ସ୍ମୃତି

ତୁମେ ଫିଙ୍ଗିଥିବା ପଥରକୁ ନେଇ

                     ତୋଳିଛି କେତେ ମୁଁ ନଅର

ବଞ୍ଚିବାର କଳା ଶିଖିଛି ବୋଲି ତ

                   ଆଜି ବଞ୍ଚିଛି ପିଇକି ଜହର!!

ସାଗର ବେଳାରେ ଗଢିଥିଲେ

                     ଦୁହେଁ ସପନର ବାଲିଘର

ନିଜ ହାତେ ତୁମେ ଭାଙ୍ଗିଦେଇ

                ତାକୁ ମୋତେ କରିଦେଲ ପର!!

ମୋତେ ପର କରିବାରେ

                        ଦୁଃଖ ନାହିଁ ତିଳେ ମୋର

ତୁମ ଚଲାପଥେ ଫୁଟିଉଠୁ ପଦ୍ମ

                       ଭାଳୁଥାଏ ମୁହିଁ ନିରନ୍ତର!!

ଅତୀତର କଥା ଯେ ତୁମର

                    ହେବଣି ପାଶୋର ଏବେ

ତୁମ ସ୍ମୃତି ସବୁ ଆଜିବି

                 ସାଇତା ହୋଇଛି ମୋ ହୃଦେ!!

ହୃଦୟ ମୋହର ତୁମ ସ୍ମୃତିରାଜିର

                      ଅଲୋଡ଼ା ଗୋଦାମ ଘର

ତୁମ ଆଗୋଚରେ ଝରାଉଥାଏ

                    ସେ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଲୁହଧାର!!

ଯଦି ଥରେ କେବେ ଚାହିଁବ

                 ପଛକୁ ସମୟର ଚକାପଥେ

ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିବ ତୁମ ପ୍ରତିବିମ୍ବ

         ଅଙ୍କିତ ମୋ ସାମ୍ରାଜ୍ଯର ଚଉଦିଗେ!!

ଦିନ ବିତିଯାଏ ସ୍ମୃତି ହଜିଯାଏ

                 ଏଇତ ବେଭାର ଦୁନିଆର

ମାତ୍ର ତୁମ ସ୍ମୃତରାଜି ଚିର ଅମର

           ମୁହିଁ ଯେ ତୁମ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରବର!!