ଭୁଲ୍ ର ପଶ୍ଚ୍ୟାତାପ

ସ୍ମିତା ତା ପ୍ରେମିକ ସୌରଭ ସହିତ ବାହାହୋଇ ତା ବାପା ପାଖକୁ ଆସି ତା ବାପାଙ୍କୁ କହିଲା, ବାପା, ମୁଁ ମୋ ପସନ୍ଦର ପୁଅକୁ ବାହା ହୋଇଚି। ସ୍ମିତାର ବାପା ବହୁତ ରାଗିଗଲେ, କିନ୍ତୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ହେଲେ। ସେ ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ କେବଳ କହିଲେ, ମୋ ଘରୁ ବାହାରି ଯାଆ।ସ୍ମିତା କହିଲା ଯେ ଏବେ ସୌରଭର କୌଣସି କାମ ନାହିଁ, ଆମେ ଏଠି ରହିବୁ । କିନ୍ତୁ ତା ବାପା ତା କଥା ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ ଏବଂ ଘରୁ ବାହାରକୁ ଚାଲି ଯିବାକୁ କହିଲେ ।

କିଛି ବର୍ଷ ବିତିଗଲା। ଏବେ ସ୍ମିତାର ବାପା ଆଉ ଏ ଦୁନିଆରେ ନାହାଁନ୍ତି, ଏବଂ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ସ୍ମିତା ଯେଉଁ ପୁଅକୁ ବାହା ହୋଇ ଥିଲା ସେ ପୁଅ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଠକି ପଳାଇଗଲା। ସ୍ମିତାର ଦୁଇଟି ପିଲା ମଧ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇ ଥିଲା , ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଝିଅ। ସ୍ମିତା ନିଜେ ଏକ ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟ ଚଳାଉଥିଲା ଯାହା ସାହାଯ୍ୟରେ ସେ ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରୁଥିଲା।

ବାପା ମରିବାର ଖବର ସ୍ମିତାକୁ ଦିଆ ଗଲା କିନ୍ତୁ ସ୍ମିତା ନଯିବାକୁ ନିଷ୍ପତି ନେଲା , ଭାବିଲା ଯିଏ ମୋତେ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଲେ। ମୋ ସ୍ୱାମୀ ଚାଲିଯିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ମତେ ଫୋନ କଲେ ନାହିଁ। ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶବଦାହକୁ ଯିବି ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ତା କାକା କହିଲେ, ଆ ଝିଅ ଯିଏ ଚାଲିଗଲା ସିଏ କାହାର ଶତ୍ରୁ କିପରି ହୋଇପାରେ? ସ୍ମିତା ପ୍ରଥମେ ମନା କଲା, ତା'ପରେ ବହୁତ୍ ଭାବିଲା ଆଉ ଯିବି କହିଲା। ଦେଖିବି କିଏ ମୋତେ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଛି, ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ସେ କିପରି ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଛନ୍ତି ?

ଯେତେବେଳେ ସ୍ମିତା ତା ବାପା ଘରକୁ ଆସିଲା, ସମସ୍ତେ ତା ବାପାଙ୍କ ଶବଦାହ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ସ୍ମିତା ତା ବାପା ପାଇଁ ଦୁଃଖୀ ନଥିଲା। ସେ ତା କାକା ଘରକୁ ଆସିଥିଲା। ଏବେ ସ୍ମିତାର ବାପାଙ୍କ ଶବଦାହ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା। ସମସ୍ତେ କାନ୍ଦୁଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ସ୍ମିତା ନିର୍ବାକ ଥିଲା। କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ସମସ୍ତ ରୀତିନୀତି ସମାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା। ଆଜି ସ୍ମିତାର ବାପାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁକୁ ୧୩ ଦିନ ବିତିଗଲା।

