ନାରୀ ସେ ନାରାୟଣୀ

ଦୋଳ ପରବରେ ମେଲଣ ଯାତରେ

      ଉଛୁଳୁଛି ଗାଁ ପଡିଆ

ଶ୍ରୀରାଧା ଗୋବିନ୍ଦ ଦେଖ ବିମାନରେ 

      ବାଜା ସଙ୍ଗେ ଆଲୋକମାଳା l

ଖୁସିରେ ମଗନ ସାରା ମୁଲକଟା

       ହରିବୋଲ ସାଥେ ହୁଳହୁଳି

ଚାନ୍ଦନୁହେଁ ସିଏ ଚାନ୍ଦପରି ଯିଏ

         କାଳିମା ହୋଇଛି ବୋଳି l

ମା'ଙ୍କର ମୁଖ ଦେଖିନାହିଁ କେବେ

        ବାପାଙ୍କର ପରୀ ଯିଏ

ବିହାଘର ପରେ ଦିନ ଚାରିଟାରେ

   ସ୍ୱାମୀ ପରିତ୍ୟକ୍ତା ସିଏ l

ଦୁଃଖ ହେଲା ଚୀର ସହଚରୀ 

     ସବୁ ସହେ ନୀରବରେ

ନୟନୁ ଝରଇ ବେଦନାର ଅଶ୍ରୁ

    କାହାକୁ କହି ନପାରେ l

ସବୁଭୁଲି ସେଇ ମଗନ ବେଳାରେ

     ଯାଇଥିଲା ଉଲ୍ଲାସ ପାଇଁ

ମାଉଁସ ଝୁଣି ଖାଇଲେ ନରପିଶାଚ

    ବର୍ତ୍ତିବାର ଉପାୟ ନାହିଁ l

ତଥାପି ସେ ନୀରବ, ନିଶ୍ଚଳ

     ସର୍ବସଂହା ଧରିତ୍ରୀ ପରି

ମନର ଯନ୍ତ୍ରଣା ସଙ୍ଗେ ଶରୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା

   ହେଲାଣି ଅସହ୍ୟ ଭାରି l

ସାଜେ ଖଣ୍ଡା ଖର୍ପର ଧାରିଣୀ

    ଅବଳା ନୁହେଁ ନାରୀ, ନାରାୟଣୀ

ଲଜ୍ୟା ର ବେଡି ଛିଣ୍ଡାଇ

   ହୁଏ ସଂଘାର କାରିଣୀ l