ୍ଟାର ଧ୍ୱନି ଯେପରି ଦିବ୍ୟ ସଙ୍ଗୀତ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା ।

ନୀଳିମା ମନ୍ଦିରର ଗର୍ଭଗୃହ ଆଡ଼କୁ ଆଗେଇ ଗଲା, ତା'ର ପାଦଚାରଣ ଯେପରି ଏକ ଲୟବଦ୍ଧ ପ୍ରାର୍ଥନା ଥିଲା । ସେ ବାବା ଭୋଳାନାଥଙ୍କ ଚରଣରେ ମଥା ଲଗାଇଲା, ଆଉ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତା'ର ଚେହେରା ଉପରେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଶାନ୍ତି ଖେଳିଗଲା । ମୁଁ କିଛି ଦୂରରେ ଠିଆ ହୋଇ ତାକୁ ଦେଖୁଥିଲି - ଦୀପ୍ତିମାନ ମନ୍ଦିରର ପୃଷ୍ଠଭୂମିରେ ତା'ର ଛବି ଯେପରି ଏକ ଜୀବନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି ଥିଲା । ତା'ର ଆଖି ବନ୍ଦ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ତା'ର ଚେହେରାରେ ଏକ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଦୀପ୍ତି ଖେଳୁଥିଲା । ଜ୍ୟୋତିର୍ଲିଙ୍ଗର ଆଲୋକ ତା'ର ଚେହେରାରେ ପଡ଼ି ତାକୁ ଏକ ଦିବ୍ୟ ଆଭା ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲା । ସେହି କ୍ଷଣରେ ନୀଳିମା ଯେପରି ମନ୍ଦିରର ଅଂଶ ହୋଇଗଲା - ଏକ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ଯିଏକି ପ୍ରାର୍ଥନାର ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ରୂପ ଧାରଣ କରିଛି । ମନ୍ଦିରର ବାତାବରଣ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ସୂତାରେ ବାନ୍ଧିଦେଇଥିଲା । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି - ହେ ବାବା ଭୋଳାନାଥ, ଏହି ପବିତ୍ର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଯେପରି ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହୋଇରହେ । ମୋ ଆଖି ଖୋଲିବା ପରେ ଦେଖିଲି ନୀଳିମା ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ରହିଛି, ତା'ର ଆଖିରେ ଥିବା ଶାନ୍ତି ଯେପରି ସମଗ୍ର ମନ୍ଦିରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିନେଇଛି ।

ସେହି ଘଟଣା ପରଠାରୁ ଆମ ବନ୍ଧନ ଯେପରି ଶରତ୍କାଳୀନ ନଦୀ ଭଳି ଗଭୀର ଓ ପ୍ରବଳ ହୋଇଗଲା । ଆମର ସରଳ ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ଏକ ଅନନ୍ତ ଆତ୍ମୀୟତାରେ ପରିଣତ ହେଲା, ଯେପରି ଦୁଇଟି ନଦୀ ଏକାଠି ମିଶି ଏକ ଅଖଣ୍ଡ ପ୍ରବାହ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ।

ଆମେ କଲେଜର ପୁରାତନ ବଟବୃକ୍ଷ ତଳେ ବସି କବିତା ପଢ଼ୁଥିଲୁ - ଜୀବନସାଗରର କବିତା, ପ୍ରେମର କବିତା, ଅସମାପ୍ତ କବିତା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦ୍ୟର ଧ୍ୱନି ଯେପରି ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ହୃଦୟର ଅକଥିତ ସ୍ୱରକୁ ମୁଖରିତ କରୁଥିଲା । ନୀଳିମାର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଯେତେବେଳେ କବିତାର ସ୍ୱରଲିପି ସହିତ ମିଶୁଥିଲା, ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ ଯେପରି ଅମର ହୋଇଯାଉଥିଲା ।

ସନ୍ଧ୍ୟାର ରୂପାଳୀ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ଆମେ କଲେଜ ପଡ଼ିଆରେ ବସି ଆକାଶର ତାରାମାନଙ୍କର ନାମ ଦେଉଥିଲୁ । ନୀଳିମା ତାରାଗୁଡ଼ିକୁ ନୂତନ ନାମ ଦେଉଥିଲା - "ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ", "ଚିରସ୍ମରଣୀୟ ମୁହୂର୍ତ୍ତ", "ଅନନ୍ତ ପ୍ରେମ"। ତା'ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାମକରଣ ଯେପରି ଆମ ଭାବନାର ଏକ ନୂତନ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସବୁଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ ଥିଲା ସେସବୁ, ଯେତେବେଳେ ଆମେ କିଛି କହୁନଥିଲୁ - କେବଳ ନୀରବତାରେ ବସି ପରସ୍ପରର ଉପସ୍ଥିତିର ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲୁ । ସେଇ ନୀରବତା ଯେପରି ଏକ ଗଭୀର ସଂଳାପ ଥିଲା, ଯାହାର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷଣରେ ଆମ ଆତ୍ମାଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ସହିତ କଥା ହେଉଥିଲେ ।