ତା କାକା ଆସି ଝିଅଟିକୁ ଏକ ଚିଠି ଦେଇ କହିଲେ, ଏହା ତୋ ବାପା ତୋ ପାଇଁ ଦେଇଛନ୍ତି। ଯଦି ସମ୍ଭବ ହୁଏ, ଦୟାକରି ଏହାକୁ ପଢ଼ିବୁ । ରାତି ବହୁତ ହୋଇଗଲାଣି, ସମସ୍ତ ଅତିଥି ଚାଲିଗଲେ।ସ୍ମିତା ବାହାରକୁ ଆସି ତାହା ପଢିବା ଆରମ୍ଭ କଲା। ପ୍ରଥମ ଲେଖାଟି ଥିଲା 

ମୋର ପ୍ରିୟ ଝିଅ ସ୍ମିତା ମୁଁ ଜାଣେ ତୁ ମୋ ଉପରେ ରାଗିଚୁ, କିନ୍ତୁ ଦୟାକରି ତୋ ବାପାକୁ କ୍ଷମା କରିବୁ। ମୁଁ ଜାଣେ ମୁଁ ତତେ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଇଥିଲି। ତୋର ରହିବା ପାଇଁ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖିତ ଥିଲି। ମୁଁ କିପରି ବୁଝାଇବି? ତତେ ମନେ ଅଛି କି ଯେତେବେଳେ ତୁ ୫ ବର୍ଷ ବୟସର ହେଇ ଥିଲୁ, ତୋର ମାଆ ଆମକୁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା। ସେତେବେଳେ ତୁ ବହୁତ କାନ୍ଦୁଥିଲୁ, ତୁ ଡରିଯାଉଥିଲୁ। ତୁ ଉଠି କାନ୍ଦୁଥିଲୁ। ତା'ପରେ ମୁଁ ସାରା ରାତି ତୋ ସହିତ ଚେଇଁ ରହୁଥିଲି। ଯେତେବେଳେ ତୁ ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ଭୟ କରୁଥିଲୁ, ମୁଁ ସବୁବେଳେ ତୋର ସ୍କୁଲ ଝରକା ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ରହୁଥିଲି। ଆଉ ତୁ ସ୍କୁଲରୁ ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ, ମୁଁ ତତେ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଉଥିଲି। ଯେତେ ବେଳେ ମୁଁ ରୋଷେଇ କରୁ ଥିଲି , ଦର ସିଝା ହେଉ ଥିଲା ତୁ ଖାଉ ନ ଥିଲୁ , ମୁଁ ତାହା ଫିଙ୍ଗି ତୋ ପାଇଁ ପୁଣି ତୋ ପସନ୍ଦର ରୋଷେଇ କରୁ ଥିଲି। କାହିଁକି ନା ତତେ ଭୋକରେ ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲି ।

ମନେ ଅଛି ଯେତେବେଳେ ତତେ ଜ୍ୱର ହେଉଥିଲା? ମୁଁ ସାରା ରାତି ତୋ ସହିତ ବସି ରହୁଥିଲି। ମୁଁ କେବଳ ଭିତରେ କାନ୍ଦିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିଲି। ହାଇସ୍କୁଲର ପ୍ରଥମ ପରୀକ୍ଷା ଥିଲା, ତୁ ସାରା ରାତି ପାଠ ପଢ଼ୁଥିଲୁ ଆଉ ମୁଁ ସାରା ରାତି ତୋ ପାଇଁ ଚା ତିଆରି କରୁଥିଲି। ଯେତେ ବେଳେ ତୁ ଛୋଟ ଡ୍ରେସ୍ ପିନ୍ଧିବୁ ବୋଲି କହିଲୁ , ସମସ୍ତେ ବାରଣ କରି ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ପିନ୍ଧେ କହି ଥିଲି । ଯେଉଁ ଯାଗାରେ ତୁ ଏକୁଟିଆ ଥିଲୁ ସେ ଯାଗାରେ ମୁଁ ତୋ ସହିତ ଠିଆ ହୋଇ ଥିଲି । କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ଦିନ ତୁ ଏପରି ଏକ ପୁଅକୁ ବିବାହ କରି ଆସିଲୁ। ତାହା ମଧ୍ୟ ଏପରି ଏକ ପୁଅ ସହିତ ଯାହା ବିଷୟରେ ତୁ କିଛି ଜାଣିନଥିଲୁ।

