ନାରୀ ପ୍ରେମମୟୀ

ସକାଳରୁ ସଂଜ, ଯନ୍ତ୍ର ଭଳି ସେ 

ସେବା କରି ଥାଏ 

ବୁକୁ ତଳେ ଚାପି ଅଭାବକୁ, ବାଣ୍ଟେ

ସୁଖ ଶୀରି ସିଏ ।

    

ପ୍ରେମମୟ ସେ ତ ଅମୃତର ଝରଣା,

ଅଧରୁ ଅମୃତ ଝରେ

ଶବ୍ଦର ଭାଷା ନାହିଁ କହିବାକୁ କିପରି

ମନଟା ବନ୍ଧା ପରିବାର ଠାରେ ।

ନିଜ ଦେହ ରଖି ଫୁଙ୍ଗୁଳା, ଦେଇ ଚାଲେ

ସନ୍ତାନକୁ ଦାନା କନା

ସେ ମାଆା, ସଂସାର କର୍ମ ତାର ଏକା ସାଥି,

ଜଗତେ ତ ଏ କଥା ଜଣା ।      

ମାପି ପାରୁନା ନାରୀର ଭଲ ପାଇବାର 

ଗଭୀରତା କେତେ ?

ଭଲ ପାଏ ବେଶି ବୋଲି, ହେ ପୁରୁଷ ସମାଜ,

ଦେଉଛ ଆଘାତ ଏତେ ।

ସେ ତ ସହଧର୍ମିଣୀଟିଏ, ସହକର୍ମିଣୀଟିଏ

କୃପାମୟୀ ଓ କୃପାମୟୀ

ଆହ୍ଲାଦରେ ଅଜାଡି ଦେଉଛି ସ୍ନେହ ମମତା,

ହୀନ ଦୁର୍ବଳ ବୋଲି ଭାବ ନାହଁ ।