ସଉତୁଣୀ

ନବବଧୂ ସାଜି ଆସିଲି ଯେବେ ମୁଁ,

ମୁଣ୍ଡେ ଦେଇଥିଲି ନାଲି ଓଢଣୀ,

ମନେ ଅଛି ମୋର କହିଥିଲ ମୋତେ,

ମୁଁ ଅଟେ ତୁମର ସାଧବ ରାଣୀ ।

ତୁମରି ଆଖିରେ ଦୁନିଆଁ ଦେଖି୍ଲି,

ତୁମେ ହେଇଗଲ ମୋର ଦୁନିଆଁ,

ପାଖ ମୋର ତୁମେ ଛାଡୁ ତ ନ ଥିଲ,

କହିଲ କରିଛି ମୁଁ କିମିଆ ।

ଚାହୁଁଚାହୁଁ କେତେ ଦିନ ସରିଗଲା,

ପାହିଗଲା କେତେ ଅଭୁଲା ରାତି,

ଆଜି କାହିଁ ପ୍ରୀୟେ ବହୁ କଷ୍ଟ ଦିଏ,

ଅବାଞ୍ଛିତ ତୁମ ମଉଳା ପ୍ରୀତି ।

ମୋ ଠାରୁ କଅଣ ଏତେ ଯେ ସୁନ୍ଦରୀ,

ତୁମ ସାହିତ୍ୟ ଓ ଶବ୍ଦର ଧାରା,

ଭୂଲି କି ଗଲ ମୋ ଭୃକୁଞ୍ଚନେ,

ଝଲସନ୍ତି ମୋତି ମାଣିକ ହୀରା ।

ପାଖରେ ଥାଇବି ଜଣାଇ ପାରେନା,

ମନେ ଅଙ୍କୁରିତ ଯେତେ ଯାତନା,

ଇଛ୍ଛା ନ ଥିଲେ ବି ମନ ମୋର ହୁଏ,

ସାହିତ୍ୟକୁ କରିବାକୁ ଭର୍ଝନା ।

ତୁମ ଏ ଭାବନା ନୁହଁକି ଲାଞ୍ଛନା,

ନିଜକୁ ବୁଝେଇ ବୁଝି ପାରୁନି,

କେମିତି ସହିବି ନିଶ୍ଚୟ କହିବି,

ସାହିତ୍ୟ ଅଟଇ ମୋ ସଉତୁଣୀ।