ଖରାବେଳ

 

ଜୀବନଟା ଏଠି ଖାଲି ଖରାବେଳ

ଝାଇଁ ମାରିଯାଏ କାନ, 

ନିଦାଘର ଝାଞ୍ଜି ଆହାଃ କି କରୁଣ 

ଶୁଖାହୁଏ ଓଦାମନ। ୦।

କାହିଁକି ଈଶ୍ୱର ଜନମ ଦେଇଣ 

କଷଣ ଦେଉଛ ପଣି, 

ସହି ହେଉ ନାହିଁ କହି ହେଉ ନାହିଁ

ମରମ ଦେଉଛି ହାଣି । 

ଚାରିଆଡ଼େ ଏଠି ସଂସାର ଝାମେଲା 

ବ୍ୟର୍ଥତାର ହୁତାଶନ।୧।

ଜୀବନଟା କେତେ ସତେ ମଧୁମୟ

 ସୁନ୍ଦର ତା'ର ଅତୀତ, 

ବର୍ତ୍ତମାନ କିନ୍ତୁ ତତଲା ଢେଉ ସେ

ଦେହ ହାତ ରତରତ।

ଦୁଖଃର କରୁଣ ଲେଲିହାନ ଶିଖା

ନିଦାଘଠୁଁ ବଳବାନ।୨।