ମୋ ଅନ୍ତରର ପ୍ରଦୀପ

ଜନ୍ମ ହେଲି ଏଇ ଧରାରେ, ମା'ର କୋଳରେ,  
ଅଜବ ମଧୁର ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା ଆଖିପତାରେ ।  
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ହସ, ଅସ୍ପଷ୍ଟ କାନ୍ଦ, ଅସ୍ପଷ୍ଟ ବିଶ୍ୱାସ,  
ପ୍ରଥମ ଜୀବନର ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗିଲା ଆକାଶ ॥

ବାଲୁକା ଘରେ ଖେଳିଲି ମୁଁ, ନଦୀକୂଳେ ଦୌଡ଼ି,  
ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଥିଲା ବଡ଼, ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁ ।  
ପାଠଶାଳାର ବେଞ୍ଚ ଉପରେ, ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଖୋଜି,  
ସହପାଠୀ ମିତ୍ରତାର ସୂତ୍ରେ ଜୀବନ ଗଢ଼ି ॥

ଯୌବନ ଆସିଲା ବେଳେ, ରାସ୍ତା ହେଲା ବଙ୍କା,  
ଭୁଲ୍-ଠିକ୍ ଚିହ୍ନଗୁଡିକ ହୃଦୟେ ରହିଗଲା ଅଙ୍କା ।  
ପ୍ରେମର ମିଠା ଯନ୍ତ୍ରଣା, ସଫଳତାର ଝଞ୍ଜା,  
ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନ, ରହିଗଲା କେବଳ ଖଞ୍ଜା ॥

ବର୍ତ୍ତମାନର ଏ ପରିପକ୍ୱ ବୟସେ ଦେଖୁଛି ଆଖି,  
ପଥରେ ପଡ଼ିଥିବା ଚିହ୍ନ ଓ ବିଛାଡ଼ିଥିବା ଫୁଲଗୁଡ଼ିକି ।  
ସଂଘର୍ଷର ଦାଗ, କିନ୍ତୁ ଜୟର ଗର୍ବ ମଧ୍ୟ ରହିଛି,  
ଅସୁବିଧାକୁ ପାର କରି ଯେଉଁ ଶକ୍ତି ମୋତେ ମିଳିଛି ॥

ଜୀବନ ତ ଏକ କାବ୍ୟ, ରଚିତ ହାସ୍ୟ-କ୍ରନ୍ଦନରେ ,  
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଧ୍ୟାୟରେ ଲୁଚି ଅଛି ରହସ୍ୟ ଅନେକ ଛନ୍ଦରେ ।  
ଭୁଲ ଠିକ୍ ହେଲେ ବି ଏ ଯାତ୍ରା ଅତୁଳନୀୟ, 
ଏହା ତ ମୋ ହାତେ ଲେଖା ନିଜ କାବ୍ୟସାର ॥