ଉତ୍ତର ଦେବ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ଯନ୍ତ୍ର ପରି ଅକ୍ଳାନ୍ତ ମେହନତ କରି ଶ୍ରମିକ ଓ 

କୃଷକ ଭୋକରେ ରୁହେ 

ମୁଣ୍ଡର ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି ସେ ନିଜ କପାଳ

କୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଥାଏ ।

ଶୋଷକ ଯିଏ, ସେ ବଡ ସ୍ୱରରେ, ବିଶ୍ଵାସେ 

ମିଳ‌ଇ ହରି କହିଣ ଥାଏ, 

ଶେଷିତକୁ ଶୋଷକ, ମାନିଲେ ଈଶ୍ଵର, ତର୍କେ 

ବହୁ ଦୂର, ବୁଝାଇ କହେ ।

ଶ୍ରମିକ ଓ କୃଷକ ଏକତା ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ 

ଶୋଷକର ବାଣୀ ରହି ଅଛି

କପାଳ ଲିଖନ କେ କରିବ ଆନ, ମାତ୍ର କିଛି 

ଶବ୍ଦାବଳୀକୁ ଶୁଣି ଆସିଛି ।

କିନ୍ତୁ ଇତିହାସ, ପୁରାଣ, ଶାସ୍ତ୍ରରୁ ପଢିଛେ 

ଶୋଷିତ କେବେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିନି,

ହୋଇଥାଏ ପାରେ କିଛି କ୍ଷଣ ପଥର, କେବେ 

ଧକ୍କା ଖାଇ ବି ସେ ଝଡିନି ।

ସତ ଓ ମିଛ,ପାପ ଓ ପୂଣ୍ଯ, ଦୁଃଖ ଓ ସୁଖ, 

କଥା ସବୁ ନୂହଁଇ ବିକିବାର,

କୌଣସି ହାଟରେ ମିଳେନି, ଏ ସବୁ ଗଢା 

ବିଶ୍ଵାସ ଓ ବ୍ୟବହାର ମଧ୍ୟର ।

କିଛି ମଣିଷ ପୋତିଥାନ୍ତି ଛତାଟିଏ, କିନ୍ତୁ 

ପକାଇ ପାରିନ୍ତିନି ତ କମ୍ବଳ

ଆଶା ବୈତରଣୀ ଭସାଇ ଦିଅନ୍ତି, ହେଲେ 

ନଥାଉ ତାଙ୍କ ପାଶେ ସମ୍ବଳ ।

ସପନ ଦେଖାଇ, କିଛି ନଭୁଲି ବି, ସବୁ ଭୁଲି

ଯିବା, ନୀତି ହୁଏ ଆଜିର 

ଟିକିନିଖି ସବୁ ,ମନେ ସାଇତିବା, ନୀତି ଯାହା 

ଦିନେ ଥିଲା କିନ୍ତୁ କାଲିର ।

ସଂସାର ହାଟରେ‌ କିଣା ବିକା ଚାଲେ ନିତି ଦିନ 

ବିଶ୍ଵାସ ରୂପକ ପରିବାଟି, 

ହାଟରେ ଅନାଦର ଭାବାର୍ଥର ପ୍ରତିଦାନେ ହୁଏ 

କାରବାର ସେ ପରିବାଟି ।

ମେହନତୀ ମଣିଷଙ୍କ ମୁହଁରୁ, ତାଙ୍କ ହସଟିକୁ 

ନେଲା ପରେ ଛଡେଇ,

ଭାବନ୍ତି ଭଲରେ ଥିବେ, ସେମାନଙ୍କୁ ହସିବାର 

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ, ହସନ୍ତି ନାହିଁ ।

ବିଶ୍ଵାସର କ୍ୟାମେରାରେ ଓ କାଗଜ ପତ୍ରରେ 

ଫଟ ଉଠାରେ ରହି ଅଛି,

ଚାପି ରଖି ହୃଦୟରେ କୋହ ଦୁଃଖର ବୋଝ 

ବୋହି ଶୋଷିତ ଚାଲୁଛି ।

ସମୟର ଗତି ଚାଲେ, କଷଣ ସରେନା, 

ଏହା ପରା ଜୀବନ ପରୀକ୍ଷା 

ସ୍ଵାଦରେ ସପନର ମିଠା ଲାଗିବ କି ନା ?, 

ସେ ଉତ୍ତର ଦେବ ତ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ।