ବଞ୍ଚିଛି ଅଭିମନ୍ୟୁ

କେତେ ରାତି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଦେଖି ଚେଇଁଛି, କେତେ ରାତି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଦେଖି ଚେଉଁଛି, ବୋଧେ ସମ୍ପର୍କର ଦୀପଟା ଲିଭିଲା ବେଳକୁ ଦାଉ ଦାଉ ଜଳୁଛି।

ହଁ ,ଏଇ ତ ଜୀବନ।

ଅଜବ ସହର ଇଏ। ଶୋଇଥାଏ। କଡ ଲେଉଟାଏ। ଅଲୋଡା ଯୁବତୀପରି ଆଖିଖୋଲି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥାଏ। ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ ବିବେକକୁ ହତ୍ୟାକରି, ନାରୀଟିକୁ ଭୁଲୁଣ୍ଠିତା କରି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସୂର୍ଯ୍ୟସ୍ନାନ ସାରି ପୁନର୍ବାର ସଜାଡିନିଏ ନିଜକୁ।

ମନଜାଣେ ସ୍ୱାଦ କେତେ ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ ପକ୍ଷୀଶିକାରର।

ଏଇ ତ ଜୀବନ।

ବୋହୁର ପ୍ରରୋଚନାରେ ଅସହାୟ ବ୍ରୁଦ୍ଧ ବାପର ହାତଧରି ପୁଅ ଟାଣି ନେଉଛି ବ୍ରୁଦ୍ଧାଶ୍ରମକୁ।

ଏଇ ତ ଜୀବନ।

ହା ହା ହା ଆମେ ପରା ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଉଗ୍ରାଧୁନିକ ମନୁଷ୍ଯ।

ସବୁ ଅଛି କିଛି ନାହିଁ, ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ଭିତରେ ଅଭାବ।

ଏଇ ତ ଜୀବନ।

କଣ ସତରେ ??

ଉତ୍ତର ଅମୀମାଂସିତ। ।