ଓଥଡ଼ା

ତୁମେ କାହିଁକି ବାହା ହେଇନ, ଓଥଡା ଦୋଷ ଲାଗିବ ।ହେଲେ ଖପୀଶ ହୋଇ ଆମକୁ ଡରାଇଲେ ଆମେ ଗୁଣିଆ ହୋଇ ନାକରେ ଶୁଖିଲା ଲଙ୍କା ଧୂଆଁ ଦେଇ ପାନେ ଦେବୁ। ସେତେବେଳେ ଆମ ଦୋଷ ଧରିବ ନାହିଁ।

ଏମିତି କିଛି ଚଟୁଳପୂର୍ଣ୍ଣ ଉକ୍ତିରେ ବନ୍ଧୁ ଦୈତାରୀ ଟିକିଏ ହସି ପକାଉଥିଲେ। ନା କାହିଁ ହସିଲେ ନାହିଁ ତ। ବୋଧହୁଏ ନିଜ ହସକୁ ସମ୍ବରଣ କରି ନେଇ କିଛି ଭାବିଲେ। ହଁ.. ହଁ.. ସେ ଭାବୁଥାନ୍ତି – ମୁଁ କିଛି କହିବି ନା କହିବି ନାହିଁ। ପୁଣି ପରକ୍ଷଣରେ ମତଟା ବଦଳି ଗଲା। କାହିଁ ଏକଦମ୍ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲେ।ହେଲେ ମୁଁ କି ସହଜରେ ଛାଡିବା ଲୋକ, ଟିକିଏ ତାଙ୍କ ଜଂଘଟା ଉପରେ ହାତ ପକାଇ ଦେଇ ହଲେଇ ଦେଇ କହିଲି – “ଏ ସାଙ୍ଗ ଶୁଣୁଛ! ଗୋଟେ ଭଲ ଝିଅଟେ ଦେଖିଛି ମ! ତୁମେ ଖାଲି ହଁ କହିଲେ ଗାଡି ଚାଲିଲା। ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମ ସମ୍ପର୍କରେ ସବୁ କହିଛି, ତୁମେ ଖାଲି ରାଜି ହେଲେ ଆଗେଇବା।

ଏ ରସ ରସିଆ କଥା ଶୁଣି ତାଙ୍କ ଧ୍ୟାନଟା ଭାଙ୍ଗି ଆସୁଥିଲା।ସେ ସଜାଡି ହେଉଥିଲେ, ଉତ୍ତର ରଖିବେ।ହଁ ଉତ୍ତର ଭାସି ଆସିଲା -” ତୁମକୁ ଆଉ ପାରି ହେବ ନାହିଁ। ହେଲେ ବୟସ ଗଡ଼ି ମୋର ଏବେ ଚାଳିଶ ଧରିଲାଣି। ଆଉ କିଏ ମୋତେ ରାଜି ହେବ? ହେଲେ ବି ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ? ମୁଁ ତ ତାକୁ ଏଯାଏଁ ଭୁଲି ପାରିନାହିଁ”।

-ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ? ଆରେ ସେ କଥାଟା କ’ଣ ଖୋଲିକି କହିଲେ ସିନା, ମୁଁ କିଛି ପରାମର୍ଶ ଦେଇପାରିବି, ନ କହିଲେ କ’ଣ ଜାଣିବି । ଏ ସାଙ୍ଗ କୁହ ନା?”

ଏତେବେଳକୁ ସେ ମୋ କଥା ଆଡ଼କୁ ଢ଼ଳିବା ଆରମ୍ଭ କଲେଣି। ବୋଧହୁଏ ଅତୀତକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରି ବିଷାଦିତ ହେବାର ଭୟ ଘାରୁଥାଏ, ଅନ୍ୟପଟେ ବନ୍ଧୁର ଅନୁନୟ ଓ ବିନୟକୁ ସେ ସହଜରେ ଏଡ଼ାଇ ଯାଇ ପାରୁନଥାନ୍ତି -ଏଭଳି ଦୋ ଘାଇରେ ପଡି ଘୂରି ସାରି ହେଉଥାନ୍ତି । ଟିକିଏ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲେ ପୁଣି ତଳକୁ ମୁହଁ ହାଣି ଆରମ୍ଭ କଲେ –

