କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ ?

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ବୋଲି ତତେ ଜାଣଇ ଜଗତ,

ତୋ' ଡୋରି ଲାଗିଲେ ଥରେ ଅଥୟ ଭକତ;

ତା' ଦାରୁଣ ଦୁଃଖେ ତୋର ତିଳେ ଦେଖା ନାହିଁ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ତୋ' ଯାତରା ଚାଲେ ଏଠି ବରଷ ବରଷ,

ଭକତର ମେଳେ ତୋର ବଦନ ହରଷ;

ତା' କରୁଣ ଯାତ ତୋର ଚକ୍ଷୁ ନ ଦେଖଇ

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଭ୍ରମଣେ ଯାଉ ଗୋ ତୁହି ତୋର ବଡ଼ ରଥେ,

ତା' ପାଇଁ ପୟର ତାର ସାହା ଚଲା ପଥେ;

କେତେ ସେ ଚାଲିବ ସତେ ପଥ ସରେ ନାହିଁ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଷାଠିଏ ପଉଟି ତୋର, ତୁ ସିନା ମାଲିକ,

ଆହାର ପାଇବ କାହୁଁ ଅଧମ ପଥିକ;

ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପ ତାର ବିପନେ ଲିଭଇ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ତୋ' ଚରଣ ଧୌତ ପାଇଁ ସିନା ନୀଳ ସିନ୍ଧୁ,

ପାନ କରିବାକୁ ପାଶେ କୋଟି ଜଳ ବିନ୍ଦୁ;

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ରତାପେ ସେ ଜଳ ନ ପାଆଇ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଶୀତଳ ସମୀର ତୋର ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ବାଜଇ,

ସେ ସମୀରେ ଚିତ୍ତ ତୋର ଆନନ୍ଦେ ନାଚଇ;

ତା' ଚରଣ ଯାଏ ଜଳି ରୌଦ୍ରତାପ ପାଇ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଖରା, ବରଷା କି ହିମେ ନଥାଏ ତୋ ଡର,

ତୋ ମଥା ଉପରେ ବିଜେ ତୋର ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର;

ମୁକ୍ତାକାଶ ତଳେ ତାର ଜୀବନ ବିତଇ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଭାବର ଠାକୁର ତୁହି ଭାବ ବିନୋଦିଆ,

ନିଧନ ଭକତ ଦୁଃଖ ଜାଣୁ ନାହୁଁ କିଆଁ;

କି ଲୀଳା ଲଗାଉ ତୁହି ସହି ହୁଏ ନାହିଁ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ଭକ୍ତ ସାଲବେଗ ଡାକ ଶୁଣିଥିଲୁ ମନେ,

ଦାସିଆ ନଡ଼ିଆ ନେଇ ନାଆଁ କଲୁ ଦିନେ;

ବିପଦ କାଳେ ଆଜି ତୋ ଏତେ କୋପ କାହିଁ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?

ନୟନ ପଲକ ମୁକ୍ତ ଥାଇ କିମ୍ପା ଯଶ,

ଭକତ ଯାତନା ଯହିଁ ନ ହୁଅଇ ଦୃଶ୍ୟ;

ପାଷାଣ ହେଲୁ କି ଆଉ ତାଲାବନ୍ଦୀ ହୋଇ,

କହ ଜଗା କହ ତୁହି ମଉନ କିମ୍ପାଇଁ?