ଉତ୍କଳ ପ୍ରଦୀପ

ସୁଜଳା ସୁଫଳା ଉତ୍କଳ ମାଆର

ଅମୃତମୟ ସନ୍ତାନ

ତ୍ୟାଗ କରି ସ୍ୱାର୍ଥ ହୁଅ ଏକଜୁଟ

ରଖିବାକୁ ମାଆ ମାନ ।

ଭୁଲିଯାଇଛ କି ଅତୀତ ଗୌରବ

ବାପା ଦାଦିଙ୍କର କିର୍ତ୍ତୀ

ରଣାଙ୍ଗନେ ସଦା ହେଉଥିଲେ ଉଭା

ମନୁ ତେଜିକରି ଭୀତି ।

ନଥିଲା ବନ୍ଧୁକ ନଥିଲା ବି ତୋପ

ତରବାରୀ କରେ ଧରି

ଶତ୍ରୁକୁ ବିନାଶ କରୁଥିଲେ ବୋଲି

ବୀର ରୂପେ ପଡେ ହୁରି ।

କର୍ମରେ ବିଶ୍ୱାସ ମନରେ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ

ସେବା ମନୋଭାବ ହୃଦେ

ଭ୍ରାତୃଭାଵ ଡୋରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ସର୍ବେ

ଚଳୁଥିଲେ ମହାନନ୍ଦେ ।

ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା,ପ୍ରେମ ଅବା ଭକ୍ତିରସ

ପ୍ରାଣେ କରିଥିଲା ଘର

ଛଳନା କପଟ କିବା ଅହଂକାର

ନଥିଲା ମନରେ କା'ର ।

ପବିତ୍ର ଭୂମିର ପବିତ୍ରତା ଆଜି

ହୋଇଲାଣି ନଷ୍ଟଭ୍ରଷ୍ଟ

ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ହୋଇଲାଣି ଲୁପ୍ତ

ଭୋଗୁଅଛି ମାଆ କଷ୍ଟ ।

ଅନ୍ୟାୟ,ଅନୀତି,ଚୋରି,ଡକାୟତି

ବଳାତ୍କାର ଭଳି ପାପ

ବିବେକକୁ ତୁମ୍ଭ କରିଲାଣି ଗ୍ରାସ

ନାହିଁ ମନେ ପଶ୍ଚାତାପ ।

ଜାଗିଉଠ ସର୍ବେ ଉତ୍କଳ ପ୍ରଦୀପ

ଅନ୍ଧକାର କର ନାଶ

ଜାତିପ୍ରୀତି ବହ୍ନି ଜଳିଉଠୁ ମନେ

ମାଆ ହିତେ ଦିଅ ଝାସ ।

ହସିବ ଉତ୍କଳ ହସିବେ ଜନତା

ରହିବ ମାଆର ଟେକ

ନଥିବ ଅଭାବ ଶୋଷଣ କଷଣ

ନଥିବ କିଞ୍ଚିତ ଦୁଃଖ ।