ଦେବାଶିଷଙ୍କ ବିନତୀ

ଦେବାଶିଷ ତାଙ୍କ ତିନି ପୁଅଙ୍କ ନାମ ଖୋଜି ଖୋଜି ଦେଲେ । ବଡ଼ ପୁଅର ଦିଗବିଜୟ , ମଝିଆଁ ପୁଅର ବିଶ୍ୱଜିତ ଆଉ ସବା ସାନ ପୁଅର ନାମ ରଖିଲେ ପୃଥ୍ୱୀରାଜ । ଦେବାଶିଷଙ୍କ ନାମକରଣରୁ ତାଙ୍କ ଉଚ୍ଚାଭିଳାଷର ସଙ୍କେତ ମିଳେ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଏଗାର ବର୍ଷର ହୋଇଥିଲେ ବାପା ରୋଗାକ୍ରାନ୍ତ ‌ହୋଇ ଦୀର୍ଘ କାଳ ବିଛଣାରେ ପଡ଼ିରହି ତାଙ୍କୁ ଯେବେ ପନ୍ଦର ପଶିଲା ଇହଧାମ ତ୍ୟାଗ କଲେ । ଅତି ଅଳ୍ପ ବୟସରେ ବଡ଼ ଭଉଣୀର ବାହାଘର , ସାନଭାଇର ଦେଖାଶୁଣା ସହ ପୁରା ପରିବାରର ବୋଝ ପଡ଼ିଲା ତାଙ୍କରି ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ । ଭଲ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ ବୋଲି ଶିକ୍ଷକ ଆଉ ବନ୍ଧୁକୁଟୁମ୍ବଙ୍କ ସହଯୋଗରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପରେ ସି.ଟି କରି ପ୍ରାଇମେରୀ ସ୍କୁଲରେ ଚାରିସହ ଟଙ୍କାରେ ଶିକ୍ଷକତା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ହେଲେ ସେତିକିରେ ସେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେନି ଶିକ୍ଷକତା ସହ ସୁନା ବ୍ୟବସାୟ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସୁନା ବ୍ୟବସାୟରେ ଆଖିଦୃଶିଆ ସଫଳତା ଅର୍ଜିଲେ । ଆଖପାଖ ଗାଁରେ ସେ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଘର ତୋଳିଲେ ଆଉ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଧନିରେ ବି ଗଣାଗଲେ । ମଣିଷର ସ୍ୱପ୍ନ ଅସରନ୍ତି ତେଣୁ ଅତୃପ୍ତି ତାଙ୍କ ଜୀବନର ଚିରସଙ୍ଗୀ ହୋଇ ରହିଥାଏ ।

ପୁଅମାନେ ହେଲେ ତାଙ୍କର ସେ ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷାର ମଞ୍ଜିସବୁ । ସବୁ ମଞ୍ଜିରୁ କ'ଣ ଭଲ ଗଛ ହୁଏ ? ମଞ୍ଜି ଖାଲି ଭଲ ହେଲେ ତ ହେବନି ତା' ସହ ଉର୍ବର ମାଟି , ପାଣି , ଖରା , ଯତ୍ନ ଆଉ ଧର୍ଯ୍ୟ ବି ଆବଶ୍ୟକ । ସ୍ତ୍ରୀ ସାବିତ୍ରୀଙ୍କ ଅବଦାନ ବାହାରୁ ସେତେ ଆଖିଦୃଶିଆ ନ ହେଲେ ବି ଦେବାଶିଷଙ୍କ ସେ ମେରୁଦଣ୍ଡ ନା ଅସ୍ଥି କଙ୍କାଳ କହିଲେ ଯଥାର୍ଥ ହେବ ‌। ତାଙ୍କର ନିଜର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଇଚ୍ଛା ଅଭିଳାଷା ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ । କେମିତି କେଜାଣି ସ୍ତ୍ରୀ ଗୋଟେ ଏମିତି ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାହିତ ବିଲୟ କରେ ତାହା ଚିନ୍ତାର ପରିସର ବାହାରେ ।

