ଅଭୁଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ମା କହିଲେ ଯେପରି ସକଳ ଧରିତ୍ରୀ କୁ ବୁଝାଇ ଥାଏ, ବାପା କହିଲେ ସମଗ୍ର ଗଗନ । ବାପା ଡାକ ରେ ସମାହିତ ଥାଏ ଧର୍ଯ୍ୟ, ଦମ୍ଭ, ଦୃଢ଼ତା ଓ ସ୍ୱାଭିମାନ । ଜୀବନ ର ଚଲାବାଟ ରେ ବାପା ଯେ ଆମ ପାଇଁ କେତେ ଯେ ଖୁସି କୁ ବଳି ଦେଇ ଆମ ଓଠ ରେ ଖୁସି ର ଲହରୀ ଖେଳାନ୍ତି ତାର କଳନା ନାହିଁ । ମା ଚତୁହପାଶ୍ୱରେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ଘୁରୁବୁଲୁ ସେଥିପାଇଁ ତା ମନକଥା ସହଜ ରେ ବୁଝି ପାରୁ । କିନ୍ତୁ ବାପା ଘର ର ମେରୁଦଣ୍ଡ, ବଡ଼ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ ର ସହ କେତେ ଯେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ କୁ ହସି ହସି ଆକଣ୍ଠ ପାନ କରିଦିଅନ୍ତି ନୀରବ ରେ ସନ୍ତାନ ର ଅଗୋଚର ରେ ।

ସେ ଦିନ ରାତ୍ରି ସମସ୍ତ ଙ୍କ ଖାଇବା ଥାଳି ପରସା ଯାଇଥାଏ । ବାପା, ଜେଜେ, ଦାଦା ସଭିଏଁ ଖାଇ ବସିଥାନ୍ତି   

କିନ୍ତୁ ଖାଇବାରେ କାହାର  ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ ।ମହଲ ପୁରା  ଗରମ  କାରଣ ଘରର ସାନ ନାତୁଣୀ ସାଇକେଲ ଧରି

ଶିଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ।  ଜେଜେ ପୁରା  ରାଗରେ ଗରଗର ହୋଇ  କହୁଥାନ୍ତି ଝିଅଟେ ସାଇକେଲ ଶିଖି କଣ  କରିବ! ସାହିପାଡିଶାରେ   ଲୋକହସା ହେବ

ନ କଣ । ଘର କରଣା ଶିଖୁ ତା ଭବିଷ୍ୟତ ରେ କାମରେ

ଆସିବ । ତାଙ୍କ ତାଳ ଦେଇ ଜେଜେମାଆ ବି କହିବାକୁ ଲାଗିଲା ସମାଜରେ ଆମ ନା ଖରାପ କରିବ ।

ଗୋଟିଏ ମଫସଲ ରେ ରହୁଥିବା ରକ୍ଷଣ ଶିଳ ପରିବାର

ଝିଅ ସୀମା । ନା ' ସିନା ତାର ସୀମା କିନ୍ତୁ ତା ସ୍ବପ୍ନ ଓ କଳ୍ପନା ର କୌଣସି ସୀମା ନାହିଁ । ଗାଁ ରେ କେବଳ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ର  ହିଁ ସୁଭିଧା ଥିଲା । ତେଣୁ ଗାଁ ର ଝିଅ

ମାନେ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ପରେ ଘରକାମକୁ ଆଦରିନିଅନ୍ତି

। ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ଗାଁ  ଠାରୁ ଚାରି କି. ମି ଜଙ୍ଗଲୀ ରାସ୍ତା ଦେଇ ଯିବାକୁ ପଡେ ଯାହାକି ବିନା ସାଇକେଲ ରେ  ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।

ଜେଜ ଙ୍କ ଗାଳି ଶୁଣି ନିରବ  ଥାନ୍ତି ବାପା । କିଛି ସମୟ

ପରେ ଧୀର ସ୍ୱରେ କହିଲେ, ବାପା ମୁଁ ବୁଝେଇବି ତାକୁ

ଆପଣ ରାଗନ୍ତୁନି । ସୀମା ର ବାପା ଜଣେ ମଣିଷ  ଗଢ଼ା କାରଖାନା ର ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ । ଅର୍ଥାତ ଗାଁ ଠାରୁ  ଦଶ କିମି ଦୂର ଏକ ବିଦ୍ୟାଳୟ ରେ ଶିକ୍ଷକତା କରନ୍ତି । ସୀମା ର ଏପରି ଆଗ୍ରହ ଦେଖି ସେ ନିଜ ମନ ଭିତରେ ଥିବା ଉଚ୍ଚଭିଳାଷ ପୂରଣ ପୂର୍ବାନୁମାନ କଲେ ।

ସୀମା ଜେଜ ଙ୍କ ଗାଳି ଶୁଣି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତକିଆ କୁ ଜାବୁଡି ଧରି ସୋଇ ଥାଏ । କାହାର ସ୍ନେହ ବୋଳା  ଡାକରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ପାଖରେ ବସିଛନ୍ତି ବାପା ହାତରେ ସାଇକେଲ ଚାବି ଧରି  । ବାପ ଝିଅ ଧୀରେ ଚାଲିଲୁ ପଡିଆକୁ । ବାପା କହିଲେ ସୀମା ମୁଁ ସାଇକେଲ

