ସମ୍ମୋହନ

ପାଦ ଚାଲେ ଆଗ ପଛ ହେଇ 

ଅହଂକାର କୁ ବନ୍ଦୀ କରି 

ନାହିଁ ସେଠି ସ୍ୱାର୍ଥର ଯୁଦ୍ଧ 

ପ୍ରେମରେ ଆବଦ୍ଧ....., 

କିଏ ସେ ଯାଦୁଗର !

କଲା ସମ୍ମୋହନ, ବାନ୍ଧିଦେଲା ସମନ୍ୱୟର ବେଢି....... ||

ଇଛା କୁ ବାନ୍ଧି କାହାର ଡୋରୀରେ !

ଆଦେଶ ନିର୍ଦେଶ ରେ ପାଣି ନିଗାଡ଼

ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥର କଠୋର ଛାତିରୁ, 

ତୁମେ ସମ୍ମୋହିତ, ନିସ୍ତେଜ 

ସିଂହାସନ କୁ ଜାବୁଡି ଧରିଥିବା ରାଜାଙ୍କର !

ଆଲୁଅ ବି ପ୍ରକାଶ ଜାହିର କରେ ଅନ୍ଧାର ସମ୍ମୋହନରେ.......... ||

ଦୂର ଆକାଶ ରୁ ମେଘ ଖଣ୍ଡ ପିଟି ହୁଏ 

ପର୍ବତର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଥିର ଚୂଡ଼ା ରେ 

ସମ୍ମୋହିତ ହୁଏ ବର୍ଷା ଛୁଇଁ ଯାଏ ମାଟିର ଦେହ !

କିଏ ଡାକେ? କାହା ଅନୁରୋଧ? 

ନିଜ ପଥ ବଦଳେଇ ଚୁମେ ପୃଥିବୀର ବକ୍ଷ 

ନଦୀ ବି ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ବୋହି ଯାଏ ସମୁଦ୍ରର ସମ୍ମୋହନରେ......... ||

ତମେ କୁହ ଅଶ୍ରୁ କୁ ମୁଁ ସମ୍ମୋହିତ କରିଛି!

ସେ ତ ଦୁଃଖ ରେ ସମ୍ମୋହିତ ଝରେ ଓଠ ଛୁଇଁ 

ତମେ ହରେଇଦିଅ ନିଜସ୍ୱ ଚେତନାର ଭାଗିଦାର 

ଫୁଲ ଫୁଟି ହସି ଉଠେ ଯେବେ ପ୍ରେମ କରେ ମୋହିତ !

କାହାକୁ ଦେବ ଦୋଷ? ସମୟ କୁ !

ସମୟ ବି ସମ୍ମୋହିତ କବିର ଲେଖନୀ ମୁନ ରେ........... ||

ଏ ସମ୍ମୋହିତ ସଂସାର ପ୍ରଗଳ୍ଭ ମୋହିତ ଅସ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ 

ଆତ୍ମା କଥା ମୋଟେ କୁହନି, ଯିଏ ମୃତ୍ୟୁ ରେ ସମ୍ମୋହିତ !

କେମିତି ଏ ମାୟାଜାଲ? ସମ୍ମୋହିତ କୋଟି ବସ୍ତୁ, 

କୁମୁଦିନୀ ହସେ ଜ୍ୟୋସ୍ନା ର ସମ୍ମୋହନରେ 

ତମେ କାହା ପାଇଁ ସମ୍ମୋହିତ!ଯୌବନ ବି ସମ୍ମୋହିତ 

ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର ଫାଶ ରେ......., 

ତୁମେ ସମ୍ମୋହିତ କାହାର ନା କାହାର ସମ୍ମୋହନରେ 

ଏଠି ବାସ୍ନା ଖେଳେ କୋଣେ କୋଣେ ପବନର ସମ୍ମୋହନରେ, 

ଘୃଣା ହାରେ ପ୍ରତି ଥର ପ୍ରେମର ସମ୍ମୋହନରେ............||