ଦେବାଶିଷଙ୍କ ସଂଘର୍ଷମୟ ଜୀବନ ତାଙ୍କୁ ବଦରାଗି , ଚିଡ଼ିଚିଡ଼ା , ଅଧୈର୍ଯ୍ଯ ଆଉ ରୁକ୍ଷ କରି ଦେଇଥିଲା । ହେଲେ ହୃଦୟରୁ ସେ ଥିଲେ ଦୟାଳୁ , ସ୍ନେହବତ୍ସଳ ଆଉ ଅତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ । ଏକଥା କେବଳ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଜାଣନ୍ତି । ଯେଉଁ ଦୁଃଖ ଅନଟନ ସେ ଜୀବନରେ ସାମ୍ନା କରିଥିଲେ , ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେଥିରୁ ଦୂରେ ରଖିବା ପାଇଁ ସର୍ବଦା ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ କରିଆସିଥିଲେ । ହେଲେ ମଣିଷ କେବେ ବି ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଫଳ ହୋଇ ନପାରେ । ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଫଳତା ବା ସଫଳତାର ସଂଜ୍ଞା ସମାଜ ତା'ର ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ହିସାବରେ ନିରୂପଣ କରେ ଆଉ ଅଭାଗା ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣେ ଜୀବନସାରା ଏହାକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ବୃଥା ପ୍ରୟାସ କରେ । ଅଳ୍ପରେ ତୃପ୍ତ ଆଉ ସୁଖୀ ଲୋକଙ୍କୁ ନେଇ ତଥାକଥିତ ଉନ୍ନତ ଆଉ ସ୍ୱଚ୍ଛଳ ସମାଜଟିଏ ଗଢ଼ିହୁଏନା ବରଂ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସାଜେ । 

କିଛି ମଣିଷ ସବୁ ବୁଝନ୍ତି ହେଲେ ବିଷାକ୍ତ ପରିବେଶରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲେ ବିଷ ପିଇବାକୁ ହୁଏ । ଏ ବିଷ ପ୍ରଭାବରେ ଧିରେ ଧିରେ ତା'ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ରକ୍ତକଣିକା ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ଏଇଥି ପାଇଁ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ କୋମଳତା , ସ୍ପର୍ଶକାତରତା ଆଉ ଚିରାଚରିତ ସମାଜରେ ଚଳିଆସୁଥିବା ମାନ୍ଯତା ବିରୁଦ୍ଧ ଗୁଣ ଦେଖିଲେ ଅଧିକାଂଶ ବାପାମାଆ ବଡ଼ ଚିନ୍ତିତ ହୁଅନ୍ତି । ନିଜ ପିଲାଙ୍କୁ କୁଶଳୀ , ଚାଲାକ୍ ଚତୁର , ଧୃତ ଆଉ ସବଳ କରିବାକୁ ଭରପୂର ପ୍ରୟାସ କରନ୍ତି । ଦେବାଶିଷ ବି ସେଇଆ ଚାହାନ୍ତି ଯାହା ଅଧିକାଂଶ ବାପା ଚାହାଁନ୍ତି ତାଙ୍କ ଦାୟାଦ ତାଙ୍କର ସାମ୍ରାଜ୍ୟକୁ ବିଶ୍ୱପ୍ରସାରୀ କରନ୍ତୁ ।

ହେଲେ ସବୁ ମଞ୍ଜିର ନିଜସ୍ଵ ସ୍ୱପ୍ନ ଥାଏ । ଯଦି ତାଙ୍କୁ ବଡ଼ ଗଛର ଛାଇରୁ ଦୂରରେ ଖୋଲା ଆକାଶ , ଉପଯୁକ୍ତ ମାଟି , ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପାଣି ଆଉ ଆବଶ୍ୟକ ସୁରକ୍ଷା ମିଳିଯାଏ ତେବେ ସେମାନେ ବି ନିଜ ଜନ୍ମଦାତା/ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଠାରୁ ବହୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଯାଇ ପାରନ୍ତେ । ହେଲେ ବାପାମାଆ ନିଜ ସନ୍ତାନ ପ୍ରେମର ମୋହରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଛାଇ ତଳେ କୋଳେଇ ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ପୁଣି ଆଖ ପାଖର ପିଲାଙ୍କ ଉନ୍ନତି ଦେଖି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଦୌଡ଼ରେ ହାରିଯିବା ଭୟରେ ନିଜ ଜୀବନର ତଥାକଥିତ ଅସଫଳତାର ତିକ୍ତତାକୁ , ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷା ଜନିତ ହତାଶବୋଧ ଆଉ ହାରିଯିବାର ଆତଙ୍କକୁ ପିଲାଙ୍କ ଉପରେ ଲଦି ଦିଅନ୍ତି । ବିଚାରା ପିଲାମାନଙ୍କର ଆଖି ଫିଟିଲା ପରେ ନିଜ ବାପାମାଆଙ୍କ ଛାଇର ଶୀତଳତା ଆଉ ସୁରକ୍ଷିତ ବଳୟ ବାହାରେ ପାଦ ରଖିବାକୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ବି କଳ୍ପନା କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ।  

