ମୌନୀ ଦରବାରୀ

ମହୁ ଫେଣ୍ଟା କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ

      ବାନ୍ଧିନିଏ ମନ 

ମିଶ୍ରି ବୋଳା ବାକ୍ୟ ବିନୋଦନେ

      ଆପଣାଏ ଜନ ।

ମିଠା ମିଠା ଗେହ୍ଲେଇ ଛଳେଇ

      ବାଣ୍ଟି ଦିଏ ବ୍ୟଥା

ଢ଼ଗ ଢମାଳି ମିଶେଇ ଗୋଳେଇ

      କଖୁଣ୍ଡି ବୁଣେ ଯଥା ।

କବିତା ଆବୃତ୍ତି ପରି ପଗଳ୍ଭା

    ଶୋଭେ ଗଳାହାର

ଅଜଣା ଅଜ୍ଞାତ ଅଶୁଣା ନ ଭାବି

      କୋଳାଏ ନିଜର ।

ଅଠା କାଠି ପରି ନେସି ଦିଏ

     ଅମୃତ ଡୋର 

ସିମେଣ୍ଟ ପରି ଚିପୁଡି ଚିମୁଟେ

    ସଂପର୍କ ମଧୁର ।

କାହିଁ ଏମନ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ

     ଠିକଣା ଶୂନ ଘର

ମିଛ କଳାକାର ଦୁମୁହାଁ ପ୍ରବର

      ଜ୍ଵାଳା ଜହର ।

ସ୍ଥାନ ଜ୍ଞାନ ଧ୍ୟାନ 

      ଆସ୍ଥାନ ରହେନା

ଶ୍ମଶାନେ ହସନ୍ତି ଶର୍ମଶାର

ରକ୍ତ ଜୁଡୁବୁଡୁ 

      ଲୋକେ ସେଲଫି 

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଦାନ୍ତ ନିକୁଟି ଛାର ।

ବଡ଼ ଚାକିରୀ 

     ମୋଟା ବେପାରୀ

ପବନ କରନ୍ତି ବଚନ ଧୀର

      କଥା କଥାକେ 

ଫେକନ୍ତି ବେସି

    ଲୋକେ ହସନ୍ତି ଅପମାନ ଜର୍ଜର ।

ଚମଡ଼ା ବେପାରୀ 

      କୃସ୍ଥା ରଟନା କାରୀ

ଚିତ୍ର ଚରିତ୍ର ଆଜି ସବୁରି

ଶବ୍ଦ ସପନେ

     ରାମରାଜ୍ୟ ବିଜ୍ଞାପନେ

ରାବଣ କଂସ ସବୁ 

       ଅଇରୀ ବଇରୀ ।

ଲାଳିତ୍ୟ ହାବୁଡ଼େ ବିଗିଡେ

      ମଦ ଗିଲାସ ସାଥେ

କଥା କାକଳୀ ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ

       ଓଗାଳି ଗାଳି

ସିଦ୍ଧ ବୁଦ୍ଧ ପ୍ରବୀଣ ପ୍ରବୃଦ୍ଧ 

     ମୌନୀ ଦରବାରୀ ।