“ହଁ ମୁଁ କାହିଁକି ବାହା ହେଇନି- ଯାହା କାହାକୁ କେବେ କହିନି, ଆଜି ତୁମକୁ କହିବି, ସବୁ କଥା ଖୋଲି କରି। ଶୁଣନ୍ତୁ! ତୁମେ ତ ମୋ ସମ୍ପର୍କରେ ପ୍ରାୟ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଛ। ହେଲେ ଏହି କଥାଟି ଖାଲି ଗୁପ୍ତ। ଯାହାକୁ କାହା ଆଗରେ କହିବାକୁ ମୋର ସାହସ ହୋଇନାହିଁ । କାରଣ ସେହି ଥିଲା ମୋ ଜୀବନର ସର୍ବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପରାଜୟ, ଯାହା ମୋତେ ଆଜି ପଙ୍ଗୁ କରି ପକାଇଛି। ଆଜି ମୁଁ ପୂରାପୂରି ଚୁପ୍ ଚାପ୍। ଏକ ଭିନ୍ନ ମଣିଷ। ମନରେ ଆଉ ସରାଗ ନାହିଁ, ସଂସାର କଥା ତ ମାର ଗୁଳି”। ମୁଁ ଟିକିଏ ଉତ୍ସାହିତ କରିବା ଠାଣିରେ କଥାଟାର ଖିଅ ଧରୁଥାଏ।ସେ ବଖାଣି ବସିଲେ –