ଦେବାଶିଷଙ୍କ ପୁଅମାନଙ୍କ ଅବାସ୍ଥା ତଦୃପ ହେଲା । ଯେବେ ସିଏ ଅନୁକୂଳ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଅନୁଗାମୀ ହେଲେ , ନିଜର ଆମିଷ ପ୍ରୀୟ ପିଲାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଆମିଷ ଛଡ଼େଇ ନେଲେ । ସେ ଚାରିଟାରେ ବିଛଣା ତ୍ଯାଗ କରିବେ ପରେ ସ୍ନାନ ଆଉ ପ୍ରାର୍ଥନା । ତାଙ୍କ ସହ ସ୍ତ୍ରୀ , ପିଲା , ବୁଢ଼ୀମାଆ ସମସ୍ତେ ଯୋଗ ଦେବାଟା ନିୟମ । ସେ ଏତେ କାର୍ଯ୍ଯବ୍ଯସ୍ଥ ରୁହନ୍ତି ଯେ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ସମୟ ନଥାଏ । ଆଉ ଯେବେ ଘରେ ରହିବେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ପିଲାଙ୍କୁ ବସେଇ ଉପଦେଶ ବାଣୀ ଶିକ୍ଷା ଦେବେ । ବସିବା ଉଠିବା ପାଡ଼ିବା ଛିଙ୍କିବା ସବୁଥିରେ କଡ଼ା ଅନୁଶାସନ ।

ନିଜେ ଜଣେ ଭଲ ଛାତ୍ର ଆଉ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଲକ୍ଷେ ପ୍ରୟାସ ପରେ ବି ତିନିଟା ପୁଅଙ୍କ ଭିତରୁ କାହାର ପାଠ ଟିକିଏ ହେଲାନି । ଦିଗବିଜୟ ଚାରିଥର ପରେ ମ୍ୟାଟ୍ରିକ ପାସ୍ କଲା । ବିଶ୍ୱଜିତ ବଡ଼ ଭାଇଙ୍କ ପଦାନୁସରଣ କଲା ଆଉ ସାନ ପୃଥ୍ୱୀରାଜ ପୃଥିବୀଯାକର ଅବିଦ୍ୟାରେ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଅର୍ଜନ କରିଥିଲା ହେଲେ ଅଷ୍ଟମ ଶ୍ରେଣୀର ବନ୍ଧ ଡେଇଁ ପାରିଲା ନାହିଁ । ମ୍ୟାଟ୍ରିକ ଯାଏ ପିଲାମାନେ ଯେଣେତେଣେ ବାପାକୁ ସଯ୍ଯ କରିନେଇଥିଲେ ତା' ପରେ ବାପା ନିଷିଦ୍ଧ କରିଥିବା ସବୁ ରାସ୍ତାକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିବାରେ ଲାଗିପଡ଼ିଲେ । ମଦ , ମାଂସ ଜୁଆ , ଚୋରି , ନାରୀ କରିବାରେ ଜଣେ ଆଉ ଜଣକ ଭିତରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଚାଲିଲା । ଧନ , ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଗର୍ବରେ ଚୁର୍ ହୋଇ ବାପା ଗଢ଼ିଥିବା ସାମ୍ରାଜ୍ୟକୁ ଦୃତ ଗତିରେ ଧ୍ୱଂସ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ। 

