ଶେଷ କବିତା

ବର୍ଷା ରେ ବାୟା ପକ୍ଷୀ ର ବସା ଯେମିତି

ଫଟା ମାଟି ରେ ଅନ୍ନ ଚିନ୍ତା ଯେମିତି

ଯେମିତି ପିପାସୀ ଦେହ ର ଛିନ଼ ଛତ୍ର କାଣ୍ତ

ଯେମିତି ମୋ ଗର଼ବୀ ହୃଦୟ ର ପ୍ରକୃତ

ଅସହାୟତା

ଯେମିତି ସମୟ କାହା ପ୍ରତି କୃପଣ ହୁଏନି

ଚିହ୍ନାଇ ଦିଏ ନଷ୍ଟ ଗତିଧାରା ର

ନକଲି ରଜା ପଣିଆକୁ

ଜାଣି ପାରି ନାହିଁ _ମୂଢ଼ ପଣିଆ

ଅନ୍ତଃ ବଳୟ ର ଶୀର୍ଷ ସ୍ପଶ ପାଇଁ ହିଁ

ଏତେ ସବୁ ଗହଳି

ଅଜଣା ସେ ମଂଚ କାହିଁ

କେତେ ଦୂର

ତରଳୁ ଥିବା ସ୍ୱର କାହିଁ

ଯେପରି ତରଂଗ ର ଶେଷ ବିଂଦୁ

ଯେପରି ଦୁଃଖ ର ଅକୁହା ଢୋକ

ଯେମିତି ମୋ ଆରମ୍ଭ ର ଆରମ୍ଭ

ସେମିତି ମୁଁ ଠିଆ

ଶେଷ ବିଂଦୁ ର

ହଲ଼ ଚଲ଼ ରେ