ପତ୍ର ଝଡା ବସନ୍ତ

ଫୁଲ କହିଲା ଫଗୁଣକୁ

ସ୍ୱପ୍ନକୁ କାହିଁ ଚିହ୍ନାଇଲ 

ଅମୃତ କି ବିଷ  ।

ଫଗୁଣ କହିଲା 

ସବୁରି ମୂଳରେ ବିଶ୍ୱାସ ।

ଫୁଲର ପ୍ରଶ୍ନ 

ଫଗୁଣର ଉତ୍ତର ଶୁଣି 

ବିଚାରୀ କୋଇଲିର 

ସହିଲାନି ଦେହ ।

ମୁହଁ ଖୋଲି କହିଦେଲା

ଅଭିମାନ ଅଭିଯୋଗ ଯା'ର

ଯାହା ଅଛି କୁହ ।

ଆସିଲା ହଳଦୀ ବସନ୍ତ

କୋଇଲି ଠୁ ଶୁଣିଲା 

ଦୁହିଁଙ୍କ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ।

ଜଣେ ବାଢିଲା ପ୍ରେମର ସର୍ତ୍ତ

ଜଣେ ଖୋଜିଲା ତା'ର ଅର୍ଥ ।

ସମୟ କହିଲା

ସର୍ତ୍ତ ଆଉ ଅର୍ଥ 

ଯେତେବେଳେ ହୁଏ ବ୍ୟର୍ଥ 

ସେତେବେଳେ ହୁଏ ସବୁ ଅନର୍ଥ ।

କିଛି ସ୍ୱପ୍ନ ହୋଇଯାଏ ଲୁପ୍ତ 

ଆଉ କିଛି ରହିଯାଏ ଗୁପ୍ତ ।

ବୁଝାପଡ଼ିଲା 

ସବୁ ଅଘଟଣ ମୂଳେ 

ପ୍ରେମ ଓ ପ୍ରଣୟର ଚିତ୍ର 

ବେଳେବେଳେ ବଦଳାଇ ଦିଏ 

ଜୀବନ ଚରିତ ।

ଅସହାୟ ହେଲା କୋଇଲି

ନିରୁପାୟ ହଳଦୀବସନ୍ତ ।

ଫୁଲର ବୃନ୍ତରୁ

ଫଗୁଣ ହେଲା ଭୁଲୁଣ୍ଠିତ 

ସ୍ମୃତିର ମଉଳା ଛାଇରେ 

ଋତୁଚକ୍ର ହରାଇଲା ଅସ୍ତିତ୍ବ ।

ଶୈଶବର ଖେଳ 

ଯୌବନର ସ୍ୱର

ବର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ବଳ 

ଅସ୍ତମିତ ହେଲା ପରି 

ପତ୍ର ଝଡା ଦେଲା ଏ ବସନ୍ତ ।