ମୋ ଗାଁ ଦପା

ପହଞ୍ଚିଲି ମୁଁ ମୋ ଦପା ଗାଁ,
ପ୍ରେମ ଓ ପବିତ୍ରତା ରହିଛି ଯାହାର ନା ।
ସାକ୍ଷୀ ହେଉଛି ଏଠାର ଧାନ ଖେତ,
ସୁନା ରଙ୍ଗ ମେଘ ତଳେ ନୃତ୍ୟ କରେ ଜେତ ।


ପ୍ରବେଶ କଲେ ଦିଶେ ପ୍ରଥମେ ବିଦ୍ୟାଳୟ,
ଶିକ୍ଷାର ଆଲୋକରେ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଛି ନୟ ।
ଯେଉଁଠି ଶିଶୁ ହସେ, ଶିକ୍ଷକ ବୋଲନ୍ତି ଗୀତ,
ତା’ ଶବ୍ଦ ମାନେ ହୃଦୟରେ ହୁଏ ନବ ପ୍ରଚାରିତ ।


ଗାଁର ପଣା ସଂକ୍ରାନ୍ତି ପୂର୍ବରୁ ହୁଏ ଅଷ୍ଟପ୍ରହରୀ ନାମ ଯଜ୍ଞ ଶୁଭ ଧାରା,
ନଗର ସଙ୍କୀର୍ତ୍ତନର ଶବ୍ଦରେ ଉଲ୍ଲାସ ଲାଗେ ପ୍ରତିଟି ଘର ଦ୍ଵାରା ।
ଆଲୋକ ଦ୍ୱାରା ରଙ୍ଗିନ ହୁଏ ଗାଁର ଗଳି ଓ ପଥ,
ସମସ୍ତ ଲୋକ ଏକାଠି ହୋଇ କରନ୍ତି ଭୋଜନ ହସରା ମନରେ ।
ଯାତ୍ରାର ଝଙ୍କାର ଆଣେ ଲୋକ କଳାର ରୂପ ଅଦ୍ଭୁତ,
ଏହି ଦିନ ଗାଁର ହୃଦୟରେ ରହିଯାଏ ଅମର ଭାବେ ଅନୁସୃତ ।


"ମା ବାଶୁଳୀ ମନ୍ଦିର ଅଛି", ଗ୍ରାମର ରକ୍ଷାର ଅବତାର ଭଳି,
ପ୍ରତିବର୍ଷ ହୁଏ ରଥଯାତ୍ରା, ଧ୍ୱନି ଉଲ୍ଲାସ ଭକ୍ତିର ଝଙ୍କାର,
"ମା ଗ୍ରାମଦେବତୀଙ୍କ" କୃପାରେ ହୁଏ ଜୀବନ ସରଳ, ଶୁଭ ଓ
ନିର୍ବିଘ୍ନ ପଥ ଧାର । 


ସାଳନ୍ଦୀ ଓ ଗେଙ୍ଗୁଟି ନଦୀ ହେଉଛନ୍ତି ମା’ର ଚୁମ୍ବନ,
ଗାଁର ପାଖରେ ବହି ବହି କହନ୍ତି ସ୍ନେହର ଗୀତ ଅନୁବନ ।
ପାଣିର ଶବ୍ଦ ମଧୁର ଧ୍ୱନି ହେଇ ଜାଗେ ସ୍ମୃତି,
ପିଲାବେଳର ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଥିଲେ ଯେଉଁଠି ମୋର ଜୀବନ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ନିତି ।


ମୋ ଗାଁର ଲୋକ ଭଲ ଓ ସରଳ ଅତି,
ମନ ମୁହଁ ମଧୁର, ସମ୍ବେଦନାର ରହିଛି ଜ୍ୟୋତି ।
ସହଯୋଗ ଓ ଭାଇଚାରାରେ ଯେଉଁଠି ଘର ହୁଏ ପାବନ,
ସେହି ମୋ ଦପା ଗାଁ, ମୋ ହୃଦୟର ଧନ ।