ମର୍ତ୍ତ୍ୟ

ଛିଣ୍ଡା ମୋ ପଣତ କାନି ଶୁଖି ଯାଇଛି

ତତେ ଦେଖି ଦେଖି ରେ ଚକା ଆଖି

ଶିରରୁ ମସ୍ତକ ସ୍ବର୍ଗ ପୁର ପରି 

ଶିରରୁ କମର ମର୍ତ୍ତ୍ୟ।

କମରୁ ପାଦୁକା ପାତାଳ ସମାନ

ଗଢିଛୁ ଏପରି କାଳିଆ ଧନ ।

 

  ସବୁ ଧର୍ମ ସ୍ୱର୍ଗେ ସ୍ଥାପନ କରିଛୁ

କିଛି ପାପ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପୁରେ 

କିଛି ଜପ ତପ ପାତାଳେ ରଖିଛୁ

ଫୁଟିଛି ପଦ କମଳେ ।

  ସତ୍ୟ , ଧର୍ମ ନ୍ୟାୟ ସଂସାରେ ରଖିଛୁ

ବାଟବଣା କେତେ ଜୀବନେ ଛାଡିଛୁ

ତୋ ଭାବ ବନ୍ଧନ ବୁଝେନା ନନ୍ଦନ 

ଲୁଚକାଳି ଖେଳୁ ମୋ ହୃଦ ଚନ୍ଦନ ।

ମାଟି କଳସରେ ଗଢା ଏ ଜୀବନ ।

ନ ଦେଖିଲେ ତତେ ହୁଏ ଆନମନା ।

   ନଟିଆ ତୁ ନଟ ନାଗର 

ଦେଖି ଲିଳା ଖେଳା ହେଲି ଅଧିର 

ଭକ୍ତ ର ଭାବକୁ ବୁଝି ପାରୁ ବୋଲି

ତୁ ପରା ଭାବ ବିନୋଦିଆ

ଦାସିଆ ମନକୁ ବୁଝିଗଲୁ ବୋଲି 

ନେଲୁ ତା ହାତୁ ନଡ଼ିଆ।

  ସୟନ ,ସପନ ସବୁ ତୋ ହାତରେ

ରଙ୍ଗ ରୂପ ତୋର ସତେ ବଢ଼ିଆ

ଆହା ମୋର କଳା ସାଆନ୍ତିଆ।