କୃଷ୍ଣସ୍ତୁ ଭଗବାନ ସ୍ୱୟଂ

ଭକ୍ତର ଭାବରେ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ସଂପନ୍ନ

 ଶରୀର କି ଲୋଡ଼ା ଥାଏ,

ଗୋପୀ ନାରୀଙ୍କର ହୃଦ, ଭାବ,ମନ

 ପ୍ରେମ ରେ ବନ୍ଧା ତ ସିଏ ।

ପତ୍ନୀ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ରୁକ୍ମିଣୀ ଙ୍କ ନାମ

କୃଷ୍ଣ ଙ୍କ ସହିତ ନାହିଁ,

ବିସ୍ମୃତ କିପରି ହୋଇଲେ କେଶବ

 କେଉଁ ସମ୍ମୋହନେ ରହି ।

ପତ୍ନୀ ଦେଖୁଥିଲେ ପୁରୁଷ ଙ୍କୁ ଏଠି

ପୁରୁଷୋତ୍ତମଙ୍କୁ ଭୁଲି,

ଏଇ ଭୁଲ ପାଇଁ ଶ୍ୟାମ ଆଉ ରାଈ

ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପ ଶଙ୍ଖାଳି ।

କୃଷ୍ଣପ୍ରେମେ ସଚେତନ ବ୍ରଜନାରୀ

କୃଷ୍ଣସ୍ତୁ ଭଗବାନ ସ୍ୱୟଂ,

ଭକ୍ତି ଭାବନାରେସେ କଳାଗୋସେଇଁ 

ହୋଇବେ ଭାବର ପ୍ରିୟ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭିତରେ ଭଗବତ୍ତା ଶକ୍ତି

ଗୋପୀ, ରାଧା ପାଇଗଲେ,

ରୁକ୍ମଣୀ ଙ୍କ ପ୍ରେମ ସାଧାରଣ ଆଜି

ଭକ୍ତି ରୁ ଅନ୍ତର କଲେ ।

ବୀଜ, ବୃକ୍ଷ,ପ୍ରାଣ,ଫୁଲ,ଫଳ ମଧ୍ୟେ

ଅନନ୍ୟ, ଅପୂର୍ବ ବାସ,

ମୁକ୍ତାକାଶ ପ୍ରେମେ ଅନନ୍ତ, ଅସୀମ

ଅନୁଭବେ ତାର ରାସ ।

ଭାଷାକୋଷ ଏଠି ସହଜ, ସରଳ

ଆତ୍ମା ଯେ ଅବୋଧ୍ୟ ଶବ୍ଦ,

ଜୀବନ କୋଷର ଭାଷାତ ଜଟିଳ

ସ୍ମୁକ୍ଷ ଭାବରେ ନିଶବ୍ଦ ।

ଶିଖର ଯେ ଅଟେ ଭାବ, ଭକ୍ତି ଧନ

ଦୁବପ୍ରାୟେ ଏଠି ମୁହିଁ,

କାମନା ହୃଦୟେ କୃଷ୍ଣ ସାର ନାମ

ଭଜିବା, ଗୁଣିବା ପାଇଁ ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ ରହିଥିବୁ ମୋର

ହୃଦୟରେ ନିରନ୍ତର,

ଜପୁଥିବି ଧ୍ୟାଇ କଳା କାରିଗର

ମୋ ସମ୍ପତ୍ତି ମୋ ଆତ୍ମାର ।