Library
ଦାଦନ
ଦାଦନ
ଦାଦନ
ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର
ବାମ ହାତର ଚାରୋଟି ଆଙ୍ଗୁଠି ନଥିବା ବୁରୁ, ତା ଖଣ୍ଡିଆ ହାତରେ ଖବର କାଗଜ ଟିକୁ ଧରି ବସି ଥାଏ I ମୁହଁ ଥମ ଥମ, ଆଖି ଶୁଖିଲା, ନାକରୁ ଗରମ ନିଶ୍ୱାସ ବାହାରୁ ଥାଏ I ଭିତର କୋରି ହେଉ ଯାଉଥାଏ ତାର I ଗୋଡ ହାତ ଛାଟି, କାନ୍ଦିବାକୁ ଇଛା ହେଉ ଥାଏ I ନୁଆଁଳିଆ ଚାଳ ଘରର ବାରଣ୍ଡା ରେ ବସିଥାଏ ସକାଳ ପହରୁ I ଝିଅଟାର ମଲା ମୁହଁ ବି ସେ ଦେଖି ପାରିଲାନି I ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦେବ କ'ଣ I ସ୍ତ୍ରୀ ବିମଳା ଆସି ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି ଦେଲା I ସ୍ତ୍ରୀ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ I ଛାତି ପିଟି ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦି ଥାନ୍ତା ଆଜି I କିନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟ ଦେଖ, ଝିଅ ପାଇଁ ଲୁଚି ଲୁଚି ଲୁହ ଗଡେଇବା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି କରି ପାରୁ ନଥିଲେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଦି ଟା I ଧିକ ସେ ବାପା, ଧିକ ସେ ମା I ଯିଏ ଝିଅକୁ ଝିଅ କହିବା ଅବସ୍ଥା ରେ ନଥିଲେ I ବୁରୁ ଧିକ୍କାରିଥିଲା ନିଜକୁ ନିଜେ I ବିମଳା, ଘର ଭିତରେ ମୁଣ୍ଡ ବାଡେଇ କାନ୍ଦିଥିଲେ ବି ବାହାରେ ଥିଲା ଚୁପ ଚାପ I ପଡିଶା ଘରକୁ, କିଛି ବି ଜାଣିବାକୁ ଦେଇ ନଥିଲା I ଗୋଟେ ଝିଅ ତ ଗଲା, ପୁଅଟାର କ'ଣ ହେଲା ? ତା' ବି ଜାଣିବାର କୌଣସି ଉପାୟ ନଥିଲା I ଦିହେଁ ଥିଲେ ନାଚାର I ଗାଁକୁ ଫେରିଲା ପର ଠାରୁ ଘର ତାଙ୍କୁ ଖାଇ ଗୋଡାଉ ଥିଲା I ବୁରୁର ମା ସମ୍ପୂଥିଲା ଏ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀକୁ I ଝିଅ ଗଲା ବୋଲି ଦୁଃଖ ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ପୁଅ କୁ ହଜେଇ ଦେଇ ଥିବାରୁ ସେ ବେଶୀ ଦୁଃଖି ଥିଲା I ବଡ ପୁଅ ଝିଅ ଆଉ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ବାଣ ରେ ଅତିଷ୍ଠ ହୋଇ ପଡୁଥିଲେ ବି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ର ସହ ସବୁର ଉତ୍ତର ଦେଉଥିଲେ I ହେଲେ ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ଯାହା ହରେଇ ଥିଲେ ତାହା ଆଉ ଫେରିବାର ନଥିଲା I
ବୁରୁ ଫେରିଯାଉଥିଲା ଅତୀତ କୁ I ଏଇ ଘରେ ଖେଳି ବୁଲି ବଡ ହୋଇଥିଲେ ଦୁଇ ପୁଅ ଆଉ ଦୁଇ ଝିଅ I ଝିଅ ଆଉ ପୁଅ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ଛାଡି I ଦି ସନ ମରୁଡି ପରେ ଅଣ୍ଟା ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା ବୁରୁ ର I
ବୁରୁ, ବୁରୁନ୍ଦା, ବୃନ୍ଦାବନ ମହାରଣା I ବାପା ମା ନାଁ ଦେଇଥିଲେ ବୃନ୍ଦାବନ I ଗାଁ ରେ ଡାକିଲେ ବୁରୁନ୍ଦା, ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଡାକିଲେ ବୁରୁ I ବୁରୁ ଆଜି ତା ଅସଲ ନାଁ ବି ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା I ଇସ୍କୁଲ ରେ ଥିବା ଯାଏ ତା'ର ମନେ ଥିଲା ତା ନାଁ ବୃନ୍ଦାବନ I ଇସ୍କୁଲ ଛାଡିଲା ଦିନୁ ସେ ନାଁ ଟା ସେ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା I ଗାଁ ଇସ୍କୁଲ ରୁ ତୃତୀୟ ଫେଲ I ବା'ଆ ଯେତେ କହିଲେ ବି ଇସ୍କୁଲ ଗଲା ନେଇଁ I ବା'ଆ ଥିଲା ବେଳେ କେତେ ଖୁସି ରେ ଥିଲା ସେ I ଜମିବାଡ଼ି ବୋଇଲେ ଘର ଡିହ କୁ ଛାଡି ଦି ମାଣ ଗହିରି ବିଲ I ବର୍ଷା ନହେଲେ ବି ଚାଷ ଭଲ ହୁଏ, ସାଆନ୍ତଙ୍କ ଜମି ଚଷି ବର୍ଷକର ଖାଇବା ଆସି ଯାଏ ତାଙ୍କ ଘରକୁ I ଡୁଲୀ ଗୋଟେ ଥିଲା ବା'ଆ ଅମଳରୁ I ଦିନ ଥିଲା ତା ବା'ଆ ଡୁଲୀ ରେ ଡୁଲୀଏ ଧାନ ରଖୁଥିଲା I ନୂଆ ଚାଉଳ ବା'ଆ ଛୁଏଁନାହିଁ I ଦି ବର୍ଷ ତଳ ଚାଉଳ ର ଭାତ ଖାଇବ I ବିଲ ଦି ମାଣ ରୁ ଦି ଏକର କରିଥିଲା ସେ I ବା'ଆ ଗଲା ପରେ ଲକ୍ଷ୍ଣୀ ଛାଡି ଗଲେ ତା ଘରୁ I ଦି ଏକର ରୁ ପୁଣି ଦି ମାଣ କୁ ଆସିଲା ତା ଜମି I ସାଆନ୍ତଙ୍କ ଜମି ଚଷୁଥିଲା ବୁରୁ I ହେଲେ ଦି ସନ ମରୁଡି ପରେ ଅଣ୍ଟା ଭାଙ୍ଗି ଗଲା I
