ନୀଳ ଜହ୍ନ

ମନର ଭାଷାକୁ 

ବୁଝିପାରେ ବୋଲି 

ପ୍ରିୟତମ ସେଇ ଜହ୍ନ. 

ତା ପ୍ରୀତି ଜ୍ୟୋସ୍ନାରେ 

ଭିଜାଇ ଦେଇଛି 

ମୋର ଏ ଅଳସୀ ମନ ।

ବଉଦ ଫାଙ୍କରୁ 

ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି 

ମିଠା ପ୍ରୀତି ଇସାରାରେ. 

କଅଁଳ ସଞ୍ଜ ରେ 

ହୃଦୟ ପଞ୍ଜରେ 

ପ୍ରୀତି ଝରେ ଗୋପନରେ ।

ଯାଯାବର ସାଜି 

କେବେ ଯାଏ ହଜି 

କେଜାଣି କା ପ୍ରେମେ ରସି.  

କେତେ ରକମ ସେ 

ବାହାନା ଦେଖାଏ 

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସି ।

ଶିଶିର ବୁନ୍ଦାରେ 

ପରାଗ ରେଣୁରେ 

ମୋ ଦେହ ଭିଜାଇ ଦିଏ 

ଅଭିମାନ କଲେ 

ଉଦାସେ ଫେରଇ 

ପ୍ରତାରକ ଭାରି ସିଏ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ରାତିରେ 

ଚୁପି ଚୁପି ଆସେ 

ରଚିଯାଏ ଅଭିସାର. 

ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ପୁଣି 

କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷେ କାହିଁ 

ଦେଇ ବିରହ ଜହର