Library
Profile
ଲୁହେ ଭିଜା ଆଖି ପାରେନା ସପନ ଦେଖି
ଲୁହେ ଭିଜା ଆଖି ପାରେନା ସପନ ଦେଖି
ଯିଏ ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡେର ଭୋକ ମାରିବାକୁ
ଦୁଇ ହାତ ଖଟି ଖଟି ଦିନରାତି ଯାଉଥାଏ ଥକି
ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ ଦାଉର କଷ୍ଟରେ ଲାଗେ
ଜୀବନ ତାର ଅବା ଅଧାବାଟେ ଯିବ କି ଅଟକି
ପିଲାପିଲିର ଜରୁରୀ ଅଭାବ ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ
ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ହୋଇ ତାକୁ ପଡ଼େ ଧାଇଁବାକୁ
ଅଭାବ ଅନାଟନରେ ପ୍ରତିଦିନ ହୁଏ ସେ ଘାଣ୍ଟି
ଜଗତ ଜଞ୍ଜାଳ ତାକୁ କରୁଥାଏ ପରିହାସ
କେମିତି ଭାବିବ ସେ ବଞ୍ଚି ରହିବ ହୋଇ ସୁଖି
ଲୁହେ ଭିଜା ଆଖି ପାରେନା ସପନ ଦେଖି
ଆସେ ଯେତେ ଦୁଃଖ ସହିଯାଏ ମଥା ପାତି
ନୀରବରେ ପ୍ରତିବାଦ କରେ ଅସହାୟେ ବସି
ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ଯାଉଥାଏ ବହି
କେଉଁ ପ୍ରାରବ୍ଧର ପାପକୁ ନେଇ ପାଉଛି ଦୁଃଖ
ଏଡ଼େ ହୀନିମାନ କରି ଭାଗ୍ୟ ଲେଖିଛି ବିହି
ସେ ହସି ପାରେନା କି ହସାଇ ପାରେନା କାହାକୁ
ଦୁନିଆଁ ପାଇଁ ହୋଇ ରହେ ସେ ଏକ ବୋଝ
ଶାରୀରିକ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ ବ୍ୟତିରେକ
ବୁଦ୍ଧି ଖଟାଏ ଯେତେ ଅର୍ଥାଭାବେ ହୁଏ ନିଃଶ୍ଫଳ
ମୁଣ୍ଡର ଝାଳ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି ପାଏ ଯା କିଛି
ସେ ମହଙ୍ଗା ବଜାରକୁ ହୁଏ ସମୁଦ୍ରକୁ ଶଙ୍ଖେ
ସପରିବାର ସାଥୀରେ ରହିଥାଏ ହୋଇ ବିକଳ
ଗରିବର ଦୁଃଖ ଗରିବ ବୁଝି ପାରେନା କିଛି କରି
କଥା ଦେଇ କଥା ପାରେ ନାହିଁ କଥା ରଖି
ପର ପାଖରେ ସେ ହରାଏ ନିଜର ମାନ ମହତ
ଲୁହ ଭିଜା ଆଖି ପାରେନା ସପନ ଦେଖି
ତା' ପରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ ଖେଳେ ସ୍ଵାର୍ଥବାଦୀ
ଭାବେ ନାହିଁ ତା'ର ଲାଗି ପାଉଛି ସେ ସବୁ ସୁଖ
ତା' ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ପାଲଟି ଯିବ ଦିନେ ଅଭିଶାପ
ଦୁ଼ଃଖି ମଣିଷକୁ ମାନବିକତା ଦେଖାଇବା
ସହାନୁଭୂତିଶୀଳ ହୋଇ ତା' ପ୍ରତି ଦୟା କରିବା
ଆଜିର ଯୁଗରେ ହୁଏ କେବଳ କୁହୁଡ଼ିର ଧୂଆଁ
ଆଶା ଭାଷା ତାର ହୁଏ ଖାଲି ନିରର୍ଥକ ଶବ୍ଦ
ଏ ଦୁର୍ବିସହ ଜୀବନ ବଦଳେ ନାହିଁ କଦାପି
ଯେତେ ଯେଉଁଠି କରୁ ଅଧିକାର ଦାବୀ
ପ୍ରାଣ ଯାଏ ତାର ଦୃଢ଼ ପ୍ରତିବାଦ କରେ ଯଦି
ସମାଜେ ଏବେ ବି ଅନେକ ପରିବାର ଏମିତି
କେଉଁ ସମ୍ଭାବନା କେଉଁ ଆଶାକୁ ନେଇ
ସୁଖର ନିଦରେ ସପନ ଦେଖିବ ତା' ଆଖି
ନିଜ ଉପରେ ଯେ ପାରେନା ଟିକିଏ ଆସ୍ଥା ରଖି
ତା' ଲୁହେ ଭିଜା ଆଖି ପାରେ କି ସପନ ଦେଖି ?
