ଏକାକୀ ପଥିକ

ପିଲାଦିନ ଥିଲା ସୁନା ପରି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ,  

ସଙ୍ଗରେ ଥିଲା ନିଆଁ ପରି ତାପ ।  

ମାତା, ପିତାର ଛାଇରେ ଥିଲି ନିରାପଦ,  

ସେଇ ସମୟ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନର ଏକ ସୁରଭି ଅଂଶ  ll

ବଢ଼ିଲି ମୁଁ, ବଢ଼ିଲା ମୋ ଦୁଃଖ ଭାଜି,  

ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷାର ରାସ୍ତା ହେଲା କଣ୍ଟକିତ ।  

ପଢ଼ିଲି ରାତି, ପଢ଼ିଲି ଦିନ,  

ଶିକ୍ଷା ହେଲା ମୋ ବନ୍ଧନ ଅଭିନ୍ନ ll

ସାଙ୍ଗ ମାନେ କେଉଁଠି ଗଲେ ଛାଡ଼ି ମୁଠି?  

ମେଘ ବର୍ଷା ପରେ ନଦୀ ଶୁଖାଇ ଯାଏ ଯେମିତି ।  

ପୁରାଣି ଫଟୋ ଦେଖି ଆଖି ଭରେ ପାଣି,  

ସ୍ମୃତି ରେ ରହିଗଲେ ସେମାନେ ଅଜଣା ପ୍ରାଣୀ ll

ସରକାରୀ ଚାକିରି ଏକ ଦୁର୍ଗ ପରାୟେ,  

ଭିତରେ ପଶିବାକୁ ବହୁତ ଯୁଦ୍ଧ କରେ ।  

ଚାହିଁଲି ଅସଂଖ୍ୟ ଦ୍ୱାର, ଖୋଲିଲା କେବଳ କିଛି,  

ପ୍ରତ୍ୟେକ ବନ୍ଦ କବାଟେ ମୋ ଆତ୍ମା ଗଲା ଭାଙ୍ଗି  ll

ଏବେ ବସିଛି ମୁଁ ଏଇ ଜୀବନ ରଥରେ,  

ଯନ୍ତ୍ରଣା କାନ୍ଦେ ମୋ ହୃଦୟ ଅନ୍ତରାଳେ ।  

କହିବାକୁ କିଏ ଅଛି ମୋ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ?  

ଶୁଣିବାକୁ କିଏ ଅଛି ମୋ ଭଙ୍ଗା ଭବିଷ୍ୟତ ବାଣୀ?  ll

ଏ ଘନ ଅନ୍ଧାରେ ଏକା ଯାତ୍ରୀ ପରା,  

ମରୁଭୂମିରେ ଏକ ଗଛଟିଏ ପରି ।  

ଦୁଃଖ ମୋର ସାଥୀ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୋର ବାନ୍ଧବ,  

ଏ ଏକାକୀ ଯାତ୍ରାରେ କେବଳ ଏମାନେ ସବୁ ମୋ ନିଜର ll  

ପିଲାଦିନ ଫେରିଆସ ମୋ ଆତ୍ମାରେ ପଡ଼,  

ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଫେରିଆସ ମୋ ନିଃସଙ୍ଗତା ଛାଡ଼ ।

କିନ୍ତୁ ଜାଣିଛି ମୁଁ ଏ ସ୍ୱପ୍ନ ଅସାର,  

ଏ ଯାତ୍ରା ମୋର କେବଳ ଏକା, ଅନ୍ତହୀନ ପାର  ll