କିପରି ସନ୍ତାନଟା ଭୁଲେ ମା କୁ

କୁଣ୍ଢେଇ ରଖେ ଯେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହେବା 

ପରେ ନିଜର ସରଳପଣକୁ

ଜାଣି ଵି ନଜାଣିଵାର ନିଆରା ଅଭିନୟ 

କରେ ସମ୍ପର୍କେ ସ୍ୱାର୍ଥପରଙ୍କୁ |୧|

ଭାବପ୍ରବଣତା ମଧ୍ୟରେ ତିଳ ତିଳ କରି 

ଜଳାଇ ଥାଏ ଯିଏ ନିଜକୁ  

ନରଖେ ପାତର ଅନ୍ତର ଆଚରଣରେ, 

ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ସରାଗକୁ |୨|

ଶବ୍ଦ, ସ୍ୱପ୍ନ, ଓ ସ୍ପନ୍ଦନ ରେ ଧରି ରଖେ ହୃଦୟରେ

ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ସନ୍ତାନର ମୁହଁକୁ

ଆକାଶ ଛିଡ଼ି ପଡ଼ିଲା ପରି ମନେହୁଏ ଯଦି ଦୁଃଖ 

କେବେ ଆସେ ନିଜ ସନ୍ତାନକୁ |୩|

କିପରି ସ୍ୱାର୍ଥରୂପୀ ସନ୍ତାନଟା ଲହ ଲହ ଲମ୍ବା 

ଜିହ୍ଵା ମେଲି ଭୁଲି ଯାଏ ମା କୁ

ଆନ୍ତରିକତା ନଦେଖାଏ, ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅର୍ଥହୀନ 

ଭାବିପାରେ ମା ର ସ୍ନେହର ସମ୍ପର୍କକୁ |୪|