ନୀଳିମାର ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ମୋ ଜୀବନର ଏକ ଅଭିନ୍ନ ଅଂଶ ହୋଇଗଲା - ଯେପରି ଶ୍ୱାସ ନେବା କିମ୍ବା ହୃଦୟ ଧଡ଼କିବା । ମୁଁ ତାକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ବାତୁଳ ହୋଇଯାଉଥିଲି, ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାର ତା'ର ଦିଗବଳୟ ଖୋଜୁଥିଲି । ଯେତେବେଳେ ସେ ହସୁଥିଲା, ମୋ ସମଗ୍ର ଜଗତଟା ଯେପରି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଉଥିଲା - ଯେପରି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ପୂର୍ଣ୍ଣତା ପାଇଛି, ଯେପରି ଶୂନ୍ୟତା ସଙ୍ଗୀତରେ ଭରିଯାଇଛି । ଏହି ସମୟଗୁଡ଼ିକ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନର ସବୁଠାରୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ରତ୍ନ - ଯେଉଁଥିରେ ପ୍ରେମ, ବନ୍ଧୁତା ଓ ଆତ୍ମୀୟତା ଏକାଠି ମିଶି ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ସମନ୍ୱୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ । ନୀଳିମାର ସେଇ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ଆଜି ମଧ୍ୟ ମୋ ଜୀବନକୁ ଏକ ଅର୍ଥପୂର୍ଣ୍ଣ ଯାତ୍ରାରେ ପରିଣତ କରୁଛି, ଯେପରି ଏକ ଅନନ୍ତ କବିତାର ଅସମାପ୍ତ ପଂକ୍ତି, ଯାହା ଚିରକାଳ ପାଇଁ ଲିଖିତ ହୋଇଚାଲିଛି ।

ଆଜି ସରସ୍ଵତୀ ପୂଜା ହେଉଛି ଜୀବନର ଅଦ୍ଭୁତ ରେଖାଙ୍କନର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୂଚନା—ଯେପରି କୌଣସି ଦିବ୍ୟ ହସ୍ତର ସ୍ପର୍ଶଲେଖା, ଯାହା ସମୟର ପରଦା ଉଠାଇ ଏକ ନୂଆ ଅଧ୍ୟାୟର ଶୁଭାରମ୍ଭ ଘୋଷଣା କରୁଛି । ଭଦ୍ରକ କଲେଜ ଛକ ରଙ୍ଗୀନ ଆଲୋକରେ ଯେପରି ଏକ ସ୍ୱପ୍ନପୁରୀ ହୋଇଉଠିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଛାତ୍ରାବାସ ଆଲୋକିତ ହୋଇ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଛି, ଯେପରି ତାରାମାନେ ମାଟିକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ଓହ୍ଲାଇଛନ୍ତି । ରଙ୍ଗୀନ ଦୀପ୍ତିଗୁଡ଼ିକ ଯେପରି ଆଲୋକର ଫୁଲ ଫୁଟୁଛନ୍ତି, ଆଉ ସମସ୍ତ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ଖୁସିରେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରୁଥାନ୍ତି । 

