କଳଙ୍କିନୀ

ବୃଷଭାନୁ ସୁତା

ବରଜ ବନୀତା

ଗୋପପୁର ଗୋପାଳୁଣୀ ,

ରାଧା ରାଧା ରାଧା

ବଇଁଶୀ ବାଜିଲା

ରାଧା ହେଲା କଳଙ୍କିନୀ ।

ରାତିରେ ଯାଇନି

ରତି ବି ଚାହିଁନିି

ପ୍ରୀତିରେ ଯା ପାଗିଳିନୀ ,

ପ୍ରୀତିବି ତ ତାର

ନଥିଲା ଦୈହିକ

ତଥାପି ସେ କଳଙ୍କିନୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ହସେ 

କଳଙ୍କ ପିନ୍ଧିକି

ସରସୀରେ ଦେଖି କୁମୁଦିନୀ ,

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଚନ୍ଦ୍ରେ

ନଲାଗୁ କଳଙ୍କ

ରାଧା ହେଲା ନିଜେ କଳଙ୍କିନୀ ।

ସହି ସଙ୍ଗାତରେ

ଯମୁନା ଘାଟରେ

ମେଳି ହୋନ୍ତି ସବୁ ଗୋପାଳୁଣୀ ,

ସଭିଏଁ ଶୁଣନ୍ତି

କାହ୍ନୁ ବଂଶୀ ସ୍ବନ

ରାଧା ହେଲା ଏକା କଳଙ୍କିନୀ ।

କାହ୍ନୁ ତ ଭଣଜା

କେମିତି ଦରଜା

ଆଉଜି ଦିଅନ୍ତା ଜାଣି ଶୁଣି ,

ପ୍ରୀତିରେ କଳଙ୍କ

ନଲଗାନ୍ତୁ ଲୋକ

ଡାକିଲେ ଡାକନ୍ତୁ କଳଙ୍କିନୀ ।

ଲୋକେ ତ କହିବେ

କହି ହେଉ ଥିବେ

ସୀତା ମାତାଙ୍କୁ ବି ଛାଡ଼ିଲେନି ,

ପାରିଲାନି ସହି

ବସୁମାତା ମହୀ

କୋଳେ ଟାଣି ନେଲେ କଳଙ୍କିନୀ ।

ଲକ୍ଷେ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ

ଗୋଟିଏ ଭଣଜା

ମିଥ୍ୟା ନୁହେଁ ଏହା ଶାସ୍ତ୍ର ବାଣୀ,

ଭଣଜାରେ ପ୍ରୀତି

ବୈକୁଣ୍ଠ ପ୍ରାପତି

ହେଲେ ହେଉ ରାଧା କଳଙ୍କିନୀ ।

ପରୀକ୍ଷା ବି ଦେଲା

ଜଳ ଘେନି ଗଲା

କଣା କଳସୀରେ କଳଙ୍କିନୀ ,

ନଝରେ ଟୋପାଏ

ଜଳକା ଗୋପିଏ

ପ୍ରତିଟି କଣାରେ ଥିଲେ ବେଣୁପାଣି ।

ହସୁ ଥିଲେ ରାଇ ବିନୋଦିନୀ ।