ମୋ ମାଆ

"ମଧୁ...ମଧୁ... ଲକର ଚାବି କୋଉଠି ଅଛି,ବିବେକ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରରେ ପଚାରିଲେ।ମଧୁ କହିଲା, "ଆଜି ହଠାତ୍ ଲକର ଚାବି କାହିଁକି ଦରକାର ପଡିଲା?"

"ସେ କଥା ତୁମର ଜାଣିବା ଦରକାର ନାହେଁ... ମୋତେ ଚାବି ଦିଅ..."

"ତୁମେ ଏତେ ସକାଳୁ ଏତେ ରାଗିକି କଣ ପାଇଁ କଥା ହେଉଛ?"

"ତାର କାରଣ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣ ମଧୁ... ମୁଁ ଘରର ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ହସ୍ତକ୍ଷେପ କରେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଯାହା ବାରଣ କରିଛି ତାହାର କୌଣସି ଉଲ୍ଲଂଘନକୁ ମୁଁ ସହ୍ୟ କରେ ନାହିଁ, ତୁମେ ଏହା ଜାଣ... ତଥାପି ତୁମେ..."

"କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଏମିତି କ'ଣ ଟା ବିଶେଷ ଥିଲା ଯେ ତୁମେ ତୁମ ସ୍ତ୍ରୀ ସହିତ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରୁଛ?" ମଧୁ କହିଲେ।

"ମଧୁ, ଯଦି ତୁମେ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଅତୀତ ଜାଣି ନାହଁ, ତେବେ ତୁମର କୌଣସି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ।"

"ତୁମେ ମୋ ମାଆ ବିଷୟରେ କଣ ଜାଣ?"
"ମୋ ମାଆଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ, ମୁଁ ତାଙ୍କ ପିତ୍ତଳ ଥାଳି, ଗିନା ଓ ଚାମଚରେ ଖାଉଥିଲି - ତୁମକୁ ସେସବୁ ପସନ୍ଦ ନଥିଲା। ତୁମେ ସେଗୁଡ଼ିକୁ କବାଡିଆ କୁ ଦେବାକୁ କହୁଥିଲ। ତୁମ ଦୃଷ୍ଟିରେ, ସେଗୁଡ଼ିକ କେବଳ ଏକ ପୁରୁଣା ଥାଳି ଏବଂ ଗିନା ଥିଲା।"

"ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କହିଥିଲି ଯେ ଏହି ଥାଳି, ଗିନା ଚାମଚ କୁ ବିକିବା କି ବଦଳାଇବା ବିଷୟରେ ମତେ ଆଉ କେବେ ଯେମିତି ନ ଶୁଣାଅ, ତଥାପି ତୁମେ ସେହି ଥାଳି, ଗିନା ଏବଂ ଚାମଚକୁ ଜଣେ ଅଳିଆ ବ୍ୟବସାୟୀଙ୍କୁ ବିକ୍ରି କରିଦେଲ?"

"ଯଦି ତୁମକୁ ମୋ ମାଆଙ୍କ ଥାଳି ପସନ୍ଦ ନାହିଁ , ତେବେ ତାଙ୍କର ପୁରୁଣା ଅଳଙ୍କାର ଉପରେ ତୁମର କୌଣସି ଅଧିକାର ନାହିଁ। ମୋତେ ଚାବି ଦିଅ, ମୁଁ ସେହି ଅଳଙ୍କାରଗୁଡ଼ିକ ଜଣେ ଗରିବ ଲୋକଙ୍କୁ ଦାନ କରିଦେବି ।"

ମଧୁ ଅବାକ ହେଇ ଦେଖି ଚାଲିଥିଲେ..।

ତା’ପରେ ପୁଅ ମିଟୁ ଭିତରୁ ଆସି କହିଲା, "ଵାପା, ତୁମେ ତ ଏତେ ରାଗି ନୁହଁ, ଆଜି କଣ ହେଲା?"

ମୋ ଆଖିର ଲୁହ କୁ ମୁଁ ଅଟକାଇ ପାରିଲିନି... କହିଲି, "ତୁମର ଜେଜେମା ଏବଂ ମୋ ମାଆଙ୍କ ସ୍ମୃତିକୁ ତୁମ ମାଆ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ବିକ୍ରି କରିଦେଇଛନ୍ତି - ତାହା ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ମନା କରିବା ପରେ।"

"କିନ୍ତୁ ଵାପା, ତାହା କେବଳ ଗୋଟିଏ ଥାଳି..."

