ଆତ୍ମସ୍ଥ

ଏକଲା ପଣର ନୀରବତାରେ

ଜିଉଁଥିବା ମଣିଷଟିଏ

ଆହା କେତେ ଭଲ 

ଠିକ୍ ଈଶ୍ୱର ଭଳି ।

ଈଛା ଥାଏ ନାଁ ଆଗ୍ରହ,

ଶିହରଣ କି ସମ୍ମୋହନ ବି ନଥାଏ 

କେବଳ ବସିଥାଏ କେଉଁ ଗୋଟେ

ଆଦିମ କ୍ଷୁଧାରେ..... ଯାହା 

ଅନବରତ ବଢୁଥାଏ ।

ଈଶ୍ୱର ମଣିଷ ହସେ ଆଉ ହସେନି ବି

କାନ୍ଦେ ଆଉ କାନ୍ଦେନି ବି ,

କେବଳ ଶୂନ୍ୟ ବିବର୍ତ୍ତନରେ

ଝୁମୁ ଥାଏ ।

ଜମା ବିବ୍ରତ ହୁଏନି ,କାକୁସ୍ଥ

ତ ଆଦୌ ନୁହେଁ ।

ନିର୍ଘାତ ନିଦାଘ ହେଉ ବା ଝରା ଶ୍ରାବଣ

ତାର ବା କି'ଯାଏ ?

ସେ ବଞ୍ଚୁଥାଏ ଏକା ଏକା

ନିଜ ସହ ବିଦ୍ରୋହରେ,ରମଣରେ 

ଆଉ ନିବିଡ଼ ପ୍ରେମରେ ।