ସ୍ମୃତି

ସ୍ମୃତି ଅଣଲେଉଟା ପୃଷ୍ଠାର ପ୍ରତିଛବି

ମନରେ ଦୁଃଖ ଆସେ ପୁରୁଣା କଥାକୁ ଭାବି ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ରୂପା ଜହ୍ନ

ଝଲସୁ ଥାଏ ରାତି ଦିନ ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ଅସଜଡା ପ୍ରେମ

କେବେ ସେ ମିଳିବନି 

ମରୀଚିକା ତା ନାମ

ସ୍ମୃତି ଏକ ଉଛୁଳା ନଈ ତୁଠ

ସେ ଛୋଟ ହଉ ଅବା ବଡ଼

ଭଉଁରି କରିବ ନିଚେ ସେତ ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ସନ୍ଧ୍ୟା ତାରା

ଦୂରେଇ ଯାଏ ସେ 

ହୁଏ ଯେବେ ଖରା ।

ସ୍ମୃତି ଏକ କାରାଗାର 

ବନ୍ଦୀ ହେବା ଶ୍ରେୟ ମୋର 

ଆଜୀବନ ସଜା କାଟି 

ମରୁଥିବି ମୁଁ ନିତି ।

ପ୍ରେମର ସେଇ କିଞ୍ଚିତ ସ୍ମୃତି 

ମନେ ଆସଇ ଯେବେ ଭାସି

ଖିଆଲି ମନର ମାନସ ପଟରେ 

ହସ, ଲୁହକୁ ନିଏ ସେ ଶୋଷି ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ଇତିହାସ 

ପୁରୁଣା ପୃଷ୍ଠା ହୋଇଛି ଶେଷ

ତଥାପି ତାକୁ ଦେଖିବାକୁ 

ହେଉନି ସାହସ ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ପଶା କାଠି

ଖେଳିବାକୁ ଲାଗେ ଖୁସି 

ହାରିଲା ବେଳେ

ମନ ଯେମିତି ହୋଇଯାଏ ଦୁଃଖୀ ।

ସ୍ମୃତି ଏକ ଅଫେରା ଅତିଥି 

କେବେ ହେବନି ତୋ ସାଥୀ 

ଦୂର ଦିଗବଳୟକୁ ଚାହିଁ

ପାହିଯିବ ତୋ ରାତି ।

ସବୁଜିମା ଭରା 

ସବୁଜ କୋଠରୀ

ପୃଥିବୀ ରହିଛି ଶାନ୍ତ ।

ସ୍ମୃତିକୁ ଆଦରି ବସିଅଛି ସେହି

ହୋଇଅଛି ସେ ସ୍ତବ୍ଧ ।

ଯେବେ ହୁଏ 

ଗୋଟିଏ ଯୁଗର ଅନ୍ତ

ସେ ସବୁ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୁଏ 

ହୋଇ ଏକ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ସେହି ଗ୍ରନ୍ଥର

ପ୍ରତ୍ୟେକ ପୃଷ୍ଠା ହିଁ 

ସ୍ମୃତିକୁ ଦିଏ

ମନେ ପକାଇ ।

ଝରିଯାଏ ଲୁହ 

ଦେଇ ମନେ କୋହ 

ସ୍ମୃତିର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପୃଷ୍ଠା ହିଁ

ମନେ ଭରିଦିଏ ମୋହ ।

ଉଜାଗର ସେ ରାତି 

ମନେ ଭରିଦିଏ ତାତି

ଦିନଯାକ କଥା ସବୁ 

ସରିଯାଏ ରାତାରାତି ।

ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାକଳି 

ମନେ ଦିଏ ଉନ୍ମାଦ ଭରି

ଅଣ ଲେଉଟା ସ୍ମୃତି

ମନେ ଦିଏ ଦୁଃଖ ଖାଲି ।

ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ 

କେବେ ସେ ଫେରେନା

ଆସିଥାଏ ପୁଣି ଥରେ 

ହୋଇ ଏକ ବାହାନା ।