"ପୁଅ, ଯଦି ତୁମେ ଏହାର ଇତିହାସ ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଛ, ତେବେ ଆଜି ଗାଁକୁ ଯିବା... ମୁଁ ଆଜି ଅଫିସ ଯିବି ନାହିଁ।"

ମୁଁ, ମିଟୁ ଏବଂ ମଧୁ - ଆମେ ତିନିଜଣ ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଗାଁ ଆଡକୁ ଯାତ୍ରା କଲୁ।ଗାଁ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ଗାଡ଼ି ଅଟକାଇ ଭିତରକୁ ଗଲୁ। ସେଠାରେ ଗୋସାଇଁ ମହାପୁରୁ ଆମକୁ ଦେଖି ଦୌଡ଼ି ଆସିଲେ, "ଆରେ ଭିକାରି ତୁମେ!"

ମଧୁ ଏବଂ ମିଟୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ - ଜଣେ କିପରି ଏକ ବଡ଼ କର୍ପୋରେଟ୍ କମ୍ପାନୀର ଜଣେ ଜେନେରାଲ ମ୍ୟାନେଜରଙ୍କୁ, ଯାହାର ମାସିକ ଦରମା 2 ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଥିଲା, "ଭିକାରୀ" ବୋଲି ଡାକୁଛନ୍ତି ?

ମୁଁ ଗୋସେଇଁ ମହାପୁରୁ ପାଦ ଛୁଇଁଲି।

ସେ କହିଲେ, "ପୁଅ, ତୁମେ ତ ବଡ଼ ମଣିଷ ହେଇଗଲଣି ..."
ମୁଁ କହିଲି, "ଏହା ସବୁ ମାଆ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା ଯୋଗୁଁ।"

ଆମେ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇଥିଲୁ। ଗୋସାଇଁ ମହାପୁରୁ କହିଲେ, "ପ୍ରସାଦ ନ ଖୁଆଇ ମୁଁ ତୁମକୁ ଛାଡିବି ନାହିଁ।"

ସେ ପଚାରିଲେ, "ମା ଆସି ନାହାନ୍ତି?"

ମୋର ଓଦା ଆଖି ଦେଖି ସେ ବୁଝିପାରିଲେ।

ସେ କହିଲେ, "ତୁମର ମାଆଙ୍କର ବହୁତ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା। ସେ ଭଲ ଶିକ୍ଷିତ ନଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ତୁମକୁ ବାପାଙ୍କ ବିନା ବଡ଼ କରିଛନ୍ତି... କୌଣସି ବାପା ମଧ୍ଯ ଏହା କରିପାରିବେ ନାହିଁ।"

ତା’ପରେ ସେ ମୋ ପରିବାରକୁ କହିଲେ, "ଭିକାରୀ ର ପ୍ରକୃତ ନାମ ବିବେକ। କିନ୍ତୁ ଗାଁର ସମସ୍ତେ ତାକୁ 'ଭିକାରି' ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ। କାହିଁକି ଜାଣିଛ ?"

"ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କର ତିନୋଟି ପିଲା ଯାକ ଜନ୍ମ ହେବା ମାତ୍ରେ ମରିଯାଇଥିଲେ। ଯେତେବେଳେ ଚତୁର୍ଥ ପିଲା, ଭିକାରି ଜନ୍ମ ହେଲା, ମାଆ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଥିଲେ ଯେ ଯଦି ଏହି ପୁଅ ଟି ବଞ୍ଚିରହିଲା , ତେବେ ସେ ଜୀବନସାରା ଚପଲ ପିନ୍ଧିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପାଇଁ ପାଞ୍ଚଟି ଘରୁ ଭିକ୍ଷା ମାଗିଖାଇବେ।"

"ଗରମ, ଶୀତ, ବର୍ଷା ଖାଲି ପାଦରେ - ପୁଅ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ମାଗିବା ଏକ ସହଜ କାମ ନୁହେଁ।"

"ଭିକାରୀ ବଞ୍ଚିଗଲା, କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପରେ ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା। ସେହି ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଥିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ, ଶାନ୍ତିଦେବୀ ହାର ମାନି ନଥିଲେ।"

"ସେ ଗାଁର ସବୁ କାମ କରୁଥିଲେ, ଏବଂ ତାଙ୍କ ପୁଅକୁ ମନ୍ଦିରରେ ପାଠପଢ଼ା ପାଇଁ ଛାଡି ଦେଉଥିଲେ।"

"ତାଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା - ମୋ ପୁଅ ଜଣେ ବଡ଼ ଭଦ୍ରଲୋକ ହେବା ଉଚିତ୍।"

ମୁଁ ଏକଥା ଶୁଣି ମା.. ମା.. ବୋଲି କାନ୍ଦୁଥିଲି। ମୋ ପୁଅ ମିଟୁ ମଧ୍ୟ ଜେଜେମା'ଙ୍କ କଥା ଶୁଣି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା। ପତ୍ନୀ ମଧୁ ହାତ ଯୋଡି କହିଲେ, "ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ବିବେକ... ମା'ଙ୍କୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ସାତ ଜନ୍ମ ବି ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ..."