ଆଉ ସେଇ ଉତ୍ସବର ମଧ୍ୟବିନ୍ଦୁ ହୋଇଉଠିଛି ନୀଳିମା - ସେ ପିନ୍ଧିଛି ଏକ ନୀଳ ରେଶମୀ ଶାଢ଼ୀ, ଯାହା ଉପରେ ସୁନେଲି କାନୋଭାସରେ ଫୁଲ ଛବି ଖଚିତ ହୋଇଛି । ସେଇ ନୀଳ ରେଶମୀ ଶାଢ଼ୀରେ ସେ ଯେପରି ଏକ ଜୀବନ୍ତ କବିତା, ଯାହାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭଙ୍ଗୀରେ ଲୁଚିରହିଛି ପ୍ରକୃତିର ଅବ୍ୟକ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ । ତା'ର କେଶରାଶି ପବନରେ ଉଡ଼ୁଛି, ଆଉ ତା'ର ଆଖି ଦୁଇଟି ଯେପରି ଦୁଇଟି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ତାରା ଝଲକୁଛି । ଆଜି ଆମେ ଏକାଠି ବୁଲୁଛୁ ସମସ୍ତ ମେଢ଼ ଦେଖିବାକୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମେଢ଼ ଯେପରି ଏକ କାବ୍ୟିକ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇଉଠିଛି - କେଉଁଠି ଆଲୋକର କଳା, କେଉଁଠି ଫୁଲର ସଜାଣି, କେଉଁଠି କଳାର ପ୍ରଦର୍ଶନୀ । ନୀଳିମା ପ୍ରତ୍ୟେକ ମେଢ଼ ଆଗେ ଠିଆ ହୋଇ ତା'ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରୁଛି, ଆଉ ମୁଁ ତା'ର ସେଇ ଉତ୍ସାହିତ ଚେହେରା ଦେଖି ମୋ ହୃଦୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଉଛି ।

ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଛି - ତା'ର ନୀଳ ଶାଢ଼ୀ ଉପରେ ପଡ଼ୁଥିବା ଆଲୋକ ଯେପରି ତା'କୁ ଏକ ଦିବ୍ୟ ଆଭା ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ତା'ର ହସ ଯେପରି ସନ୍ଧ୍ୟାର ସବୁଠାରୁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ତାରା ଝଲକୁଛି, ଆଉ ତା'ର ଚାଲିଚଳନ ଯେପରି ଏକ ମନୋହର ନୃତ୍ୟ ଭଳି ଲାଗୁଛି ।

ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ କରୁଛି - ଆଜି ମୁଁ ତା'କୁ କହିବି । ଆଜିର ଏହି ମନୋହର ପରିବେଶ, ଏହି ଉତ୍ସବର ଆନନ୍ଦ, ଏବଂ ନୀଳିମାର ସେଇ ଅତୁଳନୀୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୋତେ ଏହି ସାହସ ଦେଉଛି । ମୁଁ ଜାଣୁଛି ଯେ ଏହି ସୁନ୍ଦର ରାତିରେ ମୋ ପ୍ରେମର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ଅମର ସ୍ମୃତି ହୋଇଯିବ । ଆକାଶରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଯେପରି ଆମ ପ୍ରେମକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଉଛି, ଆଉ ଚାରିପାଖର ଆଲୋକଗୁଡ଼ିକ ଯେପରି ଆମ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ କରୁଛି । ଏଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତଟି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣତାର - ଯେପରି ସମସ୍ତ ତାରା, ସମସ୍ତ ଆଲୋକ, ସମସ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଏକାଠି ହୋଇ ମୋ ପ୍ରେମ ପ୍ରକାଶ ପାଇଁ ଏକ ଅତୁଳନୀୟ ମଞ୍ଚ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ।

“ନୀଳିମା,” ମୁଁ କହିଲି, ମୋ କଣ୍ଠସ୍ୱର ଥରୁଥିଲା ।

ସେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଫେରିଚାହିଁଲା, ତା’ର ଆଖିରେ ପ୍ରଶ୍ନବାଚକ ଚିହ୍ନ ।

“ମୁଁ ତୁମକୁ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛି,” ମୁଁ କହିଲି, ମୋ ହୃଦୟ ଯେପରି ଛାତି ଭିତରେ ଧଡ଼ଧଡ଼ କରୁଥିଲା । “ବହୁତ ଦିନ ଧରି ମୁଁ ଏହା କହିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି, କିନ୍ତୁ ଭୟରେ କହିପାରୁନଥିଲି…”

ନୀଳିମା ନୀରବ ରହିଲା, କେବଳ ତା’ର ଆଖି ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା, ଯେପରି ସେ ମୋ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶବ୍ଦକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ଯକ୍ଷ ହୋଇଛି ।

“ନୀଳିମା, ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ,” ମୁଁ କହିଲି, ଏକ ନିଶ୍ୱାସରେ ସବୁକିଛି ବାହାର କରିଦେଇ । “ମୋ ଜୀବନ ତୁମ ବିନା ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ । ତୁମର ଏହି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ ମୋ ଜୀବନକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦେଇଛି । ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ଯେ ଏହି ହସ ସହିତ ମୋର ସମଗ୍ର ଜୀବନ କଟିଯାଉ ।”

ମୋ କଥା ଶେଷ ହେବା ପରେ ଏକ ଗଭୀର ନୀରବତା ଛାଇଗଲା । ନୀଳିମା ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ରହିଲା, ତା’ର ଆଖିରେ ଖେଳୁଥିବା ଭାବଗୁଡ଼ିକୁ ବୁଝିବା ମୋ ପାଇଁ ଅସମ୍ଭବ ଥିଲା। କ’ଣ ସେ ଖୁସି? କ’ଣ ସେ ଦୁଃଖୀ? କ’ଣ ସେ ମୋ ପ୍ରେମକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବ, ନା ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବ?

