ଶୁଖିଲା ପତ୍ର

ତୋଟାରେ ଆମର ଜାତିଜାତି ଗଛ

ଆମ୍ବ ନାରୀକେଳ ତାଳ ତମାଳ

ନିଇତି ସକାଳେ ସବୁ ଗଛ ମୂଳେ

ଶୁଖିଲା ପତର ହୁଅଇ ଠୁଳ ।

ଉପର ସାହିର ପିଲା ଠାରୁ ବୁଢା

ଆସନ୍ତି ଟୋକେଇ ପହଁରା ଧରି

ସବୁ ପତରକୁ ଗୋଟେଇ ନିଅନ୍ତି

ଅତି ଶରଧାରେ ଯତନ କରି ।

ଶୁଖିଲା ପତରେ ଭଲ ଚୂଲି ଜଳେ

ରୋଷେଇ ସେଥିରେ ବଢିଆ ହୁଏ

ଧାନ ଉଁସା ବେଳେ ଶୁଖିଲା ପତର

ଗରିବଙ୍କ ପାଇଁ ସମ୍ବଳ ହୁଏ ।

ଶୀତୁଆ ସକାଳେ ହାଡଭଙ୍ଗା ଜାଡ

ଦେହ ମନ ଆମ ଯାଏରେ ଥରି

ସାଥିମାନେ ମିଶି ନିଆଁ ପୂହିଁଥାଉ

ଶୁଖିଲା ପତର ଏକାଠି କରି ।

ଶୁଖିଲା ପତର ଷଢିଗଲେ ହୁଏ

ଭାରି ଉପକାରୀ ଜୈବିକ ଖତ

ସେହି ଖତ ଦେଲେ ଭଲ ଗଛ ହୁଏ

ହସିଉଠଇତ ସୁନାର କ୍ଷେତ ।

ଆମ ତାଳଗଛ ଶୁଖିଲା ପତର

ଯତନେ ସାଉଁଟି ସନିଆ ଭାଇ

ଆଙ୍କଇ ସେଥିରେ କୃଷ୍ଣ ଜଗନ୍ନାଥ

ଦେଖିଲେ ମନକୁ ନିଅଇ ମୋହି ।

ବୁଢା ନାହାକ ତ ଲେଖଇ ଜାତକ

ତାଳ ପତରରେ ଧରି ଲେଖନୀ

ଆମ ଭବିଷ୍ୟତ ଭଲମନ୍ଦ କଥା

ସେହି ଜାତକରୁ ହୁଅଇ ଜାଣି ।

ନଡିଆ ଗଛର ଶୁଖିଲା ପତର

ମଝିରୁ ତାକୁତ ଦେଲେରେ ଚିରି

ବାହାରେ ସେଥିରୁ ଦରକାରୀ ଚୀଜ

ପିଞ୍ଛ କହେ କିଏ ଖଡିକା ,ଖରି ।

ଆର ସାହିର ସେ ବଇଦ ବୁଢାର

ଶୁଖିଲା ପତରେ ଶରଧା ଭାରି

ତିଆରି କରଇ ଓଷଧ ସେଥିରୁ

ବାଟି କୁଟି ତାକୁ ଯତନ କରି ।

ଶୁଖିଲା ପତର ଗୁଣ ବାହୁନିଲେ

ପୋଥି ଟିଏ ପରା ଯିବରେ ହୋଇ

ଭାରି ଉପକାରୀ ଭାରି ଦରକାରୀ

ତହିଁକି କାହାର ନଜର ନାହିଁ ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ ଭାଇ ପ୍ରତିବର୍ଷ ପରା

ତୋଟା ଉଜାଡୁଛି ଝଡ ତୋଫାନ

ଭଙ୍ଗା ଗଛ ସବୁ ଦାନ୍ତ ନିକୁଟୁଛି

ଶୁଖିଲା ପତର ହୁଏ ସପନ ।

ଆସ ଆମେ ସବୁ ଗଛ ଭରିଦେବା

ଅଛି ଯହିଁ ଯେତେ ପଡିଆ ଭୂଇଁ

ଶୁଖିଲା ପତର ହେବନି ଅଭାବ

ଖତ କି ଜାଳେଣୀ ଓଷଦ ପାଇଁ ।