ପ୍ରୀତି ମନ୍ଦାକିନୀ

ଅଦିନ ବରଷା କଲା ଲୋକହସା

ଦେଲା ଯେବେ ମୋତେ ଛୁଇଁ

ତିନ୍ତି ଯାଉଥିଲା ଧରଣୀର ଦେହ

ପ୍ରୀତିନଦୀ ଗଲା ବହି I

ନିର୍ମଳ ଆକାଣେ ଦିଶୁଥିଲା ସଖୀ

ବାଦଲଙ୍କ ପଟୁଆର

ଲୁଚିଗଲା କେଣେ ପ୍ରଭାକର ପ୍ରଭା

ଲାଗୁଥିଲା ଭାରି ଡର I

ଅଶାନ୍ତ ହୋଇଲା ଶାନ୍ତ ପରିବେଶ

କେମିତି କହିବି କୁହ

ନଈପଠା ଧାରେ ଶୁଭ୍ର କାଶତଣ୍ଡୀ

ନୀରବେ ଢାଳିଲା ଲୁହ I

ବର୍ଷି ଯାଉଥିଲା ପ୍ରୀରତିର ବାରି

ଭିଜିଗଲା ମୋର ମନ

କାହିଁ କେତେଦୂରୁ କାନେ ବାଜୁଥିଲା

କୋଇଲିର କୁହୂତାନ I

ହୃଦୟୁ ଝରିଲା ପ୍ରୀତିର ଅମୃତ

ଆଖିରେ ଜଳିଲା ଜହ୍ନ

ପ୍ରୀତି ମନ୍ଦାକିନୀ ବୁହାଇଲ ତୁମେ

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଅଭିମାନ I