ପ୍ରିୟା-୪୫

ସୂରୂଜ କିରଣ ଯାରେ

         ପାରିନି ଛୁଇଁ

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ରେ ଯାର

          ପଡ଼ିନି ଛାଇ

ବରଷା ପାରିନି ଯାର l

          ପାଦକୁ ଧୋଇ

ମଳୟ ପାରିନି ଯାର

           କାନି ଉଡ଼େଇ

ଚୋରେଇ ପାରିନି ମନ l

          ଚୋରା ଚଇତି

ଫେରେଇ ପାରିନି ଆଖି

          ମଧୁ ମାଳତୀ

ବସନ୍ତ ପାରିନି ଯାର l

         ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁଷି

ସପନ ପାରିନି ଦେଇ

         ନିଦ ମାଉସୀ l

ବୈଶାଖ ପାରିନି ତନୁ

          ଝାଳ ବାହାର

ଭୋଦୁଅ ଦେଇନି ଯାରେ

          ଦୁଃଖ ପ୍ରହାର l

ଶୀତ ବି ପାରିନି ଧରି

         ଜଡ଼େଇ ତାକୁ

ରାତି ବି କରିନି ଚେଷ୍ଟା

          ଘୋଡ଼େଇବାକୁ l

ଲାଜବତୀ ଥାଏ ପାଶେ

          ଅତି ନିଜର

କୋକିଳ ତା ସହଚରୀ 

          ବଢ଼ାଏ ସ୍ବର l

ଅଳସୀ କଳସୀ ଆଣି

         ପିଆଏ ପାଣି

ରୂପସୀ ଷୋଡ଼ଶୀ ଯେତେ

         ତାର ଧୋବଣୀ 

କେଶ ବାନ୍ଧି ଦିଏ ନିତି l

         କଂସର ରାଣୀ

ବେଶ କରିବାକୁ ଆସେ

          ମେନକା ପୁଣି

ସରସ୍ବତୀ କୋଳେ ବସି l

          କରେ ଯେ ଶିକ୍ଷା

କନ୍ଦର୍ପ କରନ୍ତି ଯାରେ

           ପ୍ରେମରର ଭିକ୍ଷା

ପ୍ରେମରେ ଭରିଛି ଯାର l

            କୋମଳ ହିଆ

ଅଲିଅଳୀ ଲାଜକୋଳୀ 

            ସେ ମୋ ପ୍ରିୟା

ପ୍ରିୟା l