ପ୍ରଣୟର ଲହର

କହି ଜାଣିଲେ କଥା ସୁନ୍ଦର,

ଗଢ଼ି ଜାଣିଲେ ଘର ସୁନ୍ଦର,

ଦୃଷ୍ଟି ଜାଣିଲେ ରୂପ ସୁନ୍ଦର,

ବୁଝି ପାରିଲେ ମନ ସୁନ୍ଦର |୧|

ମୁଁ ହେଲି ତୁମ ପୁରନ୍ଦର,

ମୁଁ ହେଲି ତୁମ ଇନ୍ଦିବର,

ତୁମେ ମୋ ଅତି ନିଜର,

ଅପୂର୍ବ ଯେ ତୁମ ଶୃଙ୍ଗାର |୨|

ତୁମ ଚିନ୍ତାରେ ଯାଏ ଅଷ୍ଟପ୍ରହର,

ତୁମେ ସଦା ହେଲ ମୋ ଗୁମର,

ତୁମେ ଆଣିଲ ପ୍ରଣୟର ଲହର,

ତୁମ ଲାଗି କରୁଛି ଏବେ ଜାଗର |୩|

ମୋ ମାନସ ହେଲା କମନୀୟ କୁଟୀର,

ମୋତେ କରିଲ ତୁମେ ଏକ ଚିତ୍ରକାର,

ମୁଁ ହୋଇଗଲି ପୁଷ୍ପ ଉଆଁରେ ଭ୍ରମର,

ସାଜିଛି ତୁମ ପାଇଁ ଏକ ପ୍ରେମ ମନ୍ଦିର |୪|