ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ମଧୁସୂଦନ

ଗଉରବ ତୁମେ ଏ ଜାତିର

ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ବରପୁତ୍ର

ମାଆର ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଦେଇ

ଓଠେ ଭରି ଦେଲ ନୂଆ ସ୍ୱର ।

ହଜିଯାଇଥିଲା ପରିଚୟପରିଚୟ

ଛନ୍ଦ ହରା ଥିଲା ତାଳ ଲୟ

ମାଟିର ଛାତିରେ ତାତିର ଡହକ

ଜାତି ହୋଇଥିଲା ଅସହାୟ ।

ଉତ୍କଳ କଳିଙ୍ଗ ବିକଳାଙ୍ଗ

ମଉଳା ଫୁଲର ଫିକା ରଙ୍ଗ

ଯୁଗ ଯୁଗର ଏ ଆମ ମିଠା ଭାଷା

ପଡୋଶୀ କରିଲେ ଦହଗଞ୍ଜ ।

ସତ୍ୟଭାମାପୁର ମଫସଲ

ସେ ଗାଁଆକୁ ତୁମେ ଧନ୍ୟ କଲ

ସାତ ଦରିଆର ସେପାରିକୁ ଯାଇ

ତୁମେ ପରା ବାରିଷ୍ଟର ହେଲ ।

ଆଇନକୁ ସିନା ପେଶା କଲ

ଭାଷା ପାଇଁ ତୁମେ ଲଢୁଥିଲ

ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଉତ୍କଳ ଗଠନ ପାଇଁକି

ତୁମେ ମୂଳଦୁଆ ଦେଇଥିଲ ।

ଗଢିଲ ଉତ୍କଳ ସମ୍ମିଳନୀ

ସ୍ବତନ୍ତ୍ରତା ପାଇଁ ଦେଲ ଧ୍ବନି

ମାଆ ପଣତରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିବାକୁ

ଖୋଜିଲ ସବୁଠି ମାଆ କାନି ।

ଜାତି ଇତିହାସ ନିରିଝର

ପାଇବାକୁ ଅମୃତର ଧାର

କୋଟି ଓଡିଆଙ୍କ ପ୍ରାଣରେ ଭରିଲ

ନବିନ ଉଷାର ନୂଆ ମନ୍ତ୍ର ।

ମାଆ କାନ୍ଦୁଥିଲା କଇଁ କଇଁ

ରୂପ ଭେକ ହତଶିରି ହୋଇ

ସେ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଦେବା ପାଇଁ

ଯୁଝିଥିଲ ମନ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ।

ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ଉଠାଇଲ

ଜାତି ପ୍ରେମ ବହ୍ନି ଜଳାଇଲ

ଉଠରେ ଉଠରେ ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନ

କାନେକାନେ ତୁମେ କହିଗଲ ।

ତୁମ ଲାଗି ଆଜି ଏଇ ଜାତି

ଗରବ କରେ ଫୁଲାଇ ଛାତି

ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଓଡ଼ିଶା ସାସ୍ତ୍ରିୟ ତା ଭାଷା

ଜଗତ ଗାଉଛି ତାର ଖ୍ୟାତି ।

ଆମ ଚାରୁକଳା କାରୁକଳା

ଦିନୁଦିନ ମରି ଯାଉଥିଲା

ତୁମ ଲାଗି ତାର ସବୁଠି ଆଦର

ବିଶ୍ବ ଦରବାରେ ବଢିଗଲା ।

ପାରିବୁନି ସୁଝି ତୁମ ଋଣ

ଥିବାଯାଏ ଆମ ଏଇ ପ୍ରାଣ

ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ହେ ମଧୁସୂଦନ

ପ୍ରଣତି ଚରଣେ ବାରେ ଘେନ ।