ସଂରକ୍ଷଣ

ସାଧାରଣ ନୁହେଁ ଅସାଧାରଣ ମୋ ବଂଶ ଜାତି ପରିଚୟ 

ଏତେ ସୁବିଶାଳ ବିଶ୍ଵ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ନାହିଁ ମୋ କେହି ସହାୟ ।

ବାଲ୍ୟରେ ସେନେହ ଯୌବନରେ ପ୍ରେମ ସଂଘର୍ଷରେ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି 

ଦେଇନାହିଁ କେଉଁ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ଢାଳି ମମତାର ପ୍ରୀତି ।। 1 ।।

ଜନମ ବେଳରୁ ଦେଖିନି ଜୀବନେ ଧନ ସମ୍ପଦ ପ୍ରାଚୂର୍ଯ୍ୟ 

ବୁଝିଛି ଜୀବନେ ଏକ ମାତ୍ର ପ୍ରାପ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ, ବସ୍ତ୍ର, ବାସଗୃହ ।

ସପନ ମୋପାଇଁ ମାଆର ପଣତ ସପନ ପୀତାଙ୍କ କୋଳ 

ଦୁର୍ଲଭ ମୋପାଇଁ ଭଗିନୀର ସ୍ନେହ ଗାଁ ସାଙ୍ଗସାଥୀ ଖେଳ ।।2।।

କେଉଁ ମାଆ ଯଦି ଶୋଇଥିବ ଶେଯେ ନନ୍ଦନ କୋଳେ ଜାବୁଡ଼ି

ସେହି ରୂପ ଦେଖି କେତେଯେ କାନ୍ଦିଛି ନୟନୁ ଅଶ୍ରୁ ନିଗାଡ଼ି ।

ଅବା କେଉଁ ପୁଅ ବାପର ପିଠିରେ ଘୋଡାର ସବାର ଦେଖି

ଭିଜେଇ ଦେଇଛି କାନ୍ଧର ଗାମୁଛା ଆଖି ଲୁହ ପୋଛିପୋଛି ।। ୩।।

କେଉଁ ଜନନୀର ପବିତ୍ର ଜଠରୁ କେଉଁ ବେଳା ଲଗ୍ନେ ଜନ୍ମ

ଜ୍ଞାତ ନାହିଁ ମୋତେ ଏଧରାପୃଷ୍ଠରେ କେଉଁଠି ମୋ ଜନ୍ମସ୍ଥାନ ।

ଅବା ଜାଣିନାହିଁ ଜନମ ନେଇଛି ଘେନି କାହାର ଔରସ

ଖୋଜି ପାଇନାହିଁ ମଥା ଗୁଞ୍ଜିବାକୁ ପିତୃପୁରୁଷର ବାସ ।।୪।।

ସ୍ମରଣରେ ନାହିଁ କେମିତି କଟିଛି ଅସହାୟ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥା

ଆବିଷ୍କାର କଲି ଜୀବନ ଶୈଶବେ ସାଜି ଆଶ୍ରମ ବାସିନ୍ଦା ।

ଜନ୍ମ ଅବାଞ୍ଛିତ କଦର୍ଯ୍ୟ ଅତୀତ ଅଯତ୍ନ କୈଶୋର ମୋର

ସୁମିଷ୍ଟ ଭୋଜନ ସୁରୁଚି ବସନ ଶାନ୍ତି ସପ୍ନ ଜୀବନର ।।୫।।

ସୀମିତ ମୋପାଇଁ ସୂର୍ଯ୍ୟର କିରଣ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଶୀତଳତା

ସୀମିତ ଗାଁର ନଈ ବାଲିଖେଳ ବୁଢ଼ୀ ଅସୁରୁଣୀ କଥା ।

ସକାଳ ସଂଜରୁ ନାହିଁ ନାହିଁରେ ମୋ ସ୍ମୃତି ରହିଛି ସାଇତା

ଆଶ୍ରମ ପ୍ରାଚୀର ଭିତରେ ସୀମିତ ମୋ ଜୀବନ ସ୍ଵାଧୀନତା ।। ୬।।

ନିଷିଦ୍ଧ ମୋପାଇଁ ନଗ୍ର ଜନପଦ ନିଷିଦ୍ଧ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ

ନିଷିଦ୍ଧ ସମାଜ ଧର୍ମ ପରମ୍ପରା ସତେବା ଜନ୍ମୁ ଅଛବ ।

କେଉଁଠି ହଜେଇ ଦେଇଛି ଜୀବନେ ଆତ୍ମ ସ୍ୱାଭିମାନ ମୋର 

କାହିଁକି ସମାଜ ଛଡେଇ ନେଇଛି ବଂଚିବାର ଅଧିକାର ।।୭।।

କାହିଁ ମୋର ଶିକ୍ଷା ସାମାଜିକ ଅବା ମାନବିକ ଅଧିକାର

କିଏସେ ମୋ ହାତେ ଥୋଇଦେବ ଆଣି ସମତାର ଅଧିକାର ।

ଆଜନ୍ମୁ ସମାଜ ରଖିଛି ମୋ ହିତେ ଖାଦ୍ୟ ନିରାପତ୍ତା ମୋର

ଅପପୁଷ୍ଟି ସାଥେ ଲଢ଼ି ମୁ ଜାଣିଛି ଜୀବନକୁ ଜିଇଁବାର ।।୮।।

ଜନମ ବେଳାରୁ ଅଭାବ ବୋଧର ଶରଶଯ୍ୟାପରେ ଶୋଇ 

ଦେଖିଛି ମାଡ଼ି ଚାଲିବାକୁ ବାଲ୍ୟ କୈଶୋରକୁ ଡେଇଁ ।

ଆଦ୍ୟ ଯୌବନରେ ଡେଇଁଲି ମୁଁ ଯେବେ ଆଶ୍ରମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରେଖା

ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲା କଷ୍ଟଲବ୍ଧ ଜ୍ଞାନେ ଖୋଜି ଜୀବନ ଜୀବିକା ।।୯।।

ସୀମିତ ଜ୍ଞାନେ ମୋ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ସିଢି ପରେ ସିଢି ଚଢ଼ି

କୁନି ଶିଶୁ ଭଳି ଖସି ଯାଏ ଗୋଡ଼ ପଡେ ମୁଁ ତଳେ କଚାଡ଼ି ।

ଅଭାବବୋଧର ତତଲା ବାଲିରେ ମରୁଥାଏ ସଢ଼ି ସଢ଼ି

 ତଥାପି ଚାଲେ ମୁଁ ସଂଘର୍ଷ ନିଆଁରେ ଜୀବନ ଦେବାକୁ ଗଢି।।୧୦।।

ଜୀବିକାର୍ଜନର ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ କମିଯାଉଛି ସାମର୍ଥ୍ୟ

 କମିଯାଏ ଶିକ୍ଷା, ପ୍ରେରଣା, ଉତ୍ସାହ ବାଧକ ସାଜୁଛି ଅର୍ଥ ।

ମାଆର ସେନେହ ବାପାର ପ୍ରେରଣା ନାହିଁ ଗୁରୁଦେବ ଜ୍ଞାନ

ନାହିଁ ନାହିଁର ଏ ଜୀବନେ କେମିତି କରିବି ଜୀବିକାର୍ଜନ ।। ୧୧।।

ବିଶାଳ ଧରାରେ କେମିତି ଅର୍ଜବି ପରିଚୟଟିଏ ମୋର

କେମିତି ଅର୍ଜିବି ସ୍ୱାଭିମାନ ସାଥେ ଦାନା କନା ଜୀବନର ।

ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ, ଧନୀ, ଜ୍ଞାନୀ ଆଉ ମାନୀ କେତେ ବଡଘର ସୂତ

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ପଦାଘାତ ଖାଇ ଲଭିଛି ଶେଷ ପରାସ୍ତ ।।୧୨।।

ମୁଁ ଅବା ଅନାଥ ନାହିଁ ମୋର ନାଥ ନାହିଁ ସହାୟତା ହାତ 

କୁହ ଖାଲି ଥରେ ଯିବା ଅସ୍ତ୍ର ଘେନି ଲଢ଼ିବି ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧ ।

ସବୁଜ ଯୌବନ ସଂଘର୍ଷ ବେଳାରେ ପିଠି ଥାପୁଡ଼ାଇ ମୋର

ପାରି ହେବାପାଇଁ ମାଗୁଛି ପ୍ରେରଣା ବୈତରଣୀ ଜୀବନର ।। ୧୩।।

କେତେ ରାଜନେତା, ସୈନିକ, ପଛୁଆ,ଆଦିବାସୀ, ହରିଜନ,

ସଂଖ୍ୟାଲଘୁ, ନାରୀ ଜାତି ପ୍ରୋଚ୍ଛାହନେ ରଖିଅଛ ସଂରକ୍ଷଣ ।

ସେମାନଙ୍କ ମେଳେ ଯୋଡିଦିଅ ମୋର ଅବାଞ୍ଛିତ ଜାତି ନାଆଁ

ମାଗୁଛି ମୋ ଜାତି ସହାୟତା ହାତ ଯାର କେହି ନାହିଁ ସାହା ।।୧୪।।

କେତେ ବଡ ଘର ଯୁବକ ଯୁବତୀ ଘେନି ଜାତି ସଂରକ୍ଷଣ 

ମିଥ୍ୟା ସତ୍ୟପାଠ ଦେଇ ଗଢିଛନ୍ତି କେଡେ ସୁନ୍ଦର ଜୀବନ ।

ସମାଜ ଗଢ଼ଣେ ରଥି ମହାରଥି ନହେଲେ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ହେବି

ଆବଶ୍ୟକ ହେଲେ ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ ପରାଣ ସମର୍ପି ଦେବି ।।୧୫।।

ଦେବିନି ସୁଯୋଗ ନଷ୍ଟ ହେବାକୁ ମୋ ମାଟି ମାଆ ସ୍ୱାଭିମାନ 

ଜାତି ହିତ ଲାଗି ଅନାଥ ଯୁବକ କରୁଅଛି ନିବେଦନ ।

ଜୀବନେ ପାଇନି ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ, ତ୍ୟାଗ,ପାଇଛି ଖାଲି କଷଣ

ମୋ ଜାତି ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର ଅର୍ଥେ ଦିଅ ମୋତେ ସଂରକ୍ଷଣ ।।୧୬।।