ଧରୁଛି ତୁ ଡରନି ସିଟ ଉପରେ  ବସି ଶିଖ । ମୋ ମଧ୍ୟ୍ୟ ରେ ଯେପରି  ସତ ସିଂହ ର ବଳ ସଞ୍ଚରି ଯାଇଥିଲା ।

   ରାତ୍ରି ର ନିଷ୍ପଦତା   ଆଉ ବାପା ଙ୍କ ମିଠା ମିଠା କଥା ଭରିଦେଉଥିଲା ଅଜଣା ସାହସ । ମୁଁ ଭାବି ବି ନଥିଲି ବାପା ସମାଜ ର ଆକ୍ଷେପ  କୁ ଉପେକ୍ଷା କରି ତାକୁ ସହଯୋଗ

କରିବେ ବୋଲି ।

 ସେହିସମୟରେ  ମୋତେ ବୁଝେଇଥିଲେ  ଏହା ସହ ପଢା  ପଢ଼ିରେ  ଯଥେଷ୍ଟ ଧ୍ୟାନ ଦେବାପାଇଁ ।   ମୁଁ ତୋ ସହ ଅଛି ।

    ତାଙ୍କ ଠାଣୀ ବାଣୀ  ରୁ ସ୍ପ୍ୱଷ୍ଟ ଜଣା ପଡୁଥିଲା ତାଙ୍କ

ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷା । ଚିରଦିନ  ଧରି ନାରୀ ର ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା

ରେ ଯେଉଁ ବେଡି ପଡିଛି ତାଙ୍କ ଗ୍ରାମ ରେ ତାର ମୁକ୍ତି କାମୀ ଥିଲେ ସେ । ଯାହାର ଶୁଭଆରମ୍ଭ ମୋହ ଠାରୁ ହେବ  ବୋଲି ସେ ଖୁବ ଖୁସି   ଥିଲେ ।

ମୋ ମନବି ସତରେ ଗର୍ବିତ ହୋଉଥିଲା ମୋ ବାପା ପାଇଁ । ସବୁ ସନ୍ତାନ ଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ପିତା ଆଦର୍ଶ ହୋଇଥାନ୍ତି

କିନ୍ତୁ ମୋ ବାପା କେବେଳ ମୋ ପାଇଁ ନୁହଁ ମୋପରି

ଅନେକ ଙ୍କ ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ।

 

ଏହିପରି ଦିନ ବିତି ଚାଲେ ।   ସୀମା ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀ ରେ ପୁରା ଜିଲ୍ଲା ରେ ପ୍ରଥମ ହୁଏ । ଗୁରୁଜୀ ଆସି ଖୁସି ଖବର ଜାଣନ୍ତି  ଜେଜଙ୍କୁ କୁହନ୍ତି :-

ଗୁରୁଜୀ :ଆପଣ ଙ୍କ ନାତୁଣୀ  ସାରା ଗାଁ ର ଟେକ ରଖିଛି

ଜିଲ୍ଲା ରେ ପ୍ରଥମ ହୋଇ ।

ଜେଜ : ଏ ସବୁ ଆପଣଙ୍କ ଆଶ୍ରିବାଦ ।

ଗୁରୁଜୀ : ତାର ପ୍ରତିଭା କୁ ପରିପ୍ରକାଶ ର ସୁଯୋଗ କରନ୍ତୁ ଦେଖିବେ ଦିନେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ତୁମ ନାମ ଯଶ ରଖିବ 

   ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳ  ଜେଜ କଣ ଭାବିଲେ କେଜାଣି ବାପା ଙ୍କୁ ଡାକି ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ସାଇକେଲ ଆଣିବାକୁ କହିଲେ । ଏ ସବୁସମ୍ଭବ ହେଲା ବାପା ଙ୍କ ଅତୁଳନୀୟ ସହଯୋଗ ଓ ଉପଦେଶ ପାଇଁ । ମୋ ମନ ର ତ ଖୁସି ର ସୀମା ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ମୋ ଠାରୁ  ବି ସତ ଗୁଣ ଖୁସି ଥିଲା ଆଉ ଗୋଟିଏ ମନ ମୋ ବାପା । ବାପା ଙ୍କ ରାତି ରାତି ସାଇକେଲ ତାଲିମ କାମରେ ଆସିଲା ମୁଁ  ସୁବିଧାରେ ସ୍କୁଲ ଯିବାଆସିବା କଲି ।

   ମୋତେ ଦେଖି ଗ୍ରାମର  ଅଧିକାଂଶ ଝିଅ ବାପା ମା

ମାନେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହେଲେ ।  ପରିବର୍ତ୍ତନ ଧାରା ଧୀରେ 

ପ୍ରସାରିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା  । ଗାଁ ର ଘରେ ଘରେ କର୍ମ ନିଯୁକ୍ତ ନାରୀ । ସୀମା ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ସାହେବାଣି  ହେଇଗଲାଣି । ସେ ଯେବେବି ଗାଁକୁ  ଆସେ ସାଇକେଲ କୁ ଦେଖି ମନେପକାଏ ବାପାଙ୍କ ସହ ବିତେଇ ଥିବା ଅଭୁଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ।