ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶୂନ୍ୟତାରେ

ନିଜକୁ ଖଞ୍ଜି ସାରିବା ବେଳକୁ ମୁଁ

ଗୋଟେ ଅର୍ଦ୍ଧ ରାତ୍ରିର ନିରବତା ।

ଅଥଚ ତୁମେ ପୁର୍ବବତ ନିଶ୍ଚପ(nischup) ଛିଡା ହେଇ ଥିବା ବତୀଖୁଣ୍ଟ ।

ଭୋର ବେଳା ହାତ ଛାଡେ ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗେ

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଶୋଇଥାଅ ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ,

ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ବିଶ୍ୱାସକୁ

ଯୋଡ଼ା ଯୋଡି କରି ଚାଦର ଭଳି

ଘୋଡେଇ ହେଇଥାଅ,କେବଳ

ମୁଁହଟି ଦିଶୁଥାଏ

ଠିକ୍ ବାକ୍ୟ ମଝିର କମା ଭଳି ।

କେତେଆଉ ବଞ୍ଚିହବ ଯେ

ତୁମ ଅବିଶ୍ୱାସର ମୋହ ରେ ?

ତୁମ ତୀକ୍ଷ୍ନ ସ୍ୱରକୁ କେତେ ବା ଆଉ ବରଦାସ୍ତ କରି ହବ !

ତୁମର ସବୁଯାକ ଶୁନ୍ୟତାକୁ

ନିଜ ଉପରେ ଛିଞ୍ଚି ସାରିବା ପରେ

ବି ବାକି ଥାଏ କିଛି ଚପଳତା,

କିଛି ଅସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟର କିରଣ ।

ସେତିକି ବି ଯଥେଷ୍ଟ

ନିଜପାଇଁ ଗଢିବାକୁ ଗୋଟେ ରଙ୍ଗିନ ଆକାଶ ।।