ମୁଁ ତୋର ବାପା। ମୁଁ ସେହି ପୁଅ ବିଷୟରେ ସବୁକିଛି ଜାଣିଥିଲି, ସେ ପୁଅ କାମନା ଏବଂ ଟଙ୍କା ପାଇଁ କେତେ ଝିଅଙ୍କ ସହିତ ବିଶ୍ୱାସଘାତକତା କରିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ତୁ ସେତେବେଳେ ପ୍ରେମରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଥିଲୁ। ତୁ ମୋତେ ଥରେ ବି ପଚାରି ନଥିଲୁ ଏବଂ ସିଧା ବାହାହୋଇ ଚାଲି ଆସିଲୁ। ମୁଁ ତୋ ବାହାଘରକୁ ନେଇ କେତେ କଣ ଭାବି ଥିଲି । ତୋ ବାହାଘର ଏପରି ଆଡମ୍ବରରେ କରିବି ଯେ ଲୋକମାନେ କହିବେ, ଦେଖ ସେହି ମହାନ୍ତିବାବୁ, ଯିଏ ଏତେ ଆଗ୍ରହ ସହିତ ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ବଡ଼ କରିଛନ୍ତି କେତେ ଯାକ ଜକମ୍ ରେ ବାହା କରୁଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ତୁ ମୋର ସମସ୍ତ ସ୍ୱପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଦେଲୁ। ଯାହାହେଉ, ଏସବୁ କଥାର କୌଣସି ଅର୍ଥ ନାହିଁ। ମୁଁ ତୋ ପାଇଁ ଚିଠିଟି ଛାଡି ଦେଇଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ କିଛି କହିପାରିବି।
 ମୁଁ ତୋ ମାଆର ସୁନା ଗହଣା ଆଉ ତୋ ବାହାଘର ପାଇଁ କିଣିଥିବା ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ଆଲମାରୀରେ ରଖିଛି। ମୋର ୩/୪ ଟି ଘର ଏବଂ କିଛି ଜମି ମଧ୍ୟ ଅଛି। ମୁଁ ତୋତେ ଆଉ ତୋ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସବୁକିଛି ହସ୍ତାନ୍ତର କରିଛି। କିଛି ଟଙ୍କା ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଅଛି, ତୁ ବ୍ୟାଙ୍କକୁ ଯାଇ ତାହା ଉଠାଇ ପାରିବୁ। ଏବଂ ଶେଷରେ, ମୁଁ କେବଳ ଏତିକି କହିବି, ମୁଁ ଇଚ୍ଛା କରେ ତୁ ମୋତେ ବୁଝିପାରିବୁ। ମୁଁ ତୋ ଶତ୍ରୁ ନୁହେଁ, ମୁଁ ତୋର ବାପା ଥିଲି। ଯେଉଁ ବାପା ତୋ ମାଆର ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ମଧ୍ୟ ପୁନଃବିବାହ କରି ନଥିଲା। ଲୋକଙ୍କ ତାଚ୍ଛଲ୍ୟ, ଗାଳି ଶୁଣି, ଏତେ ପ୍ରସ୍ତାବ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କଲି। କିନ୍ତୁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବାହା ହେଲା ନାହିଁ ତୋ ସହିତ କୌଣସି ସମସ୍ୟା ହେବ ବୋଲି ।

