ପ୍ରିୟତମା ର ବର୍ଣ୍ଣନା

ଆଗୋ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନା,

 କିପରି କରିବି ତୁମ ବର୍ଣ୍ଣନା

ସୁନ୍ଦରୀ ମୋ ପ୍ରିୟତମା ,ନାହିଁ ତାର ତୁଳନା ,

ପ୍ରେମ ତାର ଅମୂଲ୍ୟ, କରିପାରେ ନାହିଁ କଳନା ।

ସୁନ୍ଦରତା ଗହଣା ତାର, ଅପାଦମସ୍ତକ ଭରା ,

ତାର ସୁନ୍ଦରତା ଆଗେ, ଫିକା ଲାଗେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ।

ଯାହାର ପାଦ ସ୍ପର୍ଶ ରେ ହସି ଉଠେ କମଳିନୀ ,

ଚାଲି ତାର ଶବ୍ଦ ହୀନ ସତେ ସୁନା ହରିଣୀ । 

ଗୋରା ଦେହେ ତାର ନାଲି ଶାଢ଼ୀ ର ଶୋଭା, 

ସତେ ଅବା ଆକାଶ ବକ୍ଷ ରେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ର ଉଭା ।

ହାତେ ତାର ଚୁଡିର ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ, 

ସତେ ଅବା ପାହାଡ ବକ୍ଷରେ ଝରଣାର କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦ ।

ମନ ତାର ସତେଜତା ଫୁଲ ଠାରୁ କୋମଳ, 

ହୃଦୟ ତା ମେଘ ଭରା ଆକାଶ ଠାରୁ ନିର୍ମଳ ।

ଓଠ ତାର ସତେ ଅବା ଗୋଲାପର ପାଖୁଡା,

ହସ ତାର ମଧୁଭରା ଭଜନ ର ଅଖାଡା।

କଣ୍ଠ ତାର ସତେ ଅବା କୋକିଳର ଶବ୍ଦ,

କଥା ତାର ହୃଦ ଭରା କରେ ମନ ମୁଗ୍ଧ ।

ନୀଳ ନୟନା ତାର ସତ ନୀଳ ସାଗର, 

କଜଳ ତାର ଲାଗେ ମୁକ୍ତା ସତ ଶାମୁକାର ।

କପାଳ ର ନାଲି ବିନ୍ଦୁ ବଢାଏ ତା ଶୋଭା,

ସତେ ଅବା ଚନ୍ଦ୍ର ଦେହେ କଳଙ୍କର ଉଭା ।

କେଶ ତାର ଘନ କଳା ମେଘ ସମ୍ଭାର 

ଦେଖି ସେହି କେଶ ଶୋଭା ନାଚି ଉଠେ ମୟୁର ।

ଅନାମିକା ପ୍ରିୟା ମୋର ଲାଗେ ରାଜହଂସୀ, 

ବାସ ତାର ରାଜନିଗନ୍ଧା , ପୁଲକିତ ମଧୁ ରାତି ।

ଦେଖି ତାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କୁ ପ୍ରକୃତି ବି ହୁଏ କାବା, 

ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ରେ ବି ଚମକେ ତାର ଶୋଭା ।

ଦେଖି ତାର ଆଖି ଠାର ମେଘ ଯାଏ ବର୍ଷି, 

ଫିକା ଲାଗନ୍ତି ତାର ଆଗେ ରମ୍ଭା ଓ ଉର୍ବଶୀ ।

ଗଜଗାମିନି ପ୍ରିୟା ମୋର ମୋନମୋହିନୀ,

ତୁମ ସୁନ୍ଦରତା ପ୍ରିୟା ଗୋ ଦେଲି ମୁ ବଖାଣି ।