ଘରେ ସାତ ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବ I ଖାଇବାକୁ କିଛି ବି ନଥିଲା ସେଦିନ I ସେମାନେ ସିନା ନଖାଇ ପେଜ ତୋରାଣି ପିଇ ରହିଯିବେ, ଛୁଆ ଗୁଡା କଣ କରିବେ? ଭେଁ ଭାଁ ରଡି ଛାଡୁଥିଲେ I ମା, କ'ଣ ଖାଇବି ବୋଲି ପଚାରୁ ଥିଲେ I ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲାନି I ବସିବାଠୁ ଉଠି ଚାଲିଗଲା ବିଜୁ ବାବୁ ପାଖକୁ I ହଁ, ସେ ଯିବ ଦାଦନ ଖଟି I ଏଠି ଓପାସ ଭୋକରେ ମରିଯିବା ଅପେକ୍ଷା ଦାଦନ ଖଟିବା ଭଲ I ଅଗ୍ରିମ ହଜାରେ ଟଙ୍କା ଆଣିଲା ବିଜୁ ବାବୁ ପାଖରୁ I ଘରେ ଚାଉଳ ଧରି ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ, ବିମଳା ଆଉ ବୁରୁର ମା ବୁଝି ଯାଇଥିଲେ I ତା' ମା ରଡି ପକେଇ ବାହୁନି ଥିଲା I ବିମଳା କୁ ଦାଦନ ଅପେକ୍ଷା ଛୁଆଙ୍କ ଭୋକ ବଡ ଲାଗିଥିଲା I ହାତରୁ ଚାଉଳ କୁ ଝାମ୍ପି ନେଇ ସେ ଭାତ ବସେଇଲା I ଦି ଦିନ ପରେ ବିଜୁ ବାବୁ ଆସି ଆଉ ଦି ହଜାରେ ହାତରେ ଧରେଇ ଦେଇ ଗଲା I କହି ଦେଇ ଗଲା ପୁର୍ଣିମା କୁ ଛ ଦିନ ଥବ ବାହାରିବା ଏଠୁ I ସଜ ହେଇଥିବୁ I ସେଦିନ ଭାରି ଚିନ୍ତା ରେ ପଡି ଯାଇଥିଲା ବୁରୁ I ପଇସା ଆଣି ତ ଖାଇ ସାରିଛି, ଆଉ ଖସିବାକୁ ବାଟ ନାହିଁ I ଗାଁ ଛାଡି ଯିବାକୁ ଜମାରୁ ଇଛା ନଥିଲା ତା'ର I ଦିନ ସାରା କେମିତି କେମିତି ଲାଗୁଥିଲା ତାକୁ I ରାତିରେ ଶୋଇଲା ବେଳେ ବିମଳା ଆସି ବୁରୁ ର ଛାତି ରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଗେଲ୍ହେଇ ହେଲା I କହିଲା ତମ ସହ ମୁଁ ବି ଯିବି I ସିଆଡେ କେତେ ଡାହାଣୀ, ଚିରିଗୁଣୀ ବୁଲୁଛନ୍ତି I ତମକୁ ଯଦି କିଏ କିମିଆ କରେ ତେବେ? ବୁରୁ ବାଁ ହାତ ରେ ଗୋଟେ ଧକ୍କା ମାରି କହିଲା,"ଶଳା ମାଇକିନା I ତମର ତ ଆଉ କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ I ମୂଷାଛୁଆ ପରି ତ ପଲେ ଅଛ, କଣ ଖାଇବ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ I ମୁଁ ସେଠି କାହାକୁ ମାଈପ କରିବି ସେଟା ଆଗେ ଚିନ୍ତା" I ବିମଳା ମୁହଁ ମୋଡି ଶୋଇ ପଡିଲା I
ବିମଳା ବି ବୁରୁ ସହ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା I ହେଲେ ମା କୁ ଏଠି ରୋଷେଇ କରି ଖାଇବାକୁ ଦବ କିଏ? ପିଲା ଛୁଆ ଏଠି ରହିବେ କେମିତି I ବଡ ଝିଅ କୁ ୧୫ ଚାଲୁଛି I ତା ତଳେ ବଡ ପୁଅ କୁ ୧୪ I ତା ତଳ କୁ ଝିଅ, ୧୨ ଚାଲିବ ଆର ମାସକୁ I ତା ତଳ ଟା ପୁଅ ୮ ପୁରିଲା ଏବେ I କଥା ହେଲା ସାନ ପୁଅ ଝିଅ ଯିବେ ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ସହ I ବଡ ରହିବେ ଏଠି ମା ପାଖରେ I ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଦିନ ଆସିଗଲା I ବିଜୁ ବାବୁ ଦେଇଥିବା କୋଡିଏ ହଜାର ରୁ ମାଆ କୁ ଲୁଚେଇ କି ଦଶ ହଜାର ଦେଲା ବୁରୁ I କହିଲା ରଖିଥା I ଚଳୁଥିବୁ, ଆମେ ଗଲା ପରେ ମୁଁ ମାସକୁ ମାସ ପଇସା ପଠେଇବି I ଆଉ ଦଶ ହଜାର ରେ ବାକି କରଜ ଶୁଝିଲା ସବୁ I ପୁଅକୁ ଆଉ ଝିଅ କୁ କହି ଦେଇ ଗଲା, ବଡ ହେଲଣି I ଚାଷ ବାସ ଦେଖ ଏବେ I ବର୍ଷ ଦିଟା ରେ ସବୁ ସୁଝିଯିବ I ମୁଁ ଆସିଲେ ପୁଣି ଚାଷ ବାସ କରିବା I
ବୁରୁ, ବିମଳା, ଝିଅ ଚଣ୍ଡୀ ଆଉ ପୁଅ ପପୁ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ରେଡି ହୋଇ ବସିଥାନ୍ତି I ବିଜୁ ବାବୁ ଟ୍ରାକ୍ଟର ଧରି ପହଁଚିଲା I ସମସ୍ତେ ବସି ପଡିଲେ ଗାଡ଼ିରେ I ତା ପରି ଆହୁରି ୧୫ ଜଣ ଥାନ୍ତି ଆର ଗାଁ ରୁ I ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁ ଚାହଁ ଚୁହିଁ ହେଲେ I ହେଲେ ବେନିଜନେ ସମଦସା I କହିବେ କାହାକୁ, କରିବେ କଣ I ଟ୍ରାକ୍ଟର ଚାଲିଲା I ଗାଁ ଛାଡି ସେମାନେ ପହଁଚିଲେ ଷ୍ଟେସନ ରେ I ଏଠୁ ଯିବେ ଆନ୍ଧ୍ର I ସେଠୁ ଇଟା ଫ୍ୟାକ୍ଟ୍ରି I