ସେ ତା’ର ହାତ ବଢ଼ାଇଲା ଆଉ ମୋ ଗାଲ ସ୍ପର୍ଶ କଲା । ତା’ର ସ୍ପର୍ଶ ଥିଲା ଏକ ଉଷ୍ମ ପବନର ଚୁମ୍ବନ ପରି । ତା’ର ଓଠ ଖୋଲିଲା, ଆଉ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ହସ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲି । ଏଥର ତା’ର ହସ ଥିଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ, ଅବିନାଶୀ, ଅତୁଳନୀୟ । ସେହି ହସରେ ଥିଲା ପ୍ରେମ, ଆଶା, ଆଉ ଏକ ଅନନ୍ତ ଭବିଷ୍ୟତର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ।

“ଜଗନ୍ନାଥ,” ସେ କହିଲା, ତା’ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଯେପରି ଦୂର ତାରକାର ଗୀତ । “ମୁଁ…”

ଠିକ୍ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ, ଏକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଧ୍ୱନି ମୋ କାନରେ ବାଜିଲା । ମୋ ମୋବାଇଲ ଫୋନ ବାଜି ଉଠିଲା, ଆଉ ସେହି ସଂଗୀତମୟ ଧ୍ୱନି ମୋ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ କରିଦେଲା ।

ମୋ ଆଖି ଖୋଲିଗଲା । ମୁଁ ଦେଖିଲି ମୋର ଓଲଟା କୋଠରୀ, ଖାଲି କାନ୍ଥ, ଆଉ ଟେବୁଲ ଉପରେ ଥିବା ଘଣ୍ଟାର ଟିକ୍-ଟିକ୍ ଶବ୍ଦ । ମୋ ଗାଲରେ ତା’ର ସ୍ପର୍ଶର ଉଷ୍ମତା ଆଉ ରହିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ନୀଳିମା ନଥିଲା । ମୋ ମୋବାଇଲ ଫୋନ ବାଜୁଥିଲା, ଆଲୋକର ଏକ ରେଖା ଝରକା ଦେଇ କୋଠରୀକୁ ଆସିଥିଲା ।

ମୁଁ ଫୋନଟା ଉଠାଇଲି, କିନ୍ତୁ ମୋ ମନ ଅନ୍ୟତ୍ର ଥିଲା । ମୁଁ ଚାରିଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲି, ଯେପରି ନୀଳିମାକୁ ଖୋଜୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେ କୁଆଡେ? ସେ ଥିଲା କେବଳ ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ? କିନ୍ତୁ ତା’ର ହସର ସ୍ମୃତି ଏତେ ବାସ୍ତବ, ଏତେ ଜୀବନ୍ତ ଥିଲା!

ମୁଁ ଝରକା ବାଟେ ବାହାରକୁ ଚାହିଁଲି । ଆକାଶରେ ସକାଳର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସୁବର୍ଣ୍ଣିମ ଆଲୋକରେ ଜଳୁଥିଲା, ଆଉ ମୋତେ ଲାଗିଲା ଯେପରି ସୂର୍ଯ୍ୟର ଉପରେ ନୀଳିମାର ପ୍ରତିଛବି ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ହସୁଛି – ତା’ର ସେହି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ, ରହସ୍ୟମୟ, ମନୋହର ହସ ।

ମୋ ଆଖି ଲୋତକରେ ଭରିଗଲା। ସେ କଣ କହିବାକୁ ଯାଉଥିଲା? ମୁଁ କେବେ ଜାଣିପାରିବି ନାହିଁ। କାରଣ ସ୍ୱପ୍ନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶ୍ନଗୁଡ଼ିକ ରହିଗଲା… ରହିଗଲା ତା’ର ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସ, ଯାହା ସମୟର ପରଦା ଭିତରେ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଅଟକି ରହିଲା।

© Jagannatha Das.