ବିବେକ ଚେକ୍ ବହି ବାହାର କରି ଗୋସାଇଁ ଙ୍କୁ ଦେଲେ କହିଲେ, "ଏହା ଦୁଇଟି ଚେକ୍ - ମନ୍ଦିର ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ, ତୁମ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ। କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତ କାମ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସରିନାହିଁ..."

"ଚାଲ ସେହି ପାଞ୍ଚଟି ଘରକୁ ଯିବା ଯେଉଁଠାରେ ମୋ ମାଆ ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଥିଲେ..."

ଗୋସାଇଁ ମୋତେ ପାଞ୍ଚଟି ଘର ଦେଖାଇଲେ। ମୁଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ପାଦତଳେ ପଡ଼ିଗଲି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ୧ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ଚେକ୍ ଦେଲି।

ବାଟରେ ଗୋସାଇଁ କହିଲେ, "ପୁଅରେ, ଲୋକମାନେ ତ ତେର ଦିନରେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରି ଭସ୍ମ ବିସର୍ଜନ କରିଦେଉଛନ୍ତି... କିନ୍ତୁ ଆଜି ତୁମେ ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥରେ ତୁମ ମାଆଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିଛ। ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତୁମ ପରି ପୁଅ ମିଳୁ..."

ସମସଙ୍କ ଠୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ନେଇ ଆମେ ଫେରିଲୁ। ଘର ପାଖରେ ଏକ ବାସନକୁସନ ଦୋକାନ ଆସିବା ପରେ ମଧୁ ଗାଡ଼ି ଅଟକାଇ ଦୋକାନ ଭିତରକୁ ଗଲେ ଏବଂ କିଛି ସମୟ ପରେ ବାହାରକୁ ଆସିଲେ।ତାଙ୍କ ହାତରେ ମାଆଙ୍କ ସମାନ ପିତ୍ତଳ ଥାଳି, ଗିନା ଏବଂ ଚାମଚ ଥିଲା।

ମଧୁ କହିଲା, "ଗତକାଲି ମୁଁ ଏହାକୁ ବିକ୍ରି କରିଥିଲି, ଆଜି ମୁଁ ପୁଣି କିଣିଛି... ଯଦି ଏହି ସେଟ୍ ବିକ୍ରି ହୋଇଥାନ୍ତା, ତେବେ ମୁଁ ନିଜକୁ କେବେ କ୍ଷମା କରିପାରି ନଥାନ୍ତି।"

"ବିବେକ, ମୋତେ କ୍ଷମା କର... ମୁଁ ଏତେ ଛୋଟ ଏବଂ ଅଵିଵେକୀ ଥିଲି ଯେ ଏହି ପାତ୍ରଗୁଡ଼ିକର ମୂଲ୍ୟ ବୁଝିପାରି ନଥିଲି।"

"ମଧୁ, ମୁଁ କାହାକୁ କ୍ଷମା କରିବି? ମୁଁ କେବଳ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି ଯେ ଭାବପ୍ରବଣ ସମ୍ପର୍କ କେତେ ଗଭୀର।"

ମଧୁ କହିଲେ..."ଠିକ୍ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତରେ ଗାଡ଼ିରେ ବସିବି - ଏବେଠାରୁ ମୁଁ ପ୍ରତିଦିନ ଏହି ପାତ୍ରରେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବି। ଏହା ମୋର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ।"

ବିବେକ କହିଲେ, "ତୁମେ ତୁମର ଭୁଲ ବୁଝିପାରିଛ ଏହା ମୋ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ। ତୁମେ ଖାଉଛ କି ମୁଁ ଖାଉ ନାହିଁ ତାହା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ... ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉଛି ଯାହା ଘଟେ, ଆମ ସମ୍ପର୍କରେ ସମ୍ମାନ ଏବଂ ବୁଝାମଣା ରହିବା ଉଚିତ।"

"ପ୍ରେମର ବନ୍ଧନ ଏତେ ଦୃଢ଼ ହେବା ଉଚିତ ଯେ ଯଦି କେହି ଏହାକୁ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ, ସେ ନିଜେ ହାରିଯାଉ..."

ଯଦି ଏହି ସତ୍ୟ ଘଟଣା ଆପଣଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆଣିଦେଇଛି... ତେବେ ଦୟାକରି ଏହାକୁ ଆହୁରି ସେୟାର କରନ୍ତୁ।

ଭାରତରେ ୧୦.୩୮ କୋଟି ବୃଦ୍ଧ ଅଛନ୍ତି...

ଆମେ ଆମ ସଂସ୍କୃତିର ଯେତେ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ମଧ୍ୟ, ବୟସ୍କମାନଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଏବଂ ଯତ୍ନ ନେବାରେ ଆମେ ଅନେକ ଦେଶଠାରୁ ବହୁତ ପଛରେ ଅଛୁ।

🔹 ୮୦% ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଅଲଗା ବସାଇ ଖାଦ୍ୟ ଦିଆଯାଏ।
🔹 ସୁବିଧା ଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ୨୦% ପିତାମାତାଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ରଖାଯାଏ।
🔹 ୯0% ପୁଅ କାମରୁ ଫେରିବା ପରେ ସେମାନଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଚୁମ୍ବନ ଦିଅନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ପଚାରନ୍ତି, "ବାପା, ତୁମେ କିପରି ଅଛ?" ।
🔹 ଯଦି ୭0% ବୟସ୍କ କିଛି କୁହନ୍ତି, ତେବେ "ତୁମେ କ'ଣ ଜାଣ?" ଏହା କହି ତାଙ୍କୁ ଚୁପ୍ କରାଯାଏ।
🔹 ୯0% ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ପିଲାଙ୍କୁ ଟଙ୍କା ମାଗିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ - ଯେପରିକି ଭିକ୍ଷା ମାଗିବା।

ମନେରଖ...
ତୁମେ ଯାହା ବୁଣିବ, ତାହା ହିଁ ଅମଳ କରିବ।

ଅନେକ ଘରେ ଏହା ପିଢ଼ି ପରେ ପିଢ଼ି ଚାଲିଆସିଛି।ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା କୃପଣ ପରି ବଞ୍ଚନ୍ତି - ପଶୁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଖରାପ।ଏପରି ପରିବାରରେ ସଂସ୍କୃତି, ଶିଷ୍ଟାଚାର ଏବଂ ଶିକ୍ଷାର ଘୋର ଅଭାବ ଥାଏ। ସ୍ୱାମୀ ଏବଂ ସ୍ତ୍ରୀ ୬0 ବର୍ଷ ଧରି ଏକାଠି ରହୁଛନ୍ତି। ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଏ, ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କର ସମଗ୍ର ଜୀବନ ଏକାକୀ ହୋଇଯାଏ। ପିଲାଦିନର ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ସମ୍ପର୍କୀୟ, ବନ୍ଧୁ - ସମସ୍ତେ ଜଣ ଜଣ କରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି।ସେତେବେଳେ ଏକୁଟିଆ ହେଇଯିବା ଏବଂ ଜୀବନ ବୋଝ ପାଲଟିଯାଇଥାଏ ।ଶରୀର ସହଯୋଗ କରେ ନାହିଁ।ଠିକ ସେ ଶୁଣି ବି ପାରନ୍ତିନି | 

 ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ଭାଷା, ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା, ଫ୍ୟାଶନ୍ ଏବଂ ସଂସ୍କୃତି ସହିତ କୌଣସି ସମନ୍ୱୟ ନାହିଁ।

ସବୁକିଛି ବୋଝ ପରି ଅନୁଭବ ହେବାକୁ ଲାଗେ...ଆଉ ଯଦି ପୁଅ ବୋହୂମାନେ ନିର୍ଦୟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି... ତେବେ ଜୀବନ ନର୍କ ହୋଇଯାଏ।

ଏପରି ସମୟରେ ପୁଅମାନେ ସେମାନଙ୍କ ପିଲାଦିନକୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ।ଯେଉଁମାନେ ଆମକୁ ଚାଲିବା, କହିବା, ଖାଇବା ଶିଖାଇଲେ... ସେମାନେ ଆମକୁ ଦୁନିଆ ଦେଖାଇଲେ... ଆଜି ଆମେ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର କାହିଁକି? ପିଲାମାନେ ବାପାମାଆଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି କେବେ ଖୁସି ହୋଇନାହାଁନ୍ତି କି ଖୁସି ହେବେ ନାହିଁ।

ଯଦି ତୁମେ ବଡ଼ମାନଙ୍କ ସେବା କରିପାରୁନାହଁ, ତେବେ ଅତି କମରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅପମାନ କର ନାହିଁ।

"ମା କେମିତି ଅଛ? ବାପା କେମିତି ଅଛ?" - ଏହି ଚାରୋଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ପରମାନନ୍ଦ ଦେଇପାରେ।