ତାଳ ଗଛେ ବାନ୍ଧେ ବସା

ମଣିଷ

ବ୍ୟସ୍ତ 

ବିବ୍ରତର କଣ୍ଢେଇ;

ସ୍ୱାର୍ଥପର 

ନିଜ ସୀମିତ ପୃଥିବୀ

ତେଲ ଲୁଣ ଚିନ୍ତା

ଆର ପାରେ ଅପେକ୍ଷା କରେ ଏକ ନଈ।

ଅଭିମାନିନୀ

ଅତି ଆପଣା ହୃଦୟ ପାଖେ;

କହି ପାରେନି

କିଛି ଅବ୍ୟକ୍ତ

ଡେଣା କଟା ପ୍ରଜାପତି

ନିଇତି ଉଡେ କିନ୍ତୁ ଝରକା ସେପାଖେ।

ସମୟ 

ନିଷ୍ଠୁର

ବୁଝେନାହିଁ

ମନ କି ମାନ;

ବହଳେ ଅନ୍ଧାର

ଦରନିଦ ସ୍ୱପ୍ନ

ବିଳାପେ  ନିଃଶବ୍ଦେ 

ଅଣ୍ଡାଳେ ଜଣେ ନିହାତି ଆପଣା ପଣ।।

ଅଂକେଇ

ବଙ୍କେଇ

ଘନ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟେ

ପଡିଛି କେଜାଣି କୁଆଡକୁ ରାସ୍ତା;

ଚାଳିବାରେ

ଖୁସି କମ୍ ବେଶୀ

ଗହୀର ବିଲର ସ୍ଵନ କରେ ଆକ୍ତାମାକ୍ତା।

ତେବେ ବି ବାଇଆ

ଆଶାରେ 

ତାଳ ଗଛେ ବାନ୍ଧେ ବସା;

ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଉସକାନ୍ତି

ମୋହ ହାତ ଛନ୍ଦେ 

ବେକ ଚାରିପଡ଼େ

ଗାରେଇ ହୋଇଯାଏ

ଭେକ ଭୋକ ଭୁଗୋଳର ନକ୍ସା।