ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ

ଦେଖିଛି ପୁର୍ବରୁ ଦେଖିବି ବି ପରେ,

ମନ ବୁଝେ ନାହିଁ ଦେଖେ ଆଉ ଥରେ ।

ଚିରନ୍ତନ ତୁହି ସକଳ ସୁନ୍ଦରୀ,

ଗୁଣ ଯେଣୁ ତୋର ଶୋଭା ଶତସିରୀ ।

ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ଯେହୁ ବାକ୍ୟେ ମଧୁମୃତ,

ମରି ବି ଅମର ସଦା ମୁଁ ଯେ ପ୍ରୀତ।

ସରଳ ଯେହେତୁ ତୋ ହୃଦ କୋମଳ,

ରାଗି ବି ନ ରାଗେ ହୋଇଯାଏ ଭୋଳ।

ସଦାଚାରୀ ତୁହି ସଦା ବିମୋହିତ,

ବୁଝେ ନାହୁଁ କିଛି କରୁ ପରହିତ ।

ଜାଣେ ନାହିଁ କାହିଁ କି ମାୟା କରିଛି,

ଯିବି ଯିବି ଭାବେ ଯାଇ ନ ପାରିଛି ।

ଜାଣେ ନି ମୋ ଭାଗ୍ୟ କିବା ଭବିଷ୍ୟତ,

ହୋଇପାରେ ଧନୀ,ମାନୀ କି ଆଶ୍ରିତ।

ପାଇପାରେ ଅବା ମାନ ଅପଯଶ,

ତଥାପି ହୃଦୟ ହେବନି ମୋ ତୋଷ ।

ହେଲେ ବି ମୋ ହୃଦେ ତୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥାନ,

ଜାଣେ ନି ଜୀବନେ କିଏ ଦେବ ମାନ ।