କଟୁ ସତ୍ୟ

ପୂର୍ବେ ଉଦୟ ପଶ୍ଚିମେ ଅସ୍ତ

ଜନମ ଲଭିଲେ ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଏକା ସତ୍ୟ

ମୃତ୍ୟୁ ବି ଅନିବାର୍ୟ ।

ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ ରୁ ଆରମ୍ଭ 

ମଶାଣି ଭୂଇଁ ରେ ଶେଷ

ଜଳି ଗଲେ ମୁଠେ ପାଉଁଶ

ବୃଥା କାହିଁ କରୁ ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ।

କେତେ ଜନମ ର ପୁଣ୍ୟ ବଳେ ତୁ ଲଭି ଅଛୁ ମଣିଷ ଜନମ

ଧନ ର ପ୍ରାଚୁର୍ୟ ନୁହେଁ ଚିରଦିନ

ଚାଲିଯିବ ଭରା ଯୌବନ

ମାଟି ର ଶରୀର ଦିନେ ମାଟି ରେ ମିଶିବ

ମଲା ପରେ ଭୋଗିବୁ କୁମ୍ଭି ପାକ ନର୍କ

ଏବେଠୁ ହେଇଯା ତୁ ହୁସିଆର ।

ପାପ ର ରାସ୍ତା ଭାରି କଳଙ୍କିତ

ରହିବେନି କେହି ସହି ସଙ୍ଗାତ

ନିଜ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ଲୁଟି

ତୋ ଠୁ ଯିବେ ଦୂରେଇ 

ଖୋଜିଲେ ବି ପାଇବନି ତୋ ଆଖି ।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ର ତେଜ ଚନ୍ଦ୍ର ର ଶୀତଳ କିରଣ

ସଦ୍ ବୁଦ୍ଧି ଦେଉ ତୋ ମସ୍ତକେ

ହେଇ ଯାଉ ସବୁ ପାପ ତୋର ମୋକ୍ଷ ।