ପ୍ରେମ

ଭ୍ରମର ଯେମିତି

ପାଶୋରି ପାରେ ନା     ହସ ହସ ସଜ ଫୁଲକୁ;

ମନା କରି “ପାରେ-

ନାହିଁ” ତା ପିଆକୁ       ଓଠୁ ମଧୁ ପିଇବାକୁ

ଶିହରିତେ କଳି

କୋମଳାଙ୍ଗୀ ଖୋଜେ  ଅଭୁଲା ଭ୍ରମର ଦଂଶନ;

ପ୍ରେମ ପୁଲକରେ

ପୁଲକିତ ହୋଇ     ସୁଖେ ସହେ ତାର ଦହନ

ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ବୀଣା

ଗୁଞ୍ଜରିତ କରି     ଭ୍ରମର ଯେବେଳେ ଆସଇ;

ଫୁଲ କୁଆରୀ ତା

କୁଆଁରୀ ମନକୁ      ନିର୍ବିଘ୍ନେ ସମର୍ପି ଦିଅଇ

ଏ ଯୈ।ବନ ମଧୂ

ନିଅ ଶୋଷି ବନ୍ଧୁ      ଅତିବ ବିହ୍ଵଳେ କହଇ;

ଅନୁଢା କୁଆଁରୀ

ପ୍ରେମ ମୋଦେ ନିଜେ  ନିଜକୁ ଦିଅଇ ହଜାଇ

ପ୍ରେମ ତ ବୁଝେନା

ଗୋରା,କଳା ରଙ୍ଗ   ପ୍ରେମ ଖୋଜେ ଖାଲିମନ;

ଜାତୀ,ଧର୍ମ,ଭାଷା

ଉଚ,ନୀଚ ଭାବ      ବୁଝେନାହିଁ ଅନ୍ଧ ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ ଏକ “ନୈସ-

ର୍ଗିକ”ବିଭୁଦତ୍ତ      ଜୀବନର ଦିବ୍ୟ‌ ପ୍ରକ୍ରିୟା;

ପ୍ରେମ ଅଟେଏକ

ଅଭେଦ୍ୟ ଦୁର୍ଗରେ     ସାଇତା ଅଜବ ମାୟା

ପ୍ରେମ ପାଇଁ “ତାଜ-

ମହଲ” ମିନାର       ପ୍ରେମମୟ ଏକ ଚିତ୍ର;

ପ୍ରେମ ପାଇଁ “ମିରା-

ବାଈ” ପାଗଳିନୀ      ବିଭୁପଦେ ସମର୍ପିତ

ପ୍ରେମ ଆନନ୍ଦର

ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ସ୍ଵର      ସେ ଏକ ଅପଢା ଭାଷା;

ଭାଷା ପୀୟୂଷ ର

ପବିତ୍ର ନିର୍ଝର       ପିଆସୀ ମନର ଆଶା

ପ୍ରେମର ଦେବତା

କାମ ଫୁଲଶର  କରନ୍ତି ଯେବେ ପ୍ରହାର;

ଯୋଗେଶ୍ଵର ଯୋଗ 

ଭଙ୍ଗ ହୋଇଯାଏ  ଅପାର ଶକତି ତାର

ପ୍ରେମ ଚିରନ୍ତନ

ଚିର ଶାଶ୍ଵତ  ସତ୍ୟ,ଶିବ ଆଉ ସୁନ୍ଦର;

ସବୁ ଠାରେ ସ୍ଥିତ

କରେ ପରାହତ ରଖେନି ବଡେଇ କାହାର