ନିଜସହ ରମଣ ର ବେଳ

ନିଜ ପରି କାହାକୁ ଭେଟିବାର

ସମୁଦ୍ରେ ଈଛା ନେଇ

ନିଜକୁ ପିଠି କରି ତିଆରି ଥିଲି

ବଳୟ ଟିଏ ଏକାନ୍ତ ରେ ।

ଆଲିଙ୍ଗନ ରେ ହଜିବା ବେଳେ 

ଋତୁମତୀ ର ଦିହ କୁ ନିବିଡ଼ତା ରେ

ବାନ୍ଧି ରଖିଥିଲି ଛାତିରେ ।

କିଛି ବାସ୍ନା ଚହଟି ଥିଲା,

ମହକି ଥିଲା ସବୁଠି ।

ଗୋଟାଏ ସଞ୍ଜ ବି ଅୟୁତ 

ଆୟୁଷ ନେଇ ଗୋଟେଇ ଥିଲା

ଯେତେସବୁ ବାକିଆ ପାଉଣା ।

ସାରା ଦିହ ଫୁଙ୍ଗୁଳା !

ଲସର ପସର ପାପୁଲିଏ ଲାଜ କୁ

ଦେହରେ ଛାଉଣୀ କରି ସାରିବା

ବେଳକୁ କାକସ୍ନାନ ର ସମୟ ,

ସ୍ୱପ୍ନଭଙ୍ଗ ର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ।

ନିଜକୁ ପୋଛି ପାଛି ନିଜ ଭିତରେ

ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ ରେ ଥାପି ଫେରି ପଡିଲି ତ

ଭୃଲତା ମଝିରେ 

ଠୋପାଏ ସିନ୍ଦୁର ଭଳି ଝଟକୁଥିଲା

ସୂର୍ଯ୍ୟ ।ନିଜ ସହ ଏକ

ଚମତ୍କାର ରମଣ ପରେ

ସବୁକିଛି ସ୍ଥିର,ପୂର୍ଣ୍ଣତା ର ଫୁଲପକା

ବିଛଣା ଚାଦର ଟେ ଭିଡି ଧରିଥିଲା

ସବୁଯାକ ଦିହ   ।।