ଏକାଏକା

ରାସ୍ତା ଶୋଇଥାଏ

ପଥିକ ଚାଲଇ 

ନିରବରେ ଏକାଏକା

କୋଳାହଳ ଜୀବନ ଜଙ୍ଗଲ

କାହିଁ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରିୟ ପରିଜନ

ଇଏକି ନିର୍ଜନତା

ନିସ୍ତରଙ୍ଗ ମନ ଅଭ୍ୟନ୍ତର

ଶୁଭେନାହିଁ ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଜନ

ମେଘର ନିର୍ଝରପଣ

ପବନ ଫୁତ୍କାର

ସବୁକିଛି ସ୍ଥିର

ଶାନ୍ତ ସମାହିତ ।

ବଞ୍ଚିବାଟା ଦୁରୁହ ବ୍ୟାପାର

ହସକାନ୍ଦ ଲୁହ ଲହୁ

ସାଂସାରିକ ଯାବତୀୟ କର୍ମ

ଚାଲିଥାଏ ଶଗଡ ଗୁଳାରେ

ଏଇଠି ଆରମ୍ଭ ଶେଷ ବି

ମଝିରେ ଯାହା 

ଘାଣ୍ଟିଚକଟି ହେବା

ନିଜ ଛାଇ ଧୋକା ଦିଏ

ମାୟାବୀ ସମୟର

ମାୟାଜାଲରେ ।

ଦୁଃଖ ବଖାଣିବା

ଭାରି କଷ୍ଟ ଚିରକାଳ

କେହିବି ନଥାନ୍ତି ପାଖରେ କତିରେ

ଆବୋରିବାରେ

ଲାଭ ଖାଲି ଯାହା

କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡରେ 

ମହଣମହଣ ଦୁଃଖ ଭାର

ବଢିଚାଲିଥାଏ ।

ଛକି ଶୂନ ଖେଳରେ

ସାମୟିକ ହାରିବା ଜିତିବା

ସମୟର ଦୋଛକିରେ

ସବୁ ଜଞ୍ଜାଳକୁ

ଲୁଚାଇରଖି ହୃଦୟ ଭିତରେ

ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ

ସୁଖି ହେବାର ଅଭିନୟ କରି ।