ସେ ରକ୍ତ ତାତି ଥିଲା ବୋଲି ତ

ଫୁଲ ଓଠରେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି

ବିତରି ସୁବାସ,

ମାଆ ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ

ପ୍ରସବି ସୁଭାଷ । 

ପାକଳ ହୋଇନଥିବା ପତ୍ରର

ମାଟି ପ୍ରୀତି ଅସରନ୍ତି ।

ଗହୀରରୁ ବେଶ୍ ଜଳୁଥିଲା ନିଆଁହୁଳା

ଅନ୍ଧାର, ଅନ୍ୟାୟ, ଅସଙ୍ଗତିର

କାରୁକାର୍ଯ୍ୟକୁ ଦେଖି ଦେଖି,

ଲମ୍ଫ ଦେଲେ ବୀର

ଲମ୍ଫଟକୁଂ ଭିଡିଲେ ବାରମ୍ବାର ।

ଆୟୁଷର ଖାତାରେ

ବେହିସାବ ସପନର ଦିନରାତି,

ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ୍ୟ,

ମୁକ୍ତି... ମୁକ୍ତି... ମୁକ୍ତି ।

ଖୋଜିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ଗୁରୁକୁଂ,

ମାଟି ମାଆଠୁ ଆଉ କିଏ ଅଛି ବଡ,

ଶିରେ ଶିରେ ଅନୁଭବିଲା ପରେ

ପାଲଟିଗଲେ

ଆପଣା ଭିତରେ ଅତ୍ୟୁଚ୍ଚ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଗଡ ।

ଶ୍ରାବଣର ଲଗାଣ ବର୍ଷାର ସ୍ଵର ପରି

ବର୍ଷିଥିଲା ସେ ସ୍ଵର

ପ୍ରତିଭାର ନିରନ୍ତର ହନନକୁ

ପ୍ରତିହତ କରି,

ବୁଣାଗଲା ମୁକ୍ତିର ବୀଜ,

ସ୍ଵୟଂ ନାଭିକ୍ଷେତ୍ରରୁ ହେଲେ ସଜବାଜ । 

ଯିଏ ପରାକ୍ରମରେ

ପଦବୀକୁ କରିପାରେ ପଦାଘାତ,

ସିଏ ହିଁ ତ ସୁପୁତ୍ର ସୁଭାଷ ।

ସୂରୁଜ ପରି ସେ

କିଛି ସମୟ କଳାମେଘ ତଳେ

ଲୁଚିଥିଲେ ସତ,

ଏକ ଜାଜୁଲ୍ୟମାନ

ସମ୍ଭାବନାମୟ ନୂଆ ସକାଳର

କିନ୍ତୁ ହୋଇନଥିଲାକି ପ୍ରତିଭାତ?

ସେ ରକ୍ତ ତାତିଥିଲା ବୋଲି ତ

ଶତ୍ରୁ ରକ୍ତ ଶୀତଳ,

ଛିନ୍ନଛତ୍ର ହୋଇଥିଲା ଔଦ୍ଧତ୍ୟ,

ଏକ ଦୀର୍ଘ କଳା ଯୋଜନା ଭସ୍ମୀଭୂତ,

ଆଉ ବେଶୀ ଦୂର ନଥିଲା ମୁକ୍ତିପଥ । 

ନା ସେ ଅନ୍ତର୍ଧାନ

ନା ସେ ଆମ ଭିତରେ,

ସେ ଏବେବି ଛଦ୍ମ ବେଶରେ

ଛଦ୍ମବେଶୀକଂଠୁ ନିସ୍ତାର ପାଇଁ, 

ଆଖିର ଗହୀରରୁ ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନ,

ଓହ୍ଲେଇ ଦିଅ ସେ ଅଭିମାନର ପୋଷାକ,

ପିନ୍ଧାଅପିନ୍ଧାଅ

ଲୁହର ପୋଷାକ,

ସୁଭାଷମୟ ହେଉ ସାରା ଦେଶ ।

ତମାମ ବରଷ

ଦୀପ ଜଳୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ,

ଯେଉଁ ତିମିରକୁ ମାରିବାକୁ ସେ ଥିଲେ

ଆଲୋକିତ ଗୋସାଇଁ ।