ଜାଣିଛ ତ! ବାପା ଆମର ମଫସଲିଆ ଲୋକ, ପର ଘରର ମୂଲ ଲାଗିଲେ ଚୁଲି ଜଳେ। ନୋହିଲେ ଉପବାସ ଭୋକରେ ଦିନ କଟେ। ସହିବୁ ବୋଲି ଯେ କେତେ ସହିବୁ, ଯେତେକ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସବୁ ଜୁଟିଛି ଭାଗ୍ୟରେ। ଘରେ ଅନ୍ୟ ଭାଇ ଭଉଣୀମାନେ ପାଠ ପଢି ପାରିଲେ ନାହିଁ। ମୁଁ ଖାଲି ମେଧା ବୃତ୍ତି ପାଇ ପାଇ ପଢିଲି। ପିଲା ବେଳ ଯାଇ ତାଇ ଭାବେ କଟିଗଲା। ତା’ପରଠାରୁ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ, ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ଓ ଚାକିରୀ କଲା ଯାଏଁ ଟ୍ୟୁସନ୍ ଓ ତହିଁର ଉପାର୍ଜନ ଥିଲା ମୋର ଭାଗ୍ୟ ନିୟନ୍ତା। ଯାହା ଦୁଇପଇସା ପାଏ ଚଳିଯାଏ, ସେଇଥିରୁ ପୁଣି ବଳକା ହେଲେ ଘର ଖର୍ଚ୍ଚ ପାଇଁ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଦିଏ। ଏହି ଟ୍ୟୁସନ୍ ହେଉଛି ମୋର ଜୀବିକା।ଏହି ମୋର ନିଶା ଓ ପେଶା। କେତେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଟ୍ୟୁସନ୍ କରି ପାରିବି ସେୟା ଅହରହ ମୁଁ ଭାବୁଥାଏ। ପଢୁଥିଲା ବେଳେ ଯାଇ ଗୋଟେ ଯୋଡ଼େ ଟ୍ୟୁସନ୍ କରୁଥିଲି, ହେଲେ ପାଠ ପଢା ସରିଲା ପରେ ଏହି ଟ୍ୟୁସନ୍ଟା ଖୁବ୍ ବଢି ଯାଇଥିଲା। ପଇସା ଲାଳସାରେ ଏଣିକି ମୁଁ ବଡ଼ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଟ୍ୟୁସନ୍ କଲି। ପୁଣି ଜଣିକା ଟ୍ୟୁସନ୍ ଠାରୁ ଗ୍ରୁପ୍ ଟ୍ୟୁସନଟାକୁ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଲି, କାରଣ ଅଧିକ ପଇସା ମିଳିଲେ ମୋର ଅଭାବ ଦୂର ହୋଇପାରିବ। ଏହି ଭଳି ଗୋଟେ ବ୍ଯାଚରେ ଛଅଟି ଝିଅ ମୋ ପାଖରେ ପଢୁଥିଲେ, ନମ୍ରତା ତା’ ଭିତରୁ ଜଣେ। ପଢିବା ବେଳଠୁଁ ସେ ମୋ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇପଡୁଥିଲା। ହେଲେ ମୁଁ ଶିକ୍ଷକର ସମ୍ଭ୍ରମ ଓ ସଂଜମତା ରକ୍ଷା କରି ତାକୁ ସେ ସୁଯୋଗ ଦେଇ ନାହିଁ। ହେଲେ ପଢ଼ା ସାରିବା କିଛି ଦିନ ଅନ୍ତରାଳେ ତା’ ମୋ ପ୍ରେମର ଇତିହାସ। କାରଣ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଘର ସମ୍ମୁଖ ଭାଗରେ ଭଡ଼ା ନେଇ ରହୁଥାଏ। ସେ ମୋ ଯିବା ଆସିବା ଭଲ ମନ୍ଦ ଉପରେ ନଜର ରଖିଥାଏ। ମୋର ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ ପଚାରି ବୁଝେ। ସୁବିଧା ଅସୁବିଧାରେ ସାହାଯ୍ଯ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସେ। ମୋର ଅବସ୍ଥା ପ୍ରତି ଦୟା ଭାବ ଦେଖାଏ ଆଉ ସମବେଦନା ମଧ୍ୟ ଜଟାଏ। କେତେବେଳେ କେମିତି ଖାଇବା ଜିନିଷ ଧରି ଆସେ, ଭଲ ତିଅଣ ବି ।ବାଧ୍ୟ କରି ଦିଏ, ବଳେଇ ଖୁଆଏ। ତାଙ୍କ ଘରୋଇ କାର୍ଯ୍ୟକମ ଓ ଉତ୍ସବରେ ମୁଁ ମଧ୍ଯ ଯୋଗଦିଏ। ମଝିରେ ମଝିରେ ସେ ଖୁବ୍ ପ୍ରେମ ଭାବ ରଖି ଇଶାରା କରୁଥାଏ। ମୁଁ ବୁଝି ପାରୁଥାଏ – ତା’ ମନର ଭାବ, ହେଲେ ନିରବ ରହୁଥାଏ। ସେ କିନ୍ତୁ ଆଶା କରୁଥାଏ ଉତ୍ତର। ମୋ ନିରବତାକୁ ସେ ଆଦୌ ସହ୍ୟ କରି ପାରୁ ନଥାଏ, ତା’ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଯାଉଥାଏ ତା’ ହାବଭାବରୁ ଓ କଚଡ଼ା ନଚାରୁ। ସେ ବେଳେବେଳେ ଚିଡ଼ି ଉଠୁଥାଏ। ଜିନିଷ ପତ୍ର କଚାଡି ଭାଙ୍ଗି ପକାଉ ଥାଏ – ଖାସ୍ କରି ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରିବା ପାଇଁ । ସେ ସବୁବେଳେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ମୋ ସହିତ କୌଣସି ନା କୌଣସି ଭାବ ବିନିମୟ ସୂତ୍ରରେ ସମ୍ପର୍କଟା ଜାରି ରଖିବା ପାଇଁ। ମୁଁ ଦିନେ ଦୁଇ ଦିନ ଗାଁକୁ ବା କୌଣସି କାମରେ କେଉଁଆଡ଼େ ଚାଲିଗଲେ ସେ ମୋଟେ ବରଦାସ୍ତ କରି ପାରେ ନାହିଁ। ରାଗିକି ହୂତାସନ, ସତେ କି ମୁଁ ତା ଅଧିକାର। ତା’ର ଏହି ଉତ୍କଟ ପ୍ରେମ ଭାବ ସମାନ୍ତରାଳ ଭାବେ ମୋ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ତା ଆଡକୁ ଟିକିଏ ଢଳନ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା। ତେଣୁ ମୁଁ ଆଉ ଏତେଟା ଅନାସକ୍ତ ହୋଇ ରହିପାରିଲି ନାହିଁ। ଧୀରେ ଢଳି ଗଲି। ତା କଥାକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲି। ମୋ ଧ୍ୟାନ ତା ଆଡକୁ କିଛିଟା ବାଣ୍ଟି ହୋଇଗଲା। ଫଳରେ ମୋର ଅନ୍ୟ କାମରେ ବ୍ୟାଘାତ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ସତ, ହେଲେ ତାକୁ ମୁଁ ଅଧିକ ସମୟ ଦେବାକୁ ଲାଗିଲି ।ତା’ ଇଛାର ପରିପୁର୍ତ୍ତି ସକାଶେ ଧୀରେ ଧୀରେ ତା’ କଥାରେ ମୁଁ ପରିଚାଳିତ ହେଲି।

