ସିଡ଼ି

ଯେଉଁ କାନ୍ଧକୁ ସିଡ଼ି କରି

ହାତ ବଢାଇହୁଏ ଜହ୍ନକୁ ତାରାକୁ

ପାଇହୁଏ ପାପୁଲିଏ ମେଘ

ଭୂଲିଯାଏ ପ୍ରାପ୍ତିର ଉଲ୍ଲାସରେ

କାନ୍ଧର ଦରଜ କି ଦରଦକୁ

ପାଦେପାଦେ ଉପରକୁ ଉଠିଲା ପରେ

ଇଛା ହୁଏନା

ମାଟି ଆଡ଼େ ଚାହିଁବାକୁ ।

ସତରେ କେତେ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥାଏ

ସେ ସିଡ଼ିର

କେତେ ଥାଏ ପ୍ରେମ

ତା' ନାବାଳକ ନଈର ସୁଅରେ

ଯେଉଁଠି ଭାସିଯାଉଥାଏ

ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ପରି

ଯେତେସବୁ ପାପ, ପ୍ରତାରଣା, ପ୍ରପଞ୍ଚ ।

କିନ୍ତୁ ଏକାନ୍ତ ଈଶ୍ବର ସମ

ସେଇ ସିଡ଼ି ନିଜକୁ ପତେଇ ଦେଉଥାଏ

ପରମାର୍ଥ ପ୍ରାପ୍ତିର

ବାଇଶି ପାହାଚ ହୋଇ ।