ଇଟା ଫ୍ୟାକ୍ଟ୍ରି ରେ ପହଁଚିଲା ପରେ ସେମାନଙ୍କୁ କାମ ବତେଇ ଦିଆଗଲା I ବିମଳା ର କାମ ହେଲା ମାଟି ଚକଟିବା, ବୁରୁ ଇଟା ଗଢ଼ିବ, ଚଣ୍ଡୀ ଆଉ ପପୁ ର କାମ ହେଲା ଇଟା ସଜେଇବା I ସମସ୍ତେ ମନ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ କାମରେ ଲାଗି ଗଲେ I ମାସ ପୁରିଲା, ହେଲେ ଦରମା କାଇଁ ? ଦି ମାସ ଗଲା I ଇଟାଭାଟି ମାଲିକ ଆସି ଖାଇବା ପାଇଁ ପଇସା ଦେଇ ଯାଏ I ହେଲେ ଦରମା ନାହିଁ I ମୁଲିଆ ମାନେ ପଚାରିବାରୁ କହିଲା, "ମୋ ପାଖେ ଜମା ଥାଉ, ଘରକୁ ଗଲା ବେଳେ ନେଇ କି ଯିବ" I ଏବେ ପାଖରେ ରଖିଲେ ଚୋରି ହେଇ ଯିବ I ବୁଝି ଗଲେ ସମସ୍ତେ I ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଗାଁ କଥା ଭାରି ମନେ ପଡୁଥିଲା, ହେଲେ ମନକୁ ବୁଝେଇ ରହିଯାନ୍ତି I
ଛଅ ମାସ ଗଲା I ବୁରୁ ର ଚିନ୍ତା ପଶିଲା I ଦଶ ହଜାର ଦେଇ କି ଆସିଥିଲା ମା କୁ I ତିନିପ୍ରାଣୀ ଅଛନ୍ତି ଗାଁ ରେ I ପଇସା ସରି ଯିବଣି I ଅଶିଣରୁ ଆସିଲେଣି ସେମାନେ, ଚଇତ ହେଲା ଆସିକି I ମାଲିକ ଆସିବାରୁ ତାକୁ ପଇସା ମାଗିଲା ବୁରୁ I ଗାଁ କୁ ପଠେଇବ I କଥା ଅନୁସାରେ ତା'ର ମାସକୁ ପନ୍ଦର ହଜାର, ବିମଳାର ଦଶ, ଚଣ୍ଡୀ ଆଉ ପପୁ ର ମିଶେଇ କି ଆଠ I ମାସକୁ ଏତେ ପଇସା ହେଲେ ଛ ମାସକୁ ବହୁତ ହେଇ ଯିବଣି I ସେ ହିସାବ ପାଉ ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ବହୁତ ତ ହବଣି I ଭାବିଲା ମାଲିକ ର ପଇସା ସୁଝି ଦେଇ ଗାଁ କୁ ପଳେଇବ I ସେ ଏକା ଆସିବାର ଥିଲା ବୋଲି ସିନା ଦି ବରଷ ହିସାବ କରିଥିଲା I କିନ୍ତୁ ଆସିଲେ ତ ଚାରିଜଣ I ପଇସା ସବୁ ସୁଝି ଯିବଣି I ବାକି ଯାହା ବଳିଲା ନେଇ ଯିବ ଭାରି ଗାଁ କୁ I ଏଠି ପଇସା ସିନା ମିଳିବ ହେଲେ ଗାଁ ଯାହା ହେଲେ ଗାଁ I କେତେ ପୁନିଅଁ, ପରବ, ପିଠା ପଣା I ଏଠି ସେ ସବୁ କିଛି ନାହିଁ I ଓଡ଼ିଆ ଚାରି ଘର I ବାକି ସବୁ ବିହାରୀ, ନହେଲେ ତେଲେଙ୍ଗା I ସେମାନେ କଣ ଜାଣିବେ ଆମ ଗାଁ ର ପୁନିଅଁ ପରବ କୁ? ଓଡ଼ିଆ ବି ଯେଉଁ ମାନେ ଅଛନ୍ତି ସବୁ ଅଲଗା ଜାଗାରୁ I ଗାଁ ପାଖ ଲୋକ ଯେଉଁ ମାନେ ଆସିଥିଲେ ସେମାନେ କୁଆଡେ ଗଲେ ବୁରୁ ଜାଣିନି I ଏଠି ସବୁ ଅଲଗା ଅଲଗା I କେହି କାହା ସହ ମିଶି ପାରନ୍ତିନି I କଥା ହେଲେ ମାଲିକର ଗାରଡ଼ (ଗାର୍ଡ) କଳି ଲାଗେ I ଚାପୁଡ଼େ ବିଧେ ପକାଏ I
ବୁରୁ କଥା ହେବା ପାଇଁ ମାଲିକ ପାଖକୁ ଗଲା I କାମ ଛାଡି ଦେଇ ଯିବ ବୋଲି ଶୁଣି ମାଲିକ ରାଗିଗଲା I ପଇସା ତ ଦେଲାନି ଦେଲାନି , ହେଲେ ସେଇ ଦିନଠୁ ଏମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅତ୍ୟାଚାର ଚାଲୁ ହୋଇଗଲା ମାଲିକ ଆଉ ଗାର୍ଡ ମାନଙ୍କର I ବୁରୁ ଆଉ ତା ପରିବାର କୁ ଅଲଗା ଜାଗାକୁ ପଠେଇ ଦିଆଗଲା I ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ସେମାନେ ବାରଟା ପରିବାର I ୟାକୁ ଛାଡି ବାକି ସବୁ ତେଲେଙ୍ଗା I କାହା କଥା ବୁଝିବାକୁ କି କାହାକୁ କିଛି କହିବାକୁ ନାହିଁ I ୟା ଭାଷା କେହି ବୁଝୁ ନଥାନ୍ତି I ଖାଇବା ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକାଠି ରୋଷେଇ ହୁଏ I ବଗଡ଼ା ଭାତକୁ ରସମ ଆଉ ଲେମ୍ବୁ ଆଚାର ରୁ ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ I ନାଁ ରସମ, ହେଲେ ତୁଚ୍ଛା କଇଁଆଁ (ତେନ୍ତୁଳି) ପାଣି I ଭାଷା ତ ଯେମିତି ଅମୁଲ ଟିଣ ଡବା ଭିତରେ ମେଞ୍ଚେ ଗୋଡି ପୁରେଇ କିଏ ହଲାଉଛି I କାଆଡୁ କାଆଡୁ I ପୁରୁଣା ଗାର୍ଡ ହେଲେ ଟିକେ ଭଲ ଥିଲେ, ଏମାନେ ସବୁ ରାକ୍ଷସ ଗୁଡା I ଦିନ ଯାକ ଗଞ୍ଜେଇ ଟାଣି ବୁଲୁଥିବେ, ରାତି ହେଲେ ତାଡି ନହେଲେ ମହୁଲି I
