ନାରୀ ଟିଏ ପରା ସିଏ

ମୃତ୍ୟୁର ଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇ

   ଯେ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି ରଚେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ର ଲୁହ ପାନ କରି

   ସେ ଅମୃତର ଧାରା ସିଞ୍ଚେ 

ନାରୀ ଟିଏ ପରା ସିଏ ।

ଅଗ୍ନି ର ତାପ ସହି ସୁବର୍ଣ୍ଣ

   ଯେସନ ଝଲସି ଉଠି ଥାଏ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳେ ଦହିତ ସେ

    ଚମକ ତା ବଢ଼ି ଯାଏ

ନାରୀ ଟିଏ ପରା ସିଏ ।

ଧରିତ୍ରୀ ସମ ସହନଶୀଳା ଯେ

     ହୃଦୟୁ ମମତାର ଝର ବହେ

ସମୟ ସାହିତ ଜନନୀ ଭଗିନୀ

      ଜାୟା ରୂପେ ସାଥେ ଥାଏ

ନାରୀ ଟିଏ ପରା ସିଏ ।

ସାରା ବିଶ୍ୱ ଆଜି ଉତ୍ସର୍ଗୀ ଦେଇଛି

   ତା ପାଇଁ ଦିନ ଟିଏ

ଅବଦାନ ତାର ଅତୁଳନୀୟ ସଦା

   ଚୀର ବନ୍ଦନୀୟା ଅଟେ ଯିଏ

ନାରୀ ଟିଏ ପରା ସିଏ ।