ସାୟନ୍ତନ ଦୃଶ୍ୟ

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ ସୂର୍ଯ୍ୟ  ଯାଉଥାଆନ୍ତି ବୁଡି,

ପକ୍ଷୀମାନେ ନିଜ ବସାକୁ ଆସୁଥାଆନ୍ତି ଉଡି ।

କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ସେହି ପ୍ରାକୃତିକ ଚିତ୍ର,

ଦେଖିଲେ  ଆଖି ପଡ଼େନି ମନ ହୁଏ ପବିତ୍ର ।

କେଉଁ ଚିତ୍ରକର  ତୂଳୀରେ ଆଙ୍କିଛି ଛବିକୁ,

ବିଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗେ ସଜାଇଛି ଦେଇ ସେ ରଙ୍ଗକୁ, ।

ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ୱେ ପର୍ବତ ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ  ସୂରୁଜ,

ଆକାଶରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ମେଘ ମାଳ ବିରାଜ ।

ପକ୍ଷୀମାନେ ଉଡିଯାଆନ୍ତି ଡେଣାକୁ ହଲାଇ,

ପାର୍ବତେ ବୃକ୍ଷ ଲତା ଦୂରକୁ ତୋରା ଦିଶଇ ।

ରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମଧ୍ୟେ ସୀତା ଯେପରି  ଦିଶନ୍ତି,

ଦୁଇ ପର୍ବତ ମଝିରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସେପରି ହସନ୍ତି ।

ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭଗ୍ନୀ ସୁଭଦ୍ରା ପରି

ଭୂଧର ମଝିରେ ଦିଶଇ  ସବିତା ସେପରି ।

ପାହାଡ଼ କନ୍ୟାର ଶୋଭା କି ସୁନ୍ଦର  ଦିଶଇ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ରଶ୍ମିରେ ଚତୁଃର୍ଦିଗକୁ ଝଲସଇ ।

ଅଚଳର ଚାରିପଟେ ତରଳତା  ଶୋଭଇ,

ସେହି ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖିଲେ ମନ ମୋର ଲୋଭଇ ।

ଦିଗବଳୟ ଦିଶୁଥାଏ  ଅତି ମନୋରମ,

ଆଉ କୌଣସି ଛବି ହେବ ନାହିଁ ତା ସମ ।

ଏହି ଛବିଟିକୁ ମୋତେ  ଭାରି ଭଲ ପାଗେ,  ପାଇବ ।

ଆଖି ମୋର ଯାଏ ଲାଖି ଚିତ୍ରକରଙ୍କୁ ମୁ ମାଗେ ।

କିଏ କାହିଁ ଦେବ  ମୋତେ ଏହି ପ୍ରକୃତି  ଛବି,

ଯେତେ  ଟଙ୍କା ନେଲେ ନେବ ସେହି ଚିତ୍ରକୁ କିଣିବି ।

କିଏ ଯଦି ମୋ ପାଇଁ  ଏ ଚିତ୍ରଟି   କରିଦେବ,

ମୋ ଠାରୁ  ସିଏ  ପାଞ୍ଚ ଶତ  ଟଙ୍କା  ପାଇଁବା ।