ସେଦିନ ଥିଲା ବୁରୁ ର ପରିବାର ପାଇଁ କାଳ ରାତ୍ରି I ଯେଉଁଦିନ ଚାରିଟା ଗାର୍ଡ, ଗୋଟେ ତେର ବର୍ଷ ର ଝିଅ କୁ ଜଣ ଜଣ କରି ରାତି ସାରା ଗଣ ଦୁଷ୍କର୍ମ କଲେ I ରାତିରେ ଚଣ୍ଡୀ ବାହାରକୁ ପରିସ୍ରା କରିବାକୁ ଯାଇଥିଲା I ଗାର୍ଡ ମାନେ ସବୁ ମଦ ପିଇ ନିଶାରେ ଟୁଲ ଥାଆନ୍ତି I ବାଡ଼ି ପଟୁ ଝିଅ ଟାକୁ ଟେକି ନେଲେ, ସକାଳୁ ଆଣି ଘର ଭିତରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ଗଲେ I ବିମଳା କାନ୍ଦି କାଟି ଅଥୟ I ବୁରୁ ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ବୋହୁଥାଏ I ଝିଅଟା ରକ୍ତ ଜୁଡୁବୁଡୁ ହୋଇ ପଡିଥାଏ I କାହାକୁ କିଛି କହିବାର ନଥିଲା ନା କିଛି କରିବାର ଥିଲା I କାନ ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ନିଜ ଭାଗ୍ୟ କୁ ନିନ୍ଦିବା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଚାରା ନଥିଲା I ସେମାନଙ୍କୁ ବାହାରକୁ କୁଆଡେ ଯିବାକୁ ଦିଆ ଯାଉ ନଥିଲା I ବିମଳା ଝିଅଟାକୁ ଗାଧୋଇ ଦେଲା I ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ଦେଇ ସପ ଉପରେ ଛିଡା ଲୁଗା ଖଣ୍ଡେ ପକେଇ ଶୁଆଇ ଦେଲା I ସନ୍ଧ୍ୟା ରେ ଗୋଟେ ଗାର୍ଡ ଆସି ଔଷଧ ମେଞ୍ଚେ ଦେଇ ଠାରରେ କହିଲା ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଦବୁ, ଭଲ ହେଇ ଯିବ I ବୁରୁ ଭାବି ପାରୁନଥିଲା ଆଗକୁ କ'ଣ ହବ I ମରି ଯାଇଥିଲେ ଭଲ ହେଇଥାନ୍ତା ଏ ସବୁ ଦେଖିବା ପୂର୍ବରୁ I ଛୁଆଟା ଉପରେ ଯେ ଏମାନେ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇ ପାରିବେ, କଳ୍ପନା ବାହାରେ ଥିଲା I କିଛି କରିବାର ଚାରା ନଥିଲା I କିଛି ଦିନ ପରେ ଚଣ୍ଡୀ ଥରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ପାଖରେ ଥିବା ରେଳ ଲାଇନ କୁ ଯାଇଥିଲା I ଗୋଟେ ଗାର୍ଡ ଦେଖି, ତାକୁ ଟେକି ଟେକି ନେଇ ଆସିଲା ଆଉ ଧମକ ଦେଲା କି, ଆଉ ଥରେ କଲେ, ସେ ବୁରୁ, ବିମଳା ଆଉ ପପୁ କୁ ବି ମାରି ଦବ I
ତେଲେଙ୍ଗା ଲୋକ ସବୁ ତାଙ୍କ ତାଙ୍କ ଭିତରେ କଥା ହେଲେ ବି, ସମସ୍ତଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଏକା ପ୍ରକାର ଥିଲା I ନାଁ ସେମାନେ ବାହାରକୁ ଯାଇ ପାରୁଥିଲେ, ନାଁ କାହା ସହ ମିଶି ପାରୁଥିଲେ I ପଇସା ମାଗିଲେ ପଡୁଥିଲା ଗୋଇଠା I ମିଣିପ, ମାଈପ, ଛୁଆ ପିଲା, ସେମାନେ କିଛି ବି ଦେଖୁ ନଥିଲେ I ରୁଲ ବାଡ଼ିରେ କଷି ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ I ଆଖି, ନାକ, କାନ, ପିଠି, ଜାଗା ଅଜାଗା ଯେଉଁଠି ବାଜୁ I ଦିନ ଯାକର ପରିଶ୍ରମ ପରେ ମଜୁରୀ ମିଳୁଥିଲା ବିଧା ଗୋଇଠା I
ଚଣ୍ଡୀ ସହ ଦୁଷ୍କର୍ମ ପରେ ସାହସ ବଢି ଯାଇଥିଲା ସେମାନଙ୍କର I ନିଇତି କାହାର ନାଁ କାହାର ଝିଅ କିମ୍ବା ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ଉଠେଇ କି ନେଉଥିଲେ ସେମାନେ ଆଉ ସକାଳୁ ଆଣି ଘର ଆଗରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ I ବୁରୁ କିନ୍ତୁ ସହି ପାରୁ ନଥିଲା I କେଉଁ ବାପା ସହିବ ଯେ I ମନ ଭିତରେ ଯେତେକ ରାଗ ସବୁ ସାଇତି ରଖୁଥିଲା, ଆଉ ଦିନେ ଏସବୁର ବଦଲା ନେବ ଏହା ବି ଠିକ କରି ସାରିଥିଲା I ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସକାଳୁ ଯାହା ଘରୁ କାନ୍ଦ ଶୁଭେ, ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ରାତିରେ ତାଙ୍କ ଘରୁ କାହାକୁ ନେଇ କି ଯାଇଥିଲେ I ବିମଳା ପରି ଦରବୁଢ଼ୀ ବି ବାଦ ପଡିଲେ ନି ସେ ରାକ୍ଷସ ମାନଙ୍କ କବଳରୁ I
