ଜନନୀର ଦୁଃଖ

ବେଳଥାଉ ଉଠ ତୁହି ନିଦ୍ରା ତେଜି

କେତେଦିନ ଆଉ ରହିଥିବୁ ସ୍ଵାର୍ଥେ ମଜ୍ଜି l

ତୋହର ଜନନୀ ରୋଦନ କରଇ ଦୁଃଖେ

କେଉଁ ଟାଣ ପଣେ ବିତାଉଛୁ ଦିନ ସୁଖେ l

ପୂରୁବ ଗୌରବ ପଡୁନାହିଁ କି ମନେ

ପୂର୍ବପୁରୁଷ ରଖିଲେ ଜାତିର ମାନ ବଳିଦାନେ l

ଭାଇଚାରା ଭୁଲି କରୁଛୁ ତୁ ଲଢେଇ

ନିଜର ଲୋକଙ୍କୁ ନାଶି କରୁ ବଢ଼େଇ l

ତୋର ଏହି ଗତି ଦେଖି ହୁଏ ବ୍ୟଥିତ

ଦୁଃଖିତ ପରାଣେ ଝରାଏ ଲୁହ ଅବିରତ l

ଦେଶ, ଜାତିର ହିତେ କର ମନ ନିବେଶ

କାଳ କାଳ ପାଇଁ ରଖିଯା ମାଟିର ଯଶ l