ତା’ର ପାଗଳପଣ ଆସ୍ଥେ ଅସ୍ଥେ ବଢିବାକୁ ଲାଗୁଥାଏ। ଆଉ ମୋର ଶାନ୍ତି ଭଗ୍ନ ହେଉଥାଏ। ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାମ ସବୁ ମାଡ ଖାଉଥାଏ। ସମୟ ଅସମୟ ନାହିଁ – ଖାଲି ଫୋନ୍ କରି ବ୍ୟସ୍ତ କରିବ।ଏଟା ଆଣିବ, ସେଟାର ପୁଣି ବରାତି। କେତେବେଳେ ମୋ ପାଖରେ ହାଜର ହୋଇଯାଉଥାଏ ନହେଲେ ବିଭିନ୍ନ୍ ବାହାନା କରି ମୋତେ ଡକାଇ ପଠାଉଥାଏ। ମୁଁ ନାଚାର। ନାଚି ଯାଉଥାଏ ତା’ କଥାରେ। ଭଲ ପାଇବାର ଠିକ୍ ଅର୍ଥ ମୁଁ ବୁଝି ନଥିଲେ ହେଁ, ତା’ ପ୍ରେମ ମୋତେ ପାଗଳ କରି ଦେଉଥାଏ। ମୁଁ ବି ଏଣିକି ତାକୁ ଭଲ ପାଇଲିଣି। ଦିନେ ତାକୁ ନଦେଖିଲେ କି ତା’ ସହ କଥା ନହେଲେ ମନ ଆପଣାଛାଏଁ ଅଶାନ୍ତ ହୋଇ ଉଠୁଥାଏ। ଏଇ ତେବେ କ’ ଣ ପ୍ରେମ ଆଉ ମୋ ଭଲ ପାଇବା ତାକୁ ? ଏଥର ମନକୁ ସଙ୍କଳ୍ପ ଆସିଲା – ସେ ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ପାଇଁ ଆଉ ମୁଁ ତା ପାଇଁ। ଏ କଥାଟା ଆହୁରି ଦ୍ରୁଢୀଭୂତ ହୋଇଥିଲା, ଯେଉଁଦିନ ସେ ମୋତେ ଏକାନ୍ତରେ ପାଇ କହିଥିଲା – “ଆଇ ଲଭ ୟୁ। ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲ ପାଏ, ତୁମ ବିନା ବଞ୍ଚି ପାରିବି ନାହିଁ।ପ୍ଲିଜ୍ ‘ନା’ କୁହ ନାହିଁ, ନ ହେଲେ ମୁଁ ମରିଯିବି-ସତ କହୁଛି”। ମୁଁ ବି ତା କଥା କାଟି ପାରିଲି ନାହିଁ। ତା ସ୍ଵର ସହ ସ୍ଵର ମିଶାଇ ହଁ ଭରିଥିଲି। ଏଣିକି ଆମେ ଖୁଲମ୍ ଖୋଲା। ପରସ୍ପର ଅତି ନିବିଡ଼ ଭାବ ବିନିମୟ କରୁଥିଲୁ ଆଉ ବିବାହ ପାଇଁ ସହମତି ହୋଇଥିଲୁ। ଘର ଲୋକମାନେ ଏହାର ସୁରାକ୍ ମଧ୍ଯ ପାଇ ସାରିଥିଲେ ଓ ପରୋକ୍ଷରେ ସ୍ୱୀକୃତି ମଧ୍ଯ। ତେଣୁ ଆମ ଆଚରଣ ଓ ବିଚରଣରେ କେହି ବିଶେଷ ବାଧକ ସାଜୁ ନ ଥିଲେ। କେବଳ ଅପେକ୍ଷା ଏଇ ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳଙ୍କୁ ମିଶାଇବା ପାଇଁ ଓ ଆମ ପ୍ରେମକୁ ବିବାହର ସ୍ୱୀକୃତି ଦେବା ପାଇଁ।

ଦୈବାତ ମୁଁ ଗୋଟାଏ ବିଶେଷ କାମରେ ଗାଁକୁ ଆସି ଆସିଥାଏ । ହେଲେ ନମ୍ରତାର ଆଉ ଫୋନ୍ ନ ପାଇ ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଉଠିଲି। ଫୋନ୍ଟା ସୁଇଚ୍ ଅପ୍ ଆସୁଥାଏ। କାରଣଟା ନ ଜାଣି ପାରି ବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗୁଥାଏ। କାମ ଅଧା ପନ୍ତାରିଆ ରଖି ମୁଁ ବାଧ୍ଯ ହୋଇ ଫେରି ଆସିଲି କଟକ।।

ଏଠାକୁ ଆସି ଯାହା ଦେଖିଲି ନିଜକୁ ନିଜେ ତ ବିଶ୍ବାସ କରି ପାରୁ ନଥାଏ । ପ୍ରଥମେ ଭାବିଲି ଏହା ମୋ ଆଖିର ଧୋକା ହୋଇଥାଇ ପାରେ। ତେଣୁ ଆଖିରେ ଆଉ ଥରେ ଭଲ ଭାବେ ପାଣି ଛାଟି ଦେଖିଲି। ଲେଖା ହୋଇଥିଲା ତାଙ୍କ କାନ୍ଥରେ, ବଡ଼ ବଡ଼ ଅକ୍ଷରରେ -ଶୁଭ ପରିଣୟ “ନମ୍ରତା ଓ ସାଗର” ଆଉ ତଳକୁ ଦୁଇଟି କଦଳୀ ଗଛର ଚିତ୍ର। ପୁଣି ଘର ଭିତରକୁ ଚାହିଁଲି ଦେଖା ଯାଉଥିଲେ କିଛି ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ଆତଯାତ ହେଉଥିବାର। ଖବର ନେଲି – ସୁନିତା ବାହା ହୋଇଯାଇଛି ତା’ ମାମୁଁ ପୁଅକୁ। ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଘୂରାଇ ଦେଲା, ମୁହଁ ମାଣ୍ଡି ତଳେ ପଡିଗଲି। ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବଡା ହୋଇ ନିଜେ ନିଜକୁ ଉଠାଇଲି। ଏତେ ବେଳକୁ ଦୁନିଆଟା ମୋତେ ଅନ୍ଧକାର ଲାଗୁଥିଲା। ଭାରି ଏକୁଟିଆ ବୋଧ ହେଉଥିଲା। ଇଛା ହେଉଥିଲା ଆତ୍ମ ହତ୍ୟା କରିଦେବି କି? ହେଲେ ପରକ୍ଷଣରେ ଅଟକି ଗଲି।

ନମ୍ରତା ଘର ବ୍ରହ୍ମପୁରରେ। ସେମାନଙ୍କର ଏମିତି ବିବାହ ଘର ପ୍ରଥା ସାଧାରଣ କଥା। ଏଥିରେ ଅସ୍ଵାଭାବିକତା ବିଶେଷ କିଛି ନ ଥାଏ। ସାଗରଙ୍କ ବିବାହ ଘର ଠିକ୍ ହୋଇଥିଲା ଗୋଟାଏ ଯାଗାରେ, ମାତ୍ର୍ କନିଆ ବିବାହ ମଣ୍ଡପକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ତା ପ୍ରେମିକା ସାଙ୍ଗରେ କୁଆଡ଼େ ଛୁ ମନ୍ତର ମାରିଥିଲା। ତେଣୁ ଶିଶୁପାଳ ହୋଇ ଫେରୁଥିବା ବେଳେ ମଙ୍ଗୁଳା ବରର ମାନ ରଖିବାକୁ ଯାଇ ପରିବାରର ଲୋକ ଏପରି ଅଚାନକ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ। ଯେଉଁ ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ମାନିବାକୁ ହୁଏତ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥାଇ ପାରେ ନମ୍ରତା । ମାତ୍ର୍ ମୋର ପ୍ରେମ? ଦୀର୍ଘ ଦିନର ଆମର ସମ୍ପର୍କ? ସବୁ କ’ଣ ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଗଲା? ନମ୍ରତା କ’ଣ ସେ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ହଁ ଭରି ପାରିଲା?କୁଆଡ଼େ ଗଲା ତା’ର ସମସ୍ତ ଭଲ ପାଇବା ଆଉ ବାହାଘରର ପ୍ରତିଶୃତି।ମୁଁ ତେବେ ଚନ୍ଦ୍ର ଶେଣା ନା ଶିଶୁପାଳ? କାହିଁକି ଭାଗ୍ୟ ଏମିତି ଖେଳେ? ମୁଁ କିଛି ଆଦି ଅନ୍ତ ପାଉନଥାଏ।

ସେହିଦିନୁ ଉତ୍ତର ଖୋଜୁଛି। ପାଉ ନାହିଁ ଉତ୍ତର। ଇଚ୍ଛା ନମ୍ରତା ସହ ଥରୁଟିଏ ଦେଖା ହୁଅନ୍ତ କି। ପଚାରନ୍ତି କାରଣ-ଏ ପ୍ରେମର ପ୍ରତାରଣା ନା ପରିସ୍ଥିତିର ତାଡ଼ନା? ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଓଥଡ଼ା ଦୋଷରେ ଦଣ୍ଡିତ ।