ଦେବାଶିଷ ଭାବିଲେ , ବିବାହ ପରେ ନିଶ୍ଚିତ ପୁଅମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନୋଦୟ ହେବ ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ବଡ଼ପୁଅ ଦିଗବିଜୟର ପରେ ମଝିଆଁ ପୁଅ ବିଶ୍ୱଜିତର ତା'ପରେ ସାନ ପୁଅ ପୃଥ୍ୱୀରାଜର ବିବାହ ସମ୍ପନ୍ନ କଲେ ‌। ବଡ଼କୁ ସୁନା ଦୋକାନ ,ମଝିକୁ ପେଟ୍ରୋଲ ପମ୍ପ ଆଉ ସାନକୁ ଟ୍ରାକ୍ଟର ସହ ଜମିବାଡ଼ିର ଦାୟିତ୍ଵ ଦେଇ ସବୁ ଦାୟିତ୍ଵରୁ ଓହରି ଗଲେ । ତା'ପରେ ଚାକିରୀରୁ ଅବସର ପରେ ତାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଗଢ଼ା ହୋଇଥିବା ଅନୁକୂଳ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଧାର୍ମିକ ଅନୁଷ୍ଠାନରେ ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିୟୋଜିତ କଲେ । କିନ୍ତୁ ବିବାହ ପରେ ପରିସ୍ଥିତି ଦିନକୁ ଦିନକୁ ଆହୁରି ସଙ୍କଟାପନ୍ନ ହେଲା । ପ୍ରତିଦିନ ଘରେ କହଳ ଦ୍ୱନ୍ଦ , ବାଡ଼ା ପିଟା ଲାଗିଲା । ବର୍ଷକ ବାରମାସ ଘରୁ ଆମିଷର ଗନ୍ଧ ଛୁଟିଲା , ତିନି ଭାଇ ଆଉ ତିନି ଯାଆଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କିଏ କେତେ ଥର ମାସରେ ମଟନ ଖାଉଛି ଆଉ କେତେ ଟିଣ ତେଲ କିଣୁଛି ।

ଦିଗବିଜୟକୁ ଯେତେବେଳେ ଦେଖିବ ତା'ର ପାଟି ଚାଲିଥିବ , ସବୁବେଳେ ଖାଆ ଖାଆ । ପାଞ୍ଚ ଫୁଟ୍ ଚାରି ଇଞ୍ଚ ଉଚ୍ଚତାକୁ ଓଜନ ଶହେ କୋଡ଼ିଏ ହେଲା । ନା ଉଠି ପାରିଲା , ନା ବସିପାରିଲା ଆଗେ ସୁନା ଦୋକାନଟିକୁ ଖାଇଦେଲା ତା ପରେ ଦୋକାନ ଘରଟିକୁ ବିକିକି ଖାଇଲା ।ପରେ ସ୍ତ୍ରୀର ସୁନା ଗହଣା ବିକି , ଧାର କରଜ କରି ଖାଇଲା । ଡ଼କ୍ଟର କହିଲେ ଆଉ ଅଧିକ ଖାଇବ ଯଦି ମରିବ । ଅତିରିକ୍ତ ଚର୍ବି ଅପେରେସନ କରି କଟାଗଲା ।

 ଏବେ ଘରେ କିଛି ନାହିଁ , ଛୁଆ ଦୁଇଟା ଗାଁ ସ୍କୁଲରେ ମ୍ୟାଟ୍ରିକ ଯାଏଁ ପଢ଼ିକି ଘରେ ରହିଲେ । ପୁଅ ବେଙ୍ଗାଳୁରୁରେ ପ୍ଲମ୍ବର କାମ କରି ଅଳ୍ପ ପଇସା ପଠାଉଥିଲା ସେଇଥିରେ ଘର ଚଳୁଥିଲା । ଝିଅର ବାହାଘର ବୟସ ହେଲା ହେଲେ ଅଣ୍ଟାରେ ଜୋର ନାହିଁ ବାହା କରେବାର ତେଣୁ ବାପା ଝିଅକୁ କହିଲା ତୁ ତୋ କଥା ବୁଝ । ଝିଅ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସେଇଆ କଲା , ଗୋଟିଏ ବାତେରା ସହ ପଳେଇ ଗଲା । କରୋନା ଆଉ ଲକ୍ ଡ଼ାଉନ ଯୋଗୁଁ ପୁଅ ଏବେ ବେକାର । ସରକାରୀ ରାସନ୍ ଆଉ ବାଡ଼ି ,ଶାଗ ପନିପରିବାରେ ଘର ଚଳୁଛି । ମାଛ ମାଉଁସ ଆଉ ଘରେ ପଶୁନି ।