ଶେଷରେ ମୁଁ କେବଳ ଏତିକି କହିବି , ଯେଉଁଦିନ ତୁ ତୋର ବିବାହ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଘରକୁ ଆସିଥିଲୁ, ତୋର ବାପା ପ୍ରଥମେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଥିଲା। ତୋ ମାଆର ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସେତିକି କାନ୍ଦି ନଥିଲି ଯେତେ ତୁ ମତେ କନ୍ଦେଇ ଦେଲୁ । ସମାଜ, ଜାତି, ପରିବାର, ସମ୍ପର୍କୀୟମାନେ କ'ଣ କହିବେ ସେଥିପାଇଁ ନୁହେଁ। ମୋ ଛୋଟ କଣ୍ଢେଇର ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ମୋତେ ସାରା ରାତି ଚେଇଁ ରହିବାକୁ ପଡୁ ଥିଲା , ହେଲେ ସେ ମୋ ଝିଅ ନିଜ ବାହାଘରକୁ ନେଇ ଏତେ ବଡ଼ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଗଲା, ସେ ମୋତେ ଥରେ ମଧ୍ୟ କହିବାକୁ ଠିକ୍ ଭାବି ନଥିଲା। ତୁ ମଧ୍ଯ ଏବେ ଗୋଟେ ମାଆ , ଯେତେ ବେଳେ ତୋ ପିଲା ମାନେ ତୋ ଇଚ୍ଛା ବିରୁଧରେ କିଛି କରିବେ, ସେତେ ବେଳେ ଜାଣିବୁ ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିଲା କେମିତି ଲାଗେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବି ଯେ ତୁ କେବେ ଏହି ଯନ୍ତ୍ରଣା ନଭୋଗ ।ମୁଁ ଏବେ ଏହି ଚିଠିଟି ସମାପ୍ତ କରୁଛି। ଯଦି ସମ୍ଭବ ହୁଏ, ଦୟାକରି ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେବୁ।

ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ ବାପା। ସ୍ମିତା କାନ୍ଦୁଥିଲା, ସେହି ସମୟରେ ତା କାକା ଆସିଲେ। ଝିଅଟି କାନ୍ଦୁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ତା କାହାଣୀ କହିଲା। କିନ୍ତୁ ତା କାକା ଗୋଟିଏ କଥା କହିଲ , ସ୍ମିତା ମୁଁ ତତେ ଏକ ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟ ଖୋଲିବା ଏବଂ ଘର କିଣିବା ପାଇଁ ଟଙ୍କା ଦେଇନଥିଲି। ସେହି ଟଙ୍କା ତୋ ବାପା ଦେଇ ଥିଲେ ।

 ପିଲାମାନେ ଏତେ ଖରାପ କାହିଁକି ହୁଅନ୍ତି ? ବାପାମା କେବେ ଖରାପ ନୁହଁନ୍ତି। ଯଦି ପିଲାଟି ବାପାମାଆଙ୍କୁ ଛାଡିଯାଏ, ତେବେ ବାପାମାଆ ସେମାନଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି। ମୁଁ ଜାଣିନାହିଁ ଯେ ସ୍ମିତାର ବାପାଙ୍କ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତି ପାଇବେ କି ନାହିଁ ? କିନ୍ତୁ ସେହି ଚିଠି ପଢିବା ପରେ, ସ୍ମିତା ବୋଧହୁଏ ତା ଜୀବନର ବାକି ସମୟ ପାଇଁ ଶାନ୍ତିରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ।

 ଶେଷରେ, କେବଳ ଏତିକି କହିବି ଯେ ପ୍ରେମ ବିବାହ ଖରାପ କଥା ନୁହେଁ। କିନ୍ତୁ ଯଦି ଆପଣ ଏଥିରେ ଆପଣଙ୍କ ବାପାମାଆଙ୍କୁ ସାମିଲ କରନ୍ତି, ତେବେ ଏହା ସର୍ବଦା ଭଲ ହେବ। ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାପାମାଆଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଇଚ୍ଛା ଥାଏ, ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ତା ହାତ ଧରି ତା ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁ ପଠାଇବା। ଯଦି ସମ୍ଭବ ହୁଏ, ତେବେ ତାଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ସ୍ବପ୍ନ ହେବାକୁ ଦିଅ ନାହିଁ। ଏବଂ ସର୍ବଦା ଆପଣଙ୍କ ବାପାମାଆଙ୍କ ସମ୍ମାନ କରନ୍ତୁ ।