ସେଦିନ ବିମଳା କୁ ଉଠେଇ ନେଲା ବେଳେ ସହି ପରି ନଥିଲା ବୁରୁ I ଆଗରୁ ଲୁଚେଇ ରଖିଥିବା ଟାଙ୍ଗିଆଟା ଆଣି ଗାର୍ଡ କୁ ଚୋଟେ ପକେଇଲା I କିନ୍ତୁ ସେ ଘୁଞ୍ଚି ଯିବାରୁ ଚୋଟ ବାଜିଲା ତା ବୁଟ ରେ I ଗଛ ହଣା ହାତ ର ଜୋର ଏତେ ଥିଲା ଯେ ତା ପାଦର ତିନିଟା ଆଙ୍ଗୁଠି ପାଦରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଯାଇଥିଲା I ପିଚ ପିଚ ରକ୍ତ ବାହାରି ବୁରୁ ର ଘର ସାରା ଲାଲ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା I ପରେ ଅବଶ୍ୟ ବୁରୁ କୁ ହିସାବ ତୁଟେଇବାକୁ ପଡିଥିଲା I ସେମାନେ ଦଶ ବାର ଜଣ ଆସି ବୁରୁ କୁ ଉଠେଇ ନେଲେ ଆଉ ଅକଥନୀୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ସେ ଫେରିଥିଲା ୨ ଦିନ ପରେ I ସେତେ ବେଳକୁ ତା ବାମ ହାତ ର ଚାରୋଟି ଆଙ୍ଗୁଠି ତା ହାତ ରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ସାରିଥିଲେ I ନିତି ନିତି ଏପରି ଘଟଣା ପରେ ଦିହସୁହା ହେଇ ଗଲା ସମସ୍ତଙ୍କର I ଆଉ କାନ୍ଦ ଶୁଭେନି କାହା ଘରୁ I ସବୁଦିନ ରାତିରେ ଝିଅ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ମାନେ, ମନେ ମନେ ପ୍ରମାଦ ଗଣନ୍ତି I କେଉଁଦିନ କାହାକୁ ନେବେ ଜଣା ନାହିଁ I କିନ୍ତୁ କିଛି କରିବାର ନଥାଏ I
ଦିନ ଆଉ ରାତି ର ହିସାବ ନଥାଏ I କେତେ ମାସ ହେଲା ସେ ଆସିଲାଣି I ଏବେ କେଉଁ ମାସ ଚାଲିଛି I ଆଜିର ତାରିଖ କେତେ I କିଛି ଦରକାର ନଥାଏ କାହାର I ଜାଣି ବା ଲାଭ କ’ଣ? ଆଗ କାଳେ, କୁଆଡେ କ୍ରୀତଦାସ ଥିଲେ ବୋଲି ବୁରୁ ଶୁଣି ଥିଲା I ଏମାନେ ବି ଗୋଟେ ଗୋଟେ କ୍ରୀତଦାସ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲେ I ଜିଅନ୍ତା ଭୁତ କହିଲେ ଠିକ ହେବ I ନାଁ ହସ ଥିଲା ମୁହଁ ରେ, ନାଁ କାନ୍ଦି ପାରୁଥିଲେ I ଆଖିରୁ ପାଣି ଶୁଖି ଯାଇଥିଲା I ଦେହରେ ରକ୍ତ ନଥିଲା I ପେଟକୁ ଗଣ୍ଡେ ଖାଉଥିଲେ ବୋଲି ଲାଗୁଥିଲା ସେମାନେ ମଣିଷ I
ସେମାନଙ୍କ ଅତ୍ୟାଚାର ର ସୀମା ନଥାଏ I କେବେକେବେ ପୋଲିସ ମାନେ ବି ଆସନ୍ତି I ସେଦିନ ଚଣ୍ଡୀ ଆଉ ଚଣ୍ଡୀ ପରି ଛୋଟ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ସେମାନେ ରାତି ରେ ନିଅନ୍ତିI ଏମାନଙ୍କୁ ଆଗୁଆ କହିଦେଇଥାନ୍ତି ଛଅ ଟା ଶୁଦ୍ଧା ରେଡି ହେବାକୁ I ଯେଉଁଠି ପୋଲିସ ମାନେ ବି ଏମାନଙ୍କ ସହ ହାତ ମିଶେଇଛନ୍ତି ସେଠି କାହାର ବା ପାଟି ଫିଟେଇବାକୁ ଯୁ ଅଛି I ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଚଣ୍ଡୀ ସେମାନଙ୍କ ଭାଷା ଶିଖି ଯାଇଥିଲା I ବୁଝି ପାରୁଥିଲା ଆଉ କିଛି କିଛି କହି ପାରୁଥିଲା I ଚଣ୍ଡୀ ପୂର୍ବରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହି ରଖି ଥାଏ, କାହାକୁ କିଛି ନଜଣେଇ, ଗାର୍ଡ ମାନେ ମଦ ପିଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା ବେଳେ ଲୁଚି ଲୁଚି ପଳେଇ ଯିବା ପାଇଁ I ପ୍ରତି ବୁଧବାର ସନ୍ଧ୍ୟା ୭.୩୦ ରେ ଗୋଟେ ଟ୍ରେନ ଯାଏ, ସେ ଟ୍ରେନ କୁ ନାଲି କନା ଦେଖେଇଲେ ସେ ରହି ଯିବ I ଜିନିଷ ପତ୍ର କିଛି ନନେଇ, ପିନ୍ଧା ଲୁଗା ଆଉ ପଇସା ପତ୍ର ନେଇ ଚାଲିଯିବ I ମୋ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିବନି I ମୁଁ ପରେ ଆସିବି I
ସେଦିନ ବି ସେମାନେ ଆସିଥିଲେ ଚଣ୍ଡୀ କୁ ନେବା ପାଇଁ I ବୁଧବାର ଥିଲା I ସନ୍ଧ୍ୟା ଛଅ ଟା ପୂର୍ବରୁ ଚଣ୍ଡୀ ବୁଲି ବୁଲି ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହି ସାରିଥିଲା I ଗାର୍ଡ ମାନେ ଯେମିତି ନ ଜାଣିବେ ସେଥି ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ସତର୍କ ଥିଲେ I ନିଜ ନିଜ କାମ କରୁଥିଲେ ବି ଭିତରେ ଭିତରେ ସାହସ ସଂଚୟ କରି ସାରିଥିଲେ I କିନ୍ତୁ ଆଉ ଗୋଟେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା ବୁରୁ କୁ I ସେମାନେ ଆସିଲା ବେଳକୁ ପପୁ, ଚଣ୍ଡୀ ର ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ଖେଳୁ ଥାଏ I ସେମାନେ ଚଣ୍ଡୀ ସହ ପପୁ କୁ ବି ନେଇ ଯିବାକୁ ବସିଲେ I ବୁରୁ ର ମୁଣ୍ଡ କିଛି କାମ କରୁ ନଥିଲା I ଚଣ୍ଡୀ ତାଙ୍କ ଗାଡ଼ିରେ ବସି ସାରିଥାଏ, ପପୁକୁ ଛାଡି ଦେବାକୁ ନେହୁରା ହୋଇ କହୁଥାଏ I କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଛାଡିବାକୁ ନାରାଜ I ଚଣ୍ଡୀ କଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି, ଗାଡ଼ିରୁ ଓ଼ଲ୍ଳେହି ଆସି ବିମଳା ହାତରୁ ପରିବା କଟା ଛୁରୀ ଟା ନେଇ ତା ପେଣ୍ଟ ପକେଟ ରେ ଲୁଚେଇ ଦେଲା ଆଉ ଠାର ରେ କହି ଦେଇ ଗଲା ତମେ ଚାଲି ଯିବ I ମୁଁ ପପୁ କୁ ନେଇ କି ଆସିବି I ସେମାନେ ଚଣ୍ଡୀ ସହ ପପୁ କୁ ବି ନେଇ ଗଲେ I
ଗାର୍ଡ ମାନେ ସବୁ ମଦ ପିଇବାରେ ମସଗୁଲ ଥିଲା ବେଳେ, ଲୁଚି ଲୁଚି ସମସ୍ତେ ଟ୍ରେନ ଲାଇନ ପାଖକୁ ପଳେଇ ଆସିଲେ I ସେପଟୁ ଟ୍ରେନ ଆସୁଥାଏ I ତେଲେଙ୍ଗା ଲୋକ ଟେ ତା ନାଲି ସାର୍ଟ କୁ ଦେଖେଇବାରୁ ଟ୍ରେନ ରହିଲା I ସମସ୍ତେ ସେଥିରେ ବସି ପଳେଇ ଆସିଲେ I ହେଲେ ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ତାଙ୍କ କଲିଜା ଦି ଟା କୁ ଛାଡି ଆସିଥିଲେ I ଆସିବାକୁ ଇଛା ନଥିଲେ ବି ଚଣ୍ଡୀ ର ତ୍ୟାଗ ଆଉ ଏ ନର୍କ ରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବାର ପ୍ରତିଶୃତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କଲା I ଟ୍ରେନ ଛାଡି ସାରିବା ପରେ, ତେଲେଙ୍ଗା ଲୋକ ମାନେ ଭଗବାନ ଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବା ପରି ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ର ପାଦ ତଳେ ପଡି ଗଲେ I ଚଣ୍ଡୀ ର ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆଉ ବୁକୁ ରେ କୋହ ଧରି ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ କଣ କଣ ସବୁ କହି ଯାଉଥାନ୍ତି ଆଉ ବାରମ୍ବାର ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ର ହାତ, ଓଠ, ଗୋଡ ଧରି ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରୁଥାନ୍ତି I ପୁଅ ଝିଅଙ୍କୁ ହରେଇ ଥିଲେ ବି ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳାଙ୍କ ଛାତି ଫୁଲି ଉଠୁ ଥାଏ I ଭଗବାନ ଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଥାନ୍ତି ଆଉ ନିଜ ଝିଅ ବୋଲି ଗର୍ବ କରୁ ଥାନ୍ତି I ହାଇଦ୍ରାବାଦ ଷ୍ଟେସନ ରେ ପହଞ୍ଚି ସମସ୍ତେ ଅଲଗା ଅଲଗା ନିଜ ନିଜ ଗାଁ କୁ ଯିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲେ I ତାଙ୍କ ଭାଷା ରେ କଣ କଣ କହି କୁଣ୍ଢା କୁଣ୍ଢି ହୋଇ ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳାଙ୍କ ପାଖରୁ ବିଦାୟ ନେଲେ I ସମସ୍ତେ ବୁଝି ପାରୁଥିଲେ ମୁକ୍ତି ରେ କେତେ ଆନନ୍ଦ ଥାଏ I ଚଢେଇକୁ ପଞ୍ଜୁରୀ ରୁ ଛାଡି ଦେଲେ, ତାକୁ ଯେତିକି ଆନନ୍ଦ ଲାଗେ ଆଜି ତାଠୁ କାହିଁ କେତେ ଗୁଣ ରେ ଆନନ୍ଦ ଥିଲା ଏମାନଙ୍କ ମୁହଁରେ I
ଏବେ ସମସ୍ତେ ଚାଲି ଗଲା ପରେ ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଚିନ୍ତା ପଶିଲା I ପୁଅ ଝିଅଙ୍କୁ ନ ନେଇ ଗାଁ କୁ ଯିବେ କେମିତି I କଣ କହିବେ ଗାଁ ରେ I କ'ଣ ଜବାବ ଦେବେ ମା କୁ ଆଉ ପୁଅ ଝିଅ ଦିଟା ଙ୍କୁ I ନାଁ କହି ପାରିବେ ଝିଅ ଆଉ ବିମଳା ପ୍ରତି ଏ ଅତ୍ୟାଚାର, ନାଁ କହି ପାରିବେ ସେମାନଙ୍କ କଷ୍ଟ I ଗାଁ ରେ ଲୋକ ଯେମିତି କଥା କୁ ନଥା କରି ଛିଗୁଲେଇବେ, ଉଘେଇବେ I କଳି ତକରାଳ ହେଲେ ସାତ ପୁରୁଷ ର ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦେବେ I ଏତେ ସମୟ ଧରି ଚୁପ ଥିବା ବୁରୁ କିନ୍ତୁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରି ନଥିଲା I କାନ୍ଦିଥିଲା ମୁଣ୍ଡପିଟି, ଗଲା ଫଟାଇ I ଏତେ କଷ୍ଟ ସହିବା ପରେ ବି କେବେ ତା ଆଖି ରୁ ଲୁହ ବାହାରି ନଥିଲା I ରାଗ ରେ ସେ ସବୁ ଲୁହ ପିଇ ଯାଉଥିଲା I ରାଗ ଥିଲା ଚଣ୍ଡୀ ସହିଥିବା ଅତ୍ୟାଚାର ପାଇଁ , ରାଗ ଥିଲା ବିମଳା ର ଇଜ୍ଜତ ପାଇଁ , ରାଗ ଥିଲା ତା ବାମ ହାତର ଚାରିଟା ଆଙ୍ଗୁଠି ପାଇଁ ଆଉ ରାଗ ଥିଲା ମଜୁରୀ ପାଇଁ I କିନ୍ତୁ ଏବେ? ନାଁ ସେ ଆଉ କାହା ଉପରେ ରାଗ ଶୁଝେଇ ପାରିବ ନାଁ ଫେରିପାଇବ ଏସବୁ I ଯାହା ତ ଯାଇଥିଲା ଯାଇଥିଲା, ପୁଅ ଝିଅ ଦି ଟା ବଞ୍ଚିଥିଲେ ଯେ ଏବେ ସେମାନେ ବି ଗଲେ I ସେ ରାକ୍ଷସ ଗୁଡା ଆଉ କଣ ରଖିବେ ଚଣ୍ଡୀ ଆଉ ପପୁ କୁ? ଯେତେ ବେଳେ ଜାଣିବେ ଯେ ସବୁ ପରିବାର ଲୁଛି କି ପଳେଇ ଯାଇଛନ୍ତି I ନିଶ୍ଚୟ ମାରିଦେବେ I ବାପା ଆଉ ମା ର ଦେହ ସହୁ ନଥିଲା I କିନ୍ତୁ ଆଉ କିଛି ବି ଚାରା ନଥିଲା କାହା ପାଖରେବହୁତ ସମୟ ପରେ ଦିହେଁ ନିଶ୍ଚୟ କଲେ ଯେ ଗାଁ ରେ କହିବେ, ଝିଅ ଆଉ ପୁଅ ଦୁହେଁ ଟ୍ରେନ ରେ ଗଲା ବେଳେ ହଜି ଯାଇଛନ୍ତି I ବହୁତ ଖୋଜିଲେ ବି ମିଳିଳେନି Iସେମାନେ ଆଉ ବଞ୍ଚିଥିବାର ଆଶା ନଥିଲେ ବି କେଉଁ ବାପା,ମା ଅବା ନିଜ ପୁଅ ଝିଅର ମଲା କଥା ପାଟିରେ ଧରି ପାରିବେ I ସେମାନେ ଟ୍ରେନ ରେ ଏବେ ଗାଁ ରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ ଆଉ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ରେ ଅତିଷ୍ଠ ହୋଇ ଯାଇ ଥିଲେ I ସେପଟେ ମା ଟା ବି ସମ୍ପୁଛି କାଲିଠୁ I ଚଣ୍ଡୀ ନହେଲେ ଚଳିବ କିନ୍ତୁ ପପୁ ଦରକାର ତାକୁ I ପୁଅ ଦରକାର I କଥାରେ ଅଛି ପରା ଯେତେ ଭାଇ ସେତେ ଘର I କିନ୍ତୁ ଚଣ୍ଡୀ ଝିଅ ଟେ ହୋଇ ଯାହା କରିଛି କେଉଁ ପୁଅ ବି କରି ପାରିବନି I ବାରଟା ପରିବାରକୁ ସାହସ ଦେଇ ସେ ରାକ୍ଷସ ମାନଙ୍କ କବଳରୁ ମୁକ୍ତି କରିବା କଣ କମ କଥାଖବର କାଗଜ ଟା ତା’ ହାତ ରେ ମୋଡି ହେଇ ଯାଇଥିଲା I ସେ ଆଉ ଥରେ ଖବର କାଗଜ ଟିକୁ ଦେଖିଲା I ଚଣ୍ଡୀର ଦେହଟା ଦି ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ଟ୍ରେନ ଲାଇନ ରେ ପଡିଥିଲା I ମୁହଁ ଆଉ ଦେହରେ ରକ୍ତ ର ଛିଟା ଗୁଡା ଶୁଖି କଳା ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ବି ନିଜ ଝିଅ କୁ ସେ ଠିକ ଚିନ୍ହି ପାରୁଥିଲା I ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଛକ ପାଖ ବରା ଦୋକାନ ରେ କାଲିର ପେପରଟା ପଡିଥିଲା I ବୁରୁ ଖବର କାଗଜରେ ଫୋଟୋ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଚଣ୍ଡୀ କୁ ଚିହ୍ନି ସାରିଥିଲା I ସ୍କୁଲ ପିଲାଟିଏକୁ କହି ପେପର ପଢେଇଲା ସେ I ପେପର ରେ ଲେଖା ହୋଇଥିବା ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଶବ୍ଦ ତା କାନ ପାଖରେ ଗୁଣୁ ଗୁଣେଇ ହେଉ ଥିଲେ "ଜଙ୍ଗଲ ମଝିରେ ନାବାଳିକାର ଆତ୍ମହତ୍ୟା, ବିଶାଖାପାଟଣା ଠାରୁ ୪୦ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ଜଙ୍ଗଲ ରେ ୧୪-୧୫ ବର୍ଷ ର ନାବାଳିକା ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଛି I ତା ପରିଚୟ ମିଳି ପାରି ନାହିଁ I ବେଶଭୁଷା ରୁ ଓଡିଶା ର ଝିଅ ବୋଲି ଜଣା ପଡୁଛି"..... ଆଉ କିଛି ଶୁଭି ନଥିଲା ବୁରୁକୁ I ଚଣ୍ଡୀର ମଲା ଖବର ତ ପାଇଗଲା I ହେଲେ ପପୁ? କେତେ କଷ୍ଟ ଦେଇ ମାରି ନଥିବେ ଦି ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ I ପେପରରେ ଚଣ୍ଡୀ ର ଫୋଟଟିକୁ ଆଉଁସି ଦେଇ ଗାମୁଛା ରେ ଆଖି ପୋଛିଲା ସେ I ତା ଜାଲୁ ଜାଲୁଆ ଆଖିରେ ପପୁର ମୁହଁ ଦିଶି ଯାଉଥିଲା I ପପୁ ହସି ହସି ବା'ଆ ବା'ଆ କହି ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ରୁ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଆସୁଥିଲା I ବୁରୁ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ତା ଦି ଛୁଆଙ୍କ ଆତ୍ମା କୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣେଇଲାଆଖି ଖୋଲିବା ପୂର୍ବରୁ ପପୁର ଡାକ ତା କାନ ରେ ପଡିଲା ଆଉ ପପୁ ଆସି ବୁରୁର ବେକ ରେ ଓହଳେଇ ହେଇ ପଡି ଗେଲ୍ହେଇ ହେଲା I ବୁରୁ ଭାବି ପାରୁ ନଥିଲା ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଛି ନା ସତ I ଆଖିକୁ ବିଶ୍ୱାସ ହେଉ ନଥିଲା ତା'ର I ପପୁ କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇ ବୋକ ପରେ ବୋକ ଦେଇ ଗଲା I ଆଉ କେହି ଦେଖିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ପପୁକୁ ଘର ଭିତରକୁ ନେଇ କଣ ହେଇଥିଲା ଆଉ ସେ ଏଠିକୁ ଆସିଲା କେମିତି ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା I ବିମଳା ବି ଘର ଭିତରକୁ ଆସି ସାରିଥିଲା I ବିମଳା ପପୁକୁ କୋଳ କୁ ନେଇ ସେମାନେ ପୁରା ଘଟଣା କଣ କହ… ବୋଲି ପପୁ କୁ ପଚାରିଲେପପୁ କହିଲା,"ସେଦିନ ନାନୀ ଆଉ ମୋତେ ସେମାନେ ଗାଡ଼ିରେ ବସେଇ ନେଇ ଗଲେ I ସେଠି ଆହୁରି ବି ତିନିଟା ଝିଅ ଥିଲେ I ସବୁ ନାନୀ ପରି I ମୁଁ ପୁଅଟା ବୋଲି ଜାଣିଲା ପରେ ମୋ ପେଣ୍ଟ ସାର୍ଟ ଖୋଲି ଦେଇ ମୋତେ ନାଚିବାକୁ କହିଲେ I ମୁଁ ଖଟ ଉପରେ ନାଚୁଥିଲି I ବନ୍ଧୁକ ଥିଲା ତାଙ୍କ ପାଖରେ I ସେମାନେ ସବୁ ମଦ ପିଉଥିଲେ ଆଉ କଥା ହେଉଥିଲେ ଝିଅ ମାନଙ୍କ ସହ I ସମସ୍ତେ ଜଣେ ଜଣେ ଝିଅ ସହ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ବଖରା ଭିତରକୁ ଗଲେ I କିଛି ସମୟ ପରେ ନାନୀ ବାହାରକୁ ଆସିଲା I ତା ହାତରେ ରକ୍ତ ଲାଗିଥିଲା I ସେ ଅନ୍ୟ ବଖରାକୁ ଯାଇ କବାଟ ବାଡେଇଲା ଆଉ ଭିତରକୁ ଗଲା I ସେ ବଖରାରୁ ବାହାରିଲା ବେଳେ ତା ହାତରେ ଆଉ ସେ ଝିଅ ହାତରେ ବି ରକ୍ତ ଲାଗିଥିଲା I ସେମାନେ ଆର ଝିଅ ଦି ଜଣଙ୍କୁ ବି ଆଣିଲେ I ମୁଁ କବାଟ ପାଖରୁ ଦେଖିଲି ସେ ଲୋକଟା ମୁହଁ ମାଡି ତଳେ ପଡିଥିଲା I ତା ବେକରୁ ପିଚ ପିଚ ହେଇ ରକ୍ତ ବାହାରୁ ଥିଲା I ଆମେ ସବୁ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଟ୍ରେନ ଲାଇନ ପାଖକୁ ଆସିଲୁ I ସେତେବେଳେ ଗୋଟେ ଟ୍ରେନ ଯାଉଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ କୋଇଲା ଯାଏ I ନାନୀ ତା’ ନାଲିଆ ଓଢଣୀ ଟା ଟ୍ରେନ କୁ ଦେଖେଇଲା I ଟ୍ରେନ ରହିଲା ପରେ ଆମେ ସବୁ ସେ କୋଇଲା ଡବାରେ ଚଢ଼ିଗଲୁ I ନାନୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚଢେଇ ଦେଇ ନିଜେ ଚଢିଲା ବେଳକୁ ଟ୍ରେନ ଛାଡି ଦେଲା I କାଳିଆ ଗାର୍ଡ ଗୋଟେ କଉଠି ଥିଲା କେଜାଣି, ନାନୀ ଚଢିଲା ବେଳକୁ ତା ଗୋଡ କୁ ଧରି ପକେଇଲା I ନାନୀ ସେ ଟ୍ରେନ ତଳେ ପଡିଗଲା I ତା ପରେ ମୁଁ ଜାଣିନି ନାନୀ କୁଆଡେ ଗଲା I ମୁଁ ଆସିକି ଗୋଟେ ଷ୍ଟେସନରେ ପହଞ୍ଚିଲି I ସେ ଝିଅ ଗୁଡା ସେଠୁ କୁଆଡେ ଗଲେ ମୁଁ ଜାଣିନି Iସେଠି ଆମ ଗାଁ ନାଁ କହିବାରୁ ସେମାନେ ମୋତେ ଆଉ ଗୋଟେ ଟ୍ରେନ ରେ ବସେଇ ଦେଲେ I ମୁଁ ଆସି କି ଏଠି ଷ୍ଟେସନରେ ଓ଼ଲ୍ଳେହିଲି I ତା ପରେ ନିଧିଆ ବସ ରେ ଗାଁ କୁ ଆଇଲି ପପୁ, ଘର ବାହାରକୁ ଜେଜୀ ପାଖକୁ ଯାଉ ଯାଉ କହିଲା, "ନାନୀ ତମକୁ କହିବାକୁ କହିଥିଲା ଯେ, ବା'ଆ କୁ କହିବୁ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାରି ଦେଇଛି I ଛଅ ଜଣଙ୍କୁ ମାରିଛି ବୋଲି କହିଲା I ବୁରୁ ର ପ୍ରତିଶୋଧ ଚଣ୍ଡୀ ନେଇ ସାରିଥିଲା I ଚଣ୍ଡୀର ମଲା ଦେହଟାକୁ ଆଣିବାକୁ ପୁଣି ଥରେ ସେ ଜାଗାକୁ ଯିବାକୁ ବୁରୁ ସାହସ ସଞ୍ଚୟ କରି ପାରୁ ନଥିଲା I ବିମଳା ଆଉ ବୁରୁ ଆଖିରୁ ଲୁହ ବୋହୁଥାଏ I ମଣିଷ ନୁହଁ ସ୍ୱୟଂ ମା ଚଣ୍ଡୀ ଆସିଥିଲେ ଦୁଷ୍ଟ ମାନଙ୍କୁ ସଂହାର କରିବା ପାଇଁ I ବୁରୁ ଆଉ ବିମଳା ସେ ଦେବୀଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରେ ହାତ ଯୋଡୁଥିଲେ ବୁରୁ ଫେରି ଆସିଛି ବୋଲି ଖବର ପାଇବା ପର ଠାରୁ ବିଜୁ ବାବୁ ର ଦେଖା ନଥିଲା ଗାଁ ରେ .....
ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର
ଖଲାରୀ, ଅନୁଗୁଳ, ଓଡିଶା
ଦୂରଭାଷ - ୯୩୭୬୦୧୨୫୦୦
ଇମେଲ - subal.mohapatra@gmail.com