ବିଶ୍ଵଜିତର ମଦ , ପାନ ଆଉ ଜୁଆ ନିଶା ଯୋଗୁଁ ପେଟ୍ରୋଲ ପମ୍ପ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଲା । ପଇସା ସୁଝି ନପାରି ସେ ବି ଗଲା । ଦୁନିଆ ଲୋକଙ୍କ ଠାରୁ ଧାର କରଜ କରି କିଛି ଦିନ ଚଳିଗଲା । ଲୋକେ ବାରମ୍ବାର ପଇସା ମାଗିଲେ ,ଧମକ ଦେଲେ , ପୋଲିସ୍ ଆସିଲା କୋର୍ଟ କଚେରୀ ଗଲା । ଦିନେ ଉଠି କୁଆଡ଼େ ଗଲାଯେ ତିନିବର୍ଷ ‌ହେଲା ଖବର ନାହିଁ ‌। କିଏ କୁହେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କଲା ,କିଏ କୁହେ ବାବା ହୋଇଗଲା ଆଉ କିଏ କୁ‌ହେ ବାହାର ରାଜ୍ୟର କେଉଁ ମନ୍ଦିରରେ କାଳେ ଭିକ ମାଗୁଛି । ସ୍ତ୍ରୀ ଗାଁ ସ୍କୁଲରେ ରୋଷେଇ କରେ । ବଳକା ,ଲୁଚାଛପା ଭାତ , ଡାଲି, ଡାଲମା , ଅଣ୍ଡାରେ ଦୁଇ ବେଳା ଖାଇବା ଆଉ ପିଲାଙ୍କ ପାଠ ପଢ଼ା ଖର୍ଚ୍ଚ ତୁଲୋଉଥିଲା ଏବେ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ସ୍କୁଲ ବନ୍ଦ ଯୋଗୁଁ ସେହି ସରକାରୀ ରାସନ ଆଉ ସ୍ୱଳ୍ପ ଦରମାରେ ଚଳୁଛନ୍ତି।

ପୃଥ୍ୱୀରାଜର ମଦ , ହାଣ୍ଡିଆ ଆଉ ଜୁଆ ନିଶାରେ ଟ୍ରାକ୍ଟର ଜମି ସବୁ ଗଲା । ମୂଲ ଲାଗି ନିଜ ନିଶାପାଣି ଖର୍ଚ୍ଚ ଉଠୋଉଥିଲା । ସ୍ତ୍ରୀ ଛୁଆ ଦୁଇଟିକୁ ଧରି ବାପଘର ଶରଣ ନେଲା କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ ବାରମ୍ବାର ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ହୋଇ । ପୃଥିବୀ ଆହା ତାହା ଘରେ ଖାଏ ,ଏବେ ବୁଢ଼ା ବାପାମାଆଙ୍କ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ସ୍ତ୍ରୀ ଭି ଛୋଟ ଛୁଆ ଦୁଇଟିକୁ ଧରି କିଛିଦିନ ତଳେ ବାପଘରୁ ଫେରି ଆସିଛି । ଏବେ ସମସ୍ତେ ଘରେ କେବଳ ବିଶ୍ୱଜିତକୁ ଛାଡ଼ି । ସାମାଜିକ ଦୂରତା ରକ୍ଷା କରିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଦେବାଶିଷ ଏବେ ନିଜ ଧାର୍ମିକ ଅନୁଷ୍ଠାନକୁ ସକାଳ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଯାଇ ଧୂପ ଦୀପ ଦେଇ ଫେରି ଆସନ୍ତି ।

ପୁଣି ଥରେ ନିଜ ପୁଅ ,ବୋହୂ ,ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ବାପାମାଆ ଏକାଠି କରି ବୁଢ଼ା ବରଗଛ ପରି ନିଜ ଛାଇ ତଳେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି ନିଜ ଓହୋଳକୁ ସୁଦୃଢ କରିବା ପାଇଁ । ଦେବାଶିଷ ଆଗ ଭଳି ଆଉ କାହାରିକୁ ସକାଳୁ ଜଳଦି ଉଠାଇ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁନାହାନ୍ତି । ହେଲେ ବଡ଼ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ! ସମସ୍ତେ ଏବେ ତାଙ୍କ ସହ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ଠିକ୍ ସମୟରେ ଆସି ଯୋଗ ଦିଅନ୍ତି । ବଡ଼ ପୁଅର ଖାଇବାର ନିଶା ବହୁତ କମିଯାଇଛି । ସାନ ପୁଅ ଦେଢ଼ ମାସେ ହେବ ନିଶା ପାଣି ଛୁଇଁନି । ପ୍ରତିଦିନ ଭୋରରୁ ଆଉ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଦେବାଶିଷଙ୍କ ଘରୁ ଶଖ୍ଖଂର ଧ୍ୱନି ଶୁଭେ ତା'ପରେ ଏକା ସ୍ୱରରେ ଗାଇବାର ,

     " ବାରୋ ବାରୋ କରୋ ବିନତୀ

      ରାଧାସ୍ୱାମୀ ଆଗେ

      ଦୟାକରୋ